Meestal neem ik tijdens een zitting het standpunt in van het slachtoffer. De geslagen vrouw. Het verkrachte kind. Dat wordt me in een column niet altijd in dank afgenomen want verdachten hebben vaak een rotleven gehad. Beetje begrip is op zijn plaats. Kom.
U weet zich vast deze column nog te herinneren. De brute overval op de Jumbo in Stadskanaal op 13 februari 2012. Twee van de vier verdachten zijn inmiddels veroordeeld tot een gevangenisstraf van respectievelijk achttien en veertig maanden.
Ietwat laat verschenen donderdag de laatsten der Mohikanen voor het denkbeeldige hekje. Twee knapen van negentien en twintig jaar. Een jaar na de overval pas in de zittingszaal. Dat komt omdat een van de jongens niet reageerde op oproepen van de reclassering. Geen zin in. Niet doorgestuurd gekregen. De rechter vindt dat er alsnog een rapport moet komen. De langste knaap mag met zijn raadsman vertrekken. De zaak van de kleinste wordt wel behandeld. Was hij misschien degene die opdracht gaf het bosje rozen bij de kassa mee te nemen aan het eind van de schrikbarende overval? Hij was er immers zelf niet bij. Bert.
Hij verzucht tijdens de ondervragingen dat hij er slecht van slaapt en dat het niet had moeten gebeuren, hij vindt dat jammer. Jammer is ook dat hij niet altijd de waarheid vertelde omtrent de overval. Beelden maakten korte metten met zijn leugens. Reclassering wil dat hij hulp krijgt want hij is nu juist zo goed op weg. Werkt in de horeca. Woont op zichzelf. Het gaat met hem heel goed eigenlijk.
De officier van justitie vindt dat er nogal wat ruis op de lijn zit wat betreft de eerlijkheid. “Ik ga hier niet meer uitleggen hoe een impact een dergelijke overval heeft op het personeel, de klanten in de supermarkt en de geestelijke schade die is ontstaan bij menig werknemer hierdoor. Zeer jonge mensen.”
Bert trekt bleek weg. De officier vervolgt: “In zijn huis is dit alles gepland, hij zorgde voor de kleding voor de overval. Het verdelen van het geld vond plaats in zijn huis en in zijn huis is gesproken over een overval op plaatsen waaronder op de manege. Hij is medeplichtig aan diefstal met geweld en ik eis daarvoor twaalf maanden waarvan vier voorwaardelijk. Ik ben hier klaar mee.”
Een gewapende overval plannen en bij de uitgang iets willen doen uit goedheid. Voor wie?
Ik doe het toch; Bert woonde tot zijn negende jaar bij zijn moeder maar werd toen uit huis geplaatst en verbleef bij het Leger Des Heils onder toezicht. Moeder werd opgenomen vanwege haar verstandelijke beperking en haar functioneren als een kind van twaalf jaar. Berts vader is onbekend.
Het is de walgelijke overval. De laffe daad. De enorme gevolgen.
Wat mij raakte waren de woorden van de rechter: “Uw moeder at altijd alles zelf op, he? Zij vergat u te voeden, staat hier.”
Denk er iets of niets van, ik zet het er alleen bij.
Uitspraak over twee weken
Foto: www.Foter.com, rechtenvrije foto’s
