Ze is anderhalve duimstok groot. Ze leeft teruggetrokken in haar cel in Zwolle. De Hindoestaanse Cindy zit daar met haar drieënvijftig jaar niet voor niets. Na het zoveelste buurtincident is ze opgepakt. Cindy heeft haar buurvrouw van het leven proberen te beroven. Buurvrouw vindt dat Cindy schijtmuziek draait. UB40 nog wel. Om gek van te worden.
Het mes voor de kip
Wanneer de deurbel gaat staat Cindy zojuist kip te snijden. Haar vermoeden dat er weer een buur staat te zeuren over haar muziek is juist. Met het mes in de hand loopt ze naar de deur. De buurvrouw schreeuwt tegen haar en drukt haar naar binnen. Cindy steekt, zwaait en slaat. Richting gezicht en hals van buuf. Poging doodslag. Ze aanvaardt de kans op aanmerkelijke gevolgen. De buurvrouw wordt tijdens afweren in haar hand geraakt. Ontstekingen en scheefgroeiende vingers daargelaten.
Psychotisch en schizofreen
Ze ontkent dat ze psychotisch is en schizofreen. Ze is al helemaal niet achterdochtig. Wat een prutsers in de zittingszaal. Met stemverheffing zegt ze dat er gewoon af en toe iets knapt in haar hersenen. Schizofreen is ze niet. “Ik heb vier namen, vier hele mooie. Geen vier personen. U luistert niet naar me.”
Wat is waar
“Hat was geen hakmes maar een gewoon keukenmes. Ze heeft vrijwel nooit ruzie in de buurt en ze heeft wel even drie zoons opgevoed. Nou, ga er maar eens aan staan.” Hiermee komt de advocaat na een eis van achttien maanden waarvan zes maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar. Stevige eis voor een klein vrouwtje met muziek van UB40 en een kip op de snijplank.
Beperking
De politie trapte bij haar een raam in omdat ze de deur had gebarricadeerd.
“Ze tilden me op en gooiden peper in mijn gezicht. Ik werd er zo moe van. Meneer de rechter, verdraait u mijn woorden niet. De buurt is gewoon tegen mij, ik weet dat. Men kijkt niet helder naar mij maar met een masker op.” De bijzondere uitspraken van deze vrouw doen me als journalist afvragen wat nu echt de waarheid is, die ik moet weergeven. Ik heb als rechtbankverslaggever een beperking. Ik dien met de waarheid te komen in een verslag.
Recidivekans: matig
Ze zat nooit eerder in de gevangenis en met justitie is ze nooit eerder in aanraking geweest. De buurtagent moest wel regelmatig langskomen in de portiek. De waarheid van Cindy is haar waarheid. Wat ik hoor, zie en versla is mijn waarheid. Wat de rechter vindt is zijn/haar waarheid. Alles ligt in het midden. Haar advocaat vraagt om onmiddellijke invrijheidsstelling aangezien de recidivekans matig is. Cindy heeft pech want dat gaat niet gebeuren. Natuurlijk wil ze meewerken met reclassering, ‘Indien ze met juiste ogen kijken en helder doorzien, zonder masker op.’, herhaalt ze nog eens.
Mooie kinderen
Ze wipt wat ongemakkelijk op haar stoel, zo vlak voor haar laatste woord. “Ik heb vier namen en ik heb altijd pech in mijn leven. Maar… Ik heb drie hele mooie kinderen gekregen. Dat wél.”
Hoe waar en hoe waardevol is dat.
Tussen haakjes
De rechtbank vonniste lager dan de eis. Omdat Cindy al vier maanden heeft gezeten mag ze deze zomer op proefverlof. Ze mag dan niet de buurt opzoeken waar ze zo graag woont. Doet ze dat wel, dan wachten haar alsnog de zes maanden die voorwaardelijk waren geëist. En met deze woorden kondigde de advocaat aan hoger beroep aan te tekenen.
Dit artikel van mij verscheen eerder op The Post Online.
Foto: www.foter.com, rechtenvrije foto’s.
Ik begrijp niet waarom deze vrouw vast moet zitten…(erg slechte adv. zeker pro deo)
Zij wordt aangevallen in haar eigen huis, (naar binnen geduwd)..en verdedigt zich uiteraard.
Die bijdehante buurvrouw met grote bek, heeft zelf risico’s genomen..
Die dacht dat kleintje die sla ik even neer, want die kan ik makkelijk aan.
Dit soort mensen zoals die buurvrouw die wonen hier ook…ze durven s’avonds niet op straat te lopen zonder hun man ..maar een klein alleenwonend mensje durven ze natuurlijk wel aan.
S C H A N D E !!!! ..ze had door moeten gaan tot cassatie.