Zijn wezenlijke bezit

Drama in familiesfeer, ‘Zoon steekt vader dood’, Man (20) aangehouden na doodsteken vader

Deze dieptrieste koppen las ik op maandag 21 juni en ik dacht nog: ‘De piepjonge verdachte van dit levensdelict gaan we wel zien en horen in de rechtbank.’

Begin januari deed de rechtbank uitspraak in deze zaak. De jongeman, ik noem hem Darwin (inmiddels 21 jaar), werd op die dag door de rechtbank veroordeeld tot achttien maanden jeugddetentie (elf maanden voorwaardelijk) wegens doodslag op zijn vader (46). Het drama gebeurde op 20 juni.

Tegen Darwin was door het Openbaar Ministerie (OM) de maximale straf van vierentwintig maanden jeugddetentie geëist. Kort na de fatale steekpartij op zijn vader werd hij aangehouden en in de cel gezet. Met deze uitspraak (netto zeven maanden zitten) komt Darwin op korte termijn vrij.

 , Daar zal hij heel blij mee zijn”, zei zijn raadsman na de uitspraak.

Maar Darwin zal na zijn vrijlating niet vrij zijn. Hij moet van de rechtbank begeleid gaan wonen en werken aan zijn persoonlijke problematiek. En die is fors. Darwin moet keihard aan de slag.

Hij groeide op met veel huislijk geweld, vernedering, armoede, drank en geldzorgen. Ingrediënten genoeg voor vluchtgedrag, zou men zeggen. Darwin’s vader deed dat door na ruzies het huis te verlaten, om daarna weer terug te keren. Darwin’s moeder wilde niet zonder de man.

Darwin zocht zijn toevlucht in een best opmerkelijke hobby; messen verzamelen. Maar ook in fors druggebruik. Dat laatste had hij ook gedaan, op die dramatische avond in juni. Darwin blowde elke dag. Op de dag dat hij zijn vader de fatale steek toebracht had hij ook cocaïne gebruikt.

Hij stak zijn vader dood na gedoe en ruzie over luide muziek in de tuin. Zijn vader was niet meer te corrigeren en werd agressief. Dat had Darwin tijdens de behandeling van de strafzaak verklaard.

De man had elders zwaar gedronken en was met de taxi thuisgebracht. Daar plofte hij in een stoel onder de overkapping van het huis en zwengelde de muziek hard aan. We schrijven ruim 22.00 uur in de avond.

Darwin’s moeder had haar echtgenoot meerdere keren verzocht om de muziek zachter te zetten. Maar dat verrekte vader. Geërgerd pakte Darwin de geluidsbox uit de tuin en zette deze in de bijkeuken. De daarover woedend geworden (en dronken) vader liep achter Darwin aan naar de bijkeuken. Daar sloeg hij Darwin.

Schelden, slaan, beuken. Rampen en rellen in de bijkeuken en in de hal van de woning.  

Tijdens de worsteling zag Darwin kans om naar boven te rennen. Naar zijn kamer. Daar, onder zijn kussen lag een survival mes. Daarmee ging hij naar beneden, waar zijn vader hem onderaan de trap opwachtte. Nog steeds dronken. Nog steeds woest.

Opnieuw ontstond er een worsteling tussen vader en zoon, waarbij vader Darwin tegen de trap drukte en hem daar klem hield. Hij sloeg Darwin met gebalde vuisten. Darwin probeerde zijn vader nog van zich af te duwen, maar hij gebruikte het mes in zijn hand ter afweer.

Darwin haalde meerdere keren uit met zijn mes. Zwaai. Bloed. Veel bloed. Toen Darwin de woning verliet, zakte zijn vader achter hem in de hal elkaar. Hulp mocht voor de man niet meer baten. Het mes was door zijn hart en een long gegaan.

Nog diezelfde avond werd Darwin in het huis van een vriend van hem aangetroffen. Het mes waarmee hij zijn vader had doodgestoken had hij onderweg weggegooid.

Darwin werd jarenlang zowel fysiek als psychisch door zijn vader mishandeld. Veel ruzie, veel geweld, veel drank bij pa en veel angst bij Darwin. Jarenlang.

Bij Darwin is door deskundigen een posttraumatische stress stoornis (PTSS) vastgesteld. De daad kan hem, ook vanwege zijn – door trauma’s opgelopen – achtergebleven ontwikkeling, in verminderde mate worden aangerekend. Darwin, zo stelden professionals, moet veroordeeld worden volgens het jeugdstrafrecht.

