Een verkeersongeval gaat niemand in de koude kleren zitten. Een val met een fiets kan al een behoorlijke schok teweeg brengen met alle emoties van dien. Ook als het slachtoffer er goed van afgekomen is.
Het is goed inpakken tegen de kou de 9e februari. Koud maar met een matig zonnetje belooft het een fraaie dag te worden.
Mevrouw Dolman fietst naar haar werk. De boterham met kaas mee voor tussen de middag en een grote wollen doek om haar mantel. Ze is 25 jaar in dienst. Haar collega ’s wachten haar op om haar te verrassen.
Om half negen in diezelfde ochtend brengt mevrouw Lassa haar kind gehaast naar school. Erg laat. Te laat. Twee van haar drie kinderen zitten op de achterbank, één kindje zit voorin in een autostoeltje. Ze wil de auto rechts van de weg gaan parkeren om zo makkelijker de schoolingang te kunnen benaderen. Het moet zo snel mogelijk.
En dan.
Een doffe knal is hoorbaar. Iets valt op de grond. Snel opent mevrouw Lassa haar autodeur. Daar ligt een fiets, een vrouw en fietstassen. Het zal toch niet…Met haar hand voor haar mond van schrik rent ze naar het slachtoffer. Ze belt snel 112. Wanneer de politie arriveert, zijn de ramen van de auto dik bevroren, verklaart een politieagent.
Aangereden en in gewonde toestand, mevrouw Dolman. De paniek is enorm bij mevrouw Lassa. Haar drie kinderen zitten nog in de auto en een vrouw ligt op straat. Ze heeft de fietser domweg niet gezien. En nu is ze schuldig aan een ongeluk.
Mevrouw Dolman heeft een schedelbreuk. Zo blijkt later in het ziekenhuis. Haar verblijf en behandeling aldaar nemen een lange tijd in beslag. De afloop is gelukkig goed. Echter, haar reuk en smaak zullen door de klap en de breuk in haar schedel nooit meer terugkomen. Verder heeft mevrouw dolman gewoon ‘mazzel’ gehad. Door het ongeluk heeft ze wel ernstige concentratieproblemen en kan nu maar twee dagen per week werken in plaats van vier. Ze mist een groot stuk van haar sociale leven omdat ze door haar constante vermoeidheid niet kan meedoen aan dingen die ze voor het ongeluk met gemak bijwoonde. Het ongeluk heeft haar en haar gezin veranderd.
Mevrouw Lassa. Zij bestuurde de auto op de bewuste dag. Zij mag gaan voorkomen in de zittingszaal. Verkeersongeval met zwaar lichamelijk letsel wordt haar verweten. Getuigen hebben gezien hoe beslagen en bevroren de ramen van de auto waren. Een goed zicht, daar is geen sprake van. Onmogelijk.
Mevrouw Lassa woont precies een kilometer van school verwijderd. Ze was erg laat, verklaart ze ter zitting. De kachel van de auto was net stuk, vlak voor ze de auto startte om haar kind naar school te brengen. “De ramen waren schoon hoor”, verklaart ze ter zitting. “Ik heb ze goed schoongemaakt want het vroor, en ik reed 10 kilometer per uur, niet harder.” Ze vervolgt haar woord door te vragen of ze haar rijbewijs mag houden.
De rechter gaat niet in op de laatste zin. “Dat deed het inderdaad”, zegt de rechter. “Uit onderzoek is gebleken dat de ramen van de auto niet waren gekrabd. Getuigen zagen hoe ze met beslagen en bevroren ruiten de auto wilde parkeren. Toen politie arriveerde, zat er nog geen drie minuten tussen het gesprek en de aankomst. De ruiten van de auto zouden nooit in die korte tijd weer zo aan kunnen vriezen zoals u doet voorkomen.”
De officier zegt het volgende: “Mevrouw heeft bewust het risico aanvaard om met bevroren ramen te gaan rijden. Al was het maar een minuut naar school. Met haar drie kinderen in haar auto heeft ze nog net niet met de handen voor haar ogen gereden.”
De eis: 200 uur werkstraf en een rijontzegging van 12 maanden.
• Een schadeclaim is niet ingediend.
* Mijn rechtbankverslagen zijn gebaseerd op de werkelijke gebeurtenissen en feiten genoemd in de rechtbank. De namen van slachtoffers, verdachten en daders zijn gefingeerd. Soms ook woonplaatsen, uit veiligheidsoverwegingen voor betrokkenen, slachtoffers en (misdaad)journalisten.