Dat vond ook de rechtbank. Zij stelde dat Darwin de politie had kunnen bellen, op zijn kamer. Ook vond de rechtbank dat er geen sprake was geweest van noodweer of psychische overmacht. Maar toch week de rechtbank af van de 24 maanden-eis van de officier, en vonniste zij een lagere straf voor Darwin.

Na de eerste confrontatie met zijn vader voorzag Darwin zich van een mes. Hij ging daarmee in de aanslag naar beneden en plaatste zich opnieuw in een dreigende situatie. Al was Darwin doodsbang. Jarenlang tot op het bot gekleineerd, vernederd en mishandeld door zijn vader.  

Wat Darwin precies dacht of hoe hij zich voelde, toen hij na de vechtpartij met het bebloede mes in zijn hand de woning verliet, kwam op zitting niet goed naar voren. Wel verklaarde hij meerdere malen tijdens de strafzaak dat hij bang was.

Darwin’s toekomst.

Darwin’s moeder wil haar zoon graag blijven zien. Maar naar het ouderlijk huis terugkeren is volgens de rechtbank uitgesloten. Darwin moet begeleid, in een stabiele leefomgeving, aan zijn problematiek werken. Ook zal het contact tussen moeder en zoon en verdere familie worden begeleid.

Naast de straf moet Darwin de eeuwig probleem veroorzakende drugs laten staan en zijn messenverzameling inleveren.

Een klein deel van deze uitspraak, of beter gezegd, een paar regels, zingen al dagen rond in mijn hoofd.

“De verdachte heeft zijn vader om het leven gebracht door hem met een mes in zijn borst te steken. Dit is een zeer ernstig feit. Door zo te handelen heeft de verdachte zijn vader zijn meest wezenlijke bezit, namelijk zijn leven, ontnomen.”

Ergens worstel ik wat ermee.

Wat was wezenlijk.

Wiens leven.

Wat voor leven.

Wie ontnam eerst wát.

K.S.

In Nederland is de minimumleeftijd voor strafrechtelijke aansprakelijkheid twaalf jaar. Kinderen jonger dan 12 jaar kunnen niet strafrechtelijk worden vervolgd. De maximumleeftijd voor toepassing van het jeugdstrafrecht is variabel. Kinderen tussen de 12 en 18 jaar die een strafbaar feit begaan, worden in beginsel berecht volgens het jeugdstrafrecht. Bij het jeugdstrafrecht vinden zittingen achter gesloten deuren plaats. De leeftijdsgrenzen kunnen variëren. 16- en 17-jarigen kunnen volgens de regels van het volwassenenstrafrecht worden berecht als de ernst van het delict, hun persoonlijkheid of de omstandigheden waaronder het feit is begaan, daar aanleiding voor geeft. Jongeren van 18 tot 21 jaar kunnen op grond van hun persoonlijkheid volgens de regels van het jeugdstrafrecht berecht worden. De rechter bepaalt welk recht van toepassing is. Bron.

  • Kort na het schrijven van deze column, op 12 januari, werd bekendgemaakt dat het Openbaar Ministerie zich niet neerlegt bij de uitspraak van de rechtbank. Volgens een woordvoerder van het OM valt netto zeven maanden achter de tralies voor een levensdelict niet aan de maatschappij uit te leggen.
Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , , , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Klasse advocaten uitgelicht

Mr. Lucy M. Oldenburg


Tijdens mijn 10-jarige loopbaan als rechtbankverslaggever en columnist vanuit de rechtbanken van Noord-Nederland heb ik zelden zo een gedreven advocate als Mr. Lucy Oldenburg zien verdedigen. Zij voert het dienen van haar cliënt tot in de punten verzorgd uit, en is taalkundig ontzettend scherp en passend, bij welke cliënt ook.

Wat opvalt is haar hartelijke en vriendelijke entree, maar ook haar scherpte én taalkundige correctheid naar de rechtbank toe. Ze verstaat mijns inziens als geen ander de kunst de juiste maat te houden als het aankomt op haar verdediging. Deze is met hand en tand. Dat kunnen verdachten die haar steun en vechtlust ervoeren beamen, en niet zonder bewezen succes.

Lucy Oldenburg is niet enkel een opvallende verschijning in de rechtbanken: ze weet met haar charme en haar rustgevende houding haar cliënt een bepaalde rust te bieden, waardoor ze per direct, ook zeker naar de rechtbank toe, warm vertrouwen uitstraalt.

Ze kent duidelijk de valkuilen van haar cliënten, maar weet daar met ‘schwung’ een prachtige draai aan te geven richting de rechtbank en verliest daarbij haar humor en scherpzinnigheid niet uit het oog. Dit, met altijd het welzijn van haar cliënt vooropgesteld.

Gestructureerde pleidooien, een vlijmscherpe verdediging, ‘geen speld tussen’, verweerschriften als ware kunst, dát is wat opvalt zodra ze spreekt. Ze doorziet in de eerste plaats het streven naar spoedige, praktische in acceptabele oplossing door kritisch en scherp te zijn. 

Ze is niet voor een kleintje vervaard en staat als een huis voor haar cliënt, daar waar anderen afhaken. Nooit komt ze in haar verdediging naar voren met enkel wat ‘jurisprudentie’, nee, háár cliënt is bovenal een méns, voor wie een lot een kans kan zijn. Die kans legt ze graag haarfijn aan de rechtbank uit, zodra zij gaat staan. 

Niemand hoopt ooit een advocaat nodig te hebben. Maar mocht dat zo zijn, dan is Lucy Oldenburg, met stip op één, de eerste die gebeld zou moeten worden. 

Karin Smalbil – rechtbankverslaggever

Mr. Lucy Oldenburg heeft Advocatenkantoor Oldenburg in 2001 opgericht en is gespecialiseerd in het strafrecht. Bij alles wat zij doet staat het belang van de cliënt centraal en vecht door waar anderen stoppen. In de verdediging van een strafzaak kan mr. Oldenburg met haar jarenlange proceservaring het verschil maken. Binnen het strafrecht ligt de nadruk van haar praktijk op geweldszaken zoals moord en doodslag, zedendelicten, vermogensdelicten en drugszaken. Daarnaast behandelt mr. Oldenburg veel Tbs- en jeugdzaken. Zij heeft ook ruime ervaring met mediagevoelige strafzaken en weet hoe daar mee om te gaan. Zowel wanneer de cliënt belang heeft bij pers als wanneer hij belang heeft bij rust. Mr. Oldenburg is naast haar strafrechtpraktijk bestuurslid van het Psychiatrisch Juridisch Gezelschap en lid van de Nederlandse Vereniging van StrafrechtAdvocaten. Zij wordt regelmatig gevraagd om lezingen te geven over haar vak.

Wilt u ook als advocaat of met uw gehele advocatenkantoor op mijn website worden uitgelicht? Neem dan contact met mij op voor de mogelijkheden.

info@penvanrixt.nl of karinsmalbil@gmail.com

 

Geplaatst in Op verzoek, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Zesentwintig jaar

20161110_105620-1Met keurig gekamde haren neemt ze plaats tegenover drie rechters in de zittingszaal. Zesentwintig jaar jong is ze.

Bij elke vraag van de rechter legt ze onomwonden uit hoe en waarom ze met een lange aansteker de gordijnen, de vloerbedekking en een plantenbak in het politiebureau aanstak, vorig jaar augustus.

Een oplettende agent ter plaatse, die een brandlucht rook, kon tijdig erger voorkomen. De brand kon in de kiem worden gesmoord.

 

Ze had er eigenlijk niets te zoeken, daar op het bureau. Ze kwam die dag bewust. ,,Dat moest ik van mijn dwanggedachten”, zegt ze.

Een paar weken voor de brand had ze een steen tegen de ruit van het bureau gegooid. Omdat ze zich destijds verzette bij haar aanhouding, werd ze met pepperspray overmeesterd.

Na de brand op het bureau werd ze kort in ’t gevang gezet. Van daaruit verdween ze naar een Forensisch Psychiatrische Kliniek, waar ze tot op heden aan haar veelheid aan stoornissen wordt behandeld.

Jarenlang verwondde en verminkte de vrouw zichzelf. Zo goed en kwaad als het kon werd ze psychologisch en psychiatrisch onderzocht. De vrouw werd verminderd toerekeningsvatbaar verklaard. Kort en goed: zij kan deels minder doen aan wat ze deed.

De officier van justitie eist tbs met voorwaarden voor de vrouw. Daarna neemt haar boomlange raadsman het woord. ‘Tussen brandstichten en iets áánsteken zit een groot verschil’, begint hij.

Ondertussen kijk ik naar de vrouw. In haar handen heeft ze een knuffeltje geklemd. Het is een klein hondje. Zachtjes schommelt ze voor- en achteruit op haar stoel, terwijl ze ruikt aan het pluchen beestje. Ze houdt het afwisselend tegen haar neus, wang en voorhoofd.

Ik vermoed zomaar dat ze niet echt luistert naar wat haar advocaat te zeggen heeft. Mijn ogen op haar gericht. En op haar hondje. Ze sneed zichzelf bijna gehandicapt en knuffelt nu met een pluchen beestje in de zittingszaal.

Mijn maag maakt een buiteling. En dat mag. Wij rechtbankverslaggevers zijn niet van steen. Wij zijn ook moeders, ouders, mens, wij zijn bezorgd.

Wij, de in het ‘strafrecht gespecialiseerde professionals’, stoppen soms even met schrijven, omdat het zien van zo een verdachte als zij bij ons vragen doet rijzen.

Waarom zit deze vrouw in de zittingszaal, tegenover een trio aan rechters. Waarom moet haar geestelijke en vreselijke chaos middels het strafrecht worden afgedaan.

‘Haar behandeling behelst mogelijk nog jaren’, klinkt het door de zaal. Ik vraag me af wat er ooit precies met deze fragiele midden-twintiger is gebeurd. In haar jeugd, haar kleutertijd, haar pubertijd. Misschien moet ik me dat niet eens afvragen.

De zitting zit erop. Ze mag weer met twee man parketpolitie mee. In haar linkerhand het hondenknuffeltje, haar haren nog even keurig als bij aanvang van de zitting. Ze draait zich om en groet nog even.

Naar beneden wil ik. Naar de perskamer. Koffie. Snel. Vóór ik ga uitroepen: “Mag ik haar héél even vasthouden?”

© Foto en bewerking header (2010): Rechtbank Groningen, Gerrit Stel.  © Karin Rixt Smalbil.
Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , | 2 reacties

“Ze is dus weer vrij. Vrij vrouw of vrij moeder, of zo. Hoe noem je zoiets?”

20161110_105620-1

Vandaag trof ik een oud-collega in een supermarkt. We hadden elkaar jaren niet gezien. We kletsten als vanouds. We praatten wat over ons werk in de jaren ’90 in de Drentse hoofdstad, en over onze huidige levens en werkzaamheden.

Toen ze hoorde dat ik (onder meer) werk vanuit de rechtbanken in Noord-Nederland, vroeg ze of ik wel wist dat de ex-vrouw van een oud-collega van ons haar kind had omgebracht in 2012.

,,Nee”, zei ik geschrokken.

Ja, ik kende de bewuste vrouw wel van personeelsfeesten en uitjes. Ze kwam ook regelmatig bij onze oud-collega, haar man, op de werkvloer langs voor een babbel en een lunchbox.

Ze was begin jaren ’90, na de geboorte van hun eerste kind, in een depressie geraakt. Dat had onze collega van toen ons verteld. Dat merkte je eigenlijk niet echt, maar achter andermans muren is het donker kijken. Je merkte het wel aan onze oud-collega, tijdens zijn werk.

Met deze toenmalige collega van ons kreeg zij drie kinderen. Ze scheidden.
Later kreeg ze nog een kindje met een man van wie ze ook scheidde. En dát kindje verstikte ze met een kussentje op haar peutergezichtje. Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen, Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Vakantie en werkgeluk: ‘Help, mijn baas belt me’

succesbureauwhite_logo_dark_background img_20170122_130327

Door Karin Smalbil – Werkgeluk betekent ook vakantiegeluk. Eindelijk even een paar weken vrij na een periode van hard werken en verantwoordelijkheid tonen op je werk.

Maar je hebt je hangmat nog niet tussen twee bomen geknoopt en je favoriete boek met dito drankje op een boomstronk geplaatst op de camping in Bretagne of je telefoon gaat. Even denk je nog dat het de buurvrouw is die op de kat past, maar je ziet dan al snel het nummer van je baas op het scherm van je smartphone.

Met het verdwijnen van de roamingkosten in de EU half juni lijkt ook je vrijheid verdwenen. Je bent nu werkelijk overal bereikbaar. In huis, op kantoor, tijdens je diner met je vrienden, tijdens een topbijeenkomst in het buitenland, en op een uitje naar de Kanaaleilanden voor je werk. Houdt het nog ergens op?

Je twijfelt even of je het telefoontje zult opnemen. Het kan niet zo zijn dat je baas je wil spreken over net die ene klant om tot een prachtige overeenkomst te komen. Niet nu. Maar je denkt in het bedrijfsbelang, raapt je moed bij elkaar en neemt op.

Het is inderdaad je baas. Lees verder

Geplaatst in Succesbureau | Getagged , , , , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Stuitend

 

2013-12-22 04.00.37,,Deze man wil ik niet op de weg tegenkomen. Dat wil niemand”, zegt de Officier van Justitie. Ze legt voor de 46-jarige Klaas uit Usquert een eis van dertig maanden celstraf op tafel. Dit, voor het veroorzaken van een ongeval met dodelijke afloop op de Eemshavenweg in maart vorig jaar én voor het mishandelen van een plaatsgenoot. Naast de celstraf wil ze dat de Usquerder zijn rijbewijs voor vier jaren inlevert.

Ook moet hij een boete krijgen van 400 euro (onverzekerd rijden) en moet hij 845,95 euro schadevergoeding betalen aan degene die hij heeft mishandeld.

Bij het afschuwelijke ongeluk op de N46 komt een inzittende, de dan 42-jarige man uit Assen, te overlijden. Hij is vader van en zoontje van zeven jaar.

De Usquerder bestuurt op de vroege ochtend van 6 maart om kwart over zeven zijn busje met daarin vijf andere inzittenden. Na cafébezoek in Uithuizen zijn ze met een paar man nog de stad in gegaan. Klaas heeft drie keer de toegestane hoeveelheid alcohol genuttigd, zo blijkt later.

De bus raakt ter hoogte van afslag Startenhuizen van de weg. Na een ruk aan het stuur komt deze op de zijkant in de berm terecht. De Assenaar wordt daarbij uit de bus gekatapulteerd en komt in het water te liggen. Met de bus bovenop zich heeft geen schijn van kans. Hij overlijdt ter plaatse.

Na het eerste onderzoek wordt duidelijk dat Klaas degene is die de bus heeft bestuurd. Terwijl hulpdiensten, politie en andere inzittenden zich bekommeren om het slachtoffer en drie andere lichtgewonden, maakt Klaas zich druk om zijn beschadigde bus en om rondslingerend gereedschap op de weg. Het is iets wat agenten en andere inzittenden opvalt.

Het sterke vermoeden bestaat dan al dat Klaas met alcohol op heeft gereden. Zijn rijbewijs wordt ingevorderd. Anderhalf uur na het ongeluk (!) wordt een bloedproef bij hem afgenomen (675 Ugl, max: 220 Ugl).

Op het bureau merken agenten dat Klaas wankel op zijn benen staat en met dubbele tong spreekt. Verder onderzoek toont aan dat het rijbewijs van Klaas reeds is geschorst en dat zijn bus niet is verzekerd. Kortom: veel te veel drank op, niet verzekerd, met een ongeldig verklaard rijbewijs rijden.

Maar er is nog meer.

Klaas speelt om kwart over zeven voor spookrijdertje. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Stel

9483441391_db8015cd86_z

Foto Siebrand H. Wiegman, Jouw Stad.

Met de dagvaardingen in mijn map loop ik naar de zittingszaal. Om halftwee dient een poging tot doodslag op een baby.

Je wandelt de zittingszaal binnen en neemt plaats achter een tafel, vóór mij en mijn collega.

Je ontkent.

Je zou zoiets nooit doen, zeg je. En zeker niet bij een baby. Ik ga kort in de tijd terug en denk aan mijn eigen kinderen. Hoe klein ze waren met negen weken, hoe weerloos en hoe breekbaar.

Je woont nu in Brabant, maar je bent voor de zitting naar Groningen gekomen. Toen je nog in de provincie woonde, zo staat het op de dagvaarding, zou jij je dochtertje van december 2013 tot medio februari 2014 hard heen en weer hebben geschud. Je zou haar op haar borstkas hebben gedrukt, haar hebben geslagen, haar beentje hebben verdraaid en haar aan haar armpjes en beentjes hebben getrokken. Hierdoor zou zij twaalf letsels als breuken hebben opgelopen in benen, in haar rechterarmpje, haar ribben en haar hoofdje. Van jouw rammelen aan en schudden met je baby liep zij schedelbreuken op. Ook zou je haar in de rondte hebben gedraaid. De diverse botbreuken en ander letsel is volgens deskundigen niet ontstaan door de bevalling, door een ziekte bij de baby of door een val. Lees verder

Geplaatst in Misdaadverhalen, Projecten, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , | 1 reactie

Koster in de kerk

 

20161110_105620-1,,Ik ga heel veel bidden tot God, ja. En ik wil nog even zeggen dat ik de verklaring van mijn kleindochter heel indrukwekkend vind. Dát was het wel.”

Cees (70) is zichtbaar opgelucht dat de zitting erop zit. Het laatste woord was aan hem. Als verdachte heeft hij dat recht. Hij praat met zijn raadsman na over hoe de uitspraak zou kunnen uitvallen en over hoe de zitting is verlopen. Aan zijn houding te zien vindt Cees het een goede zitting geweest. Hij komt luchtigjes over, en knikt wat naar familie, aanhangers en mensen van zijn kerkgemeenschap. De publieke tribune was vol, maar loopt leeg.

Wat opvalt is dat Cees niet naar een jonge vrouw kijkt wanneer deze snikkend en lijkbleek de zaal uitloopt. Het is niet dat Cees deze vrouw niet kent. Cees kent haar heel goed. De jonge huilende vrouw (18) is zijn kleindochter. Ze logeerde vroeger veel bij haar grootouders. Ze doorstond zojuist de zitting waarin haar grootvader werd doorgezaagd over aanklacht die ze tegen hem indiende; ontucht in de periode 2005 tot 2013.

De ontucht begon ze zeven jaar was. Na jarenlange worsteling met haar identiteit, psychische hulp en de diagnose PTSS , was voor haar de maat vol.

De weekenden die ze vroeger bij haar grootouders doorbracht waren vanaf haar zevende jaar doordrongen van ontuchtige handelingen. Wanneer grootvader Cees haar naar bed bracht, las hij haar verhalen voor. In de slaapkamer maakte hij ook meteen van de gelegenheid gebruik zijn kleinkind te zoenen, en haar handelingen te laten verrichten waar de honden geen brood van lusten. Ze moest dan ook opa’s penis vasthouden, en drong hij met zijn tong haar mond en met zijn vingers haar vagina binnen.

Het beschadigde meisje legt in haar trieste slachtofferverklaring uit, wat deze jaren met haar hebben gedaan. Hoe ze jarenlang, omwille van de familie en de macht die grootvader uitstraalde, haar mond hield.

Op zitting bekent Cees de aantijgingen van zijn kleindochter deels. Ja, hij had haar weleens gekriebeld op haar rug als ze bij hem op schoot zat, en dan verloor hij zichzelf ineens. Quote: ,,Heel raar. Dan zoende ze me weleens op mijn wangen, en dan dacht ik even niet na”, zegt Cees tegen de rechters. Maar binnendringen met vingers? ,,Dat liegt ze!”, zegt Cees. Een schok gaat door de zittingszaal. Vrijwel tegelijkertijd zuchten mijn rechtbank collega en ik terwijl we stevig doortikken, want dit is een verhaal.

Het is het zoveelste verhaal over ontuchtige opa’s die hun dikke vingers niet uit de vagina’s van hun kleindochters kunnen houden. Het verhaal van zoveel jonge meisjes en vrouwen, die dachten dat ze gewoon veilig bij grootvader op schoot te konden kruipen, om een verhaal aan te horen, of een eeuwenoude grap. Bij deze meisjes en vrouwen staat hun jeugd in het teken van de penis van grootvader vasthouden of tongzoenen door de man de vader van een van je ouders is. De man die zegt dat wat hij doet een gezamenlijk geheimpje is, en dat niemand dat mag weten. Cees is zo een man.

Bij Cees is de stoornis pedofilie vastgesteld. Lees verder

Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , | 2 reacties

Arie Verzamelnaam

20161110_105620-1

Kunst op glas in rechtbank Groningen. Kinderarmpje met bal. Foto door Karin.

In krijtstreep pak neemt Arie (49), een klein en gedrongen mannetje, plaats in zijn stoel tegenover de drie rechters in de meervoudige kamer in zittingszaal 14. Arie trilt af en toe wat met zijn hoofd en met schokt wat met zijn schouders. ,,Daar kan ik niets aan doen”, vergoelijkt hij zijn trillingen maar alvast ongevraagd. Naast het schokschouderende heeft Arie, zo zegt hij, óók nog de ziekte van Asperger. Het kan niet op. Maar Arie heeft nog meer problemen. En dat zijn de 6749 afbeeldingen met kinderporno, de 38 afbeeldingen van dierenporno die op zijn harde schijf zijn aangetroffen en de 460 stuks centraalvuurpatronen (munitie). Iemand heeft Arie erbij gelapt. En het was nog wel zijn beste vriend.

Arie is volgens het OM (openbaar ministerie) van oktober 2014 tot medio april 2015 actief in de weer geweest met de plaatjes. De zaak van Arie kwam aan het rollen toen de politie een melding kreeg. Volgens de ‘klikker’ zou Arie ’24 uur per dag en 7 dagen in de week’ aan het downloaden zijn. Arie wordt daarop verrast met een inval. De troep wordt in beslag genomen en er volgt een collectiescan.

Deze vriend van Arie, de klikker, is een goede bekende van politie en justitie en een kok in een bekend restaurant. Klikker en Arie zijn in 2011 veroordeeld voor het hebben van kinderporno grafisch materiaal. ,,Die afbeeldingen die op mijn harde schijf zaten moeten dus nog toevallig van mijn vorige veroordeling zijn”, zegt Arie hoopvol. Hij begrijpt niet dat een vriend hem zo pijn kan doen en hem erbij wil lappen. Volgens Arie moet dit uit wraak gebeurd zijn. Hij heeft volgens zichzelf helemaal niets fout gedaan. Hij plaatste in 2010 deze foto’s in mapjes en bewaarde deze zonder ze te wissen, zegt hij. Arie snikt.

Hij vertelt dat hij alles bewaart. Ook speelgoed van toen hij 2 jaar jong was. Het is of wordt Arie allemaal aangedaan. En dat is ook wat de officier van justitie zegt. ,,Achter elk plaatje zit een misbruikt kind. Het wordt hém allemaal maar aangedaan, hij neemt nergens zijn verantwoordelijkheid voor. Hij mag hier niet zonder tik over de vingers vanaf komen.” Arie is voor zijn in 2010 ontdekte 36.000 kinderporno grafische plaatjes en ruim 240 films in april 2011 veroordeeld tot een taakstraf van 280 uur. Lees verder

Geplaatst in Misdaadverhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , | Een reactie plaatsen

De meervoudige strafkamer en de échte boeven

Foto: Karin.

Foto: Karin.

De meervoudige strafkamer behandelt doorgaans ingewikkelde en zware strafzaken. In tegenstelling tot politierechterzaken doet de meervoudige kamer niet direct uitspraak na behandeling van een zaak. In bijna alle gevallen volgt het vonnis na maximaal veertien dagen.

De meervoudige kamer bestaat uit ten minste drie rechters. Zij behandelen meestal zaken waarbij door het Openbaar Ministerie (OM) een celstraf wordt geëist die langer dan één jaar is. In deze ‘kamer’ bevinden zich dus standaard echte boeven. Zou je denken.

Flip (24) heeft ergens in september vorig jaar niet zijn allerbeste dag. Werkloos teruggekeerd uit Dublin woont hij tijdelijk bij zijn moeder in. Dat Flip niet lekker in zijn vel zit komt mede doordat de buurvrouw haar kater buiten laat lopen. Het dier heeft vlooien, zegt Flip op zitting. Flip heeft meer dan honderd vlooienbeten van het dier op zijn lichaam en dat is de schuld van de buurvrouw.

Flip heeft eerder die maand een nog dramatischer dag. Op zijn bankrekening wordt door een storing bij de ING-bank per ongeluk 2.5 miljoen op zijn rekening gestort. Flip springt bijna een gat in de lucht, maar beseft dat dit een fout moet zijn. Vlak voor hij met de bank belt, maakt Flip een foto van het digitale afschrift met daarop het astronomische bedrag. Deze foto stuurt hij naar kameraden. Nog voor de foto Facebook en andere social media bereikt, herstelt de bank de fout, en staat Flip’s rekening weer op nul. Flip krabt enkel wat aan zijn vlooienbeten. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , | Een reactie plaatsen