Op zoek naar wat…

In een hotel zit ik.

Alleen.
Met mijn schrijfgerei en mijn laptop. Met waardeloos internetbereik.
Drie dagen en drie nachten. Omdat ik dat wil en omdat dat nodig is. Omdat ik op zoek ben.

Ik ben in een dorp waar ik vroeger heel vaak kwam met mijn ouders. Hier sleet ik mijn jeugd. In de bossen van Drenthe. Op een camping vlakbij een zwembad, bij een prachtig meer.

Jarenlang waren we hier. Elke zomer zo’n  6 weken. En in voor- en naseizoen. Tenten werden gebouwd, dromen gedroomd, eerste verliefdheden werden hier uitgemaakt. Vriendinnen kwamen mee, we zwommen de hele dag. Ouders maakten vrienden voor het leven en op vrijdag was er disco op het veld in een legertent. Wat was het bos groen en de wereld nog groot, de speurtochten spannend en de vriendinnen die ik maakte voor de rest van mijn leven. Dacht ik.

Mijn ‘campingvriendin’ is inmiddels, jonger dan ik, vorig jaar zeer plotseling overleden. Wat wist ik vroeger en wat wist ik toch van het leven. Wat wist zij? Als we later oud waren dan zouden we…
Wat wist ik als kind. Hoe snel de dood zou uitrukken en hoe boos de wereld was?
Hoe ik mensen zou verliezen en wat een slaafse gang het leven soms is. Het leven is verliezen.
Soms heel veel verliezen. Van je jeugd tot aan jezelf, je eigenwaarde en je onbezonnenheid. Van het bedrog dat: ‘voor altijd’ heet en de pijn dat het vergankelijke met zich meebrengt. Van het ouder worden en de vraag hoe oud je wordt en óf je wel oud wordt.

Ik ken dit dorp op mijn duimpje. De oude begraafplaats, de mooie huizen. De tunnel met daarachter  het bos. Ik ken de winkels, op een nieuw Chinees restaurant na. En ik ken het hotel waar ik jarenlang -achterin de auto- naar keek omdat het er zo spannend uitzag wanneer we er voorbij reden. Daar logeer ik nu.
Toen was ik 5 of 8 of 14, ik ben nu 43.

De klinkerpaden en het dorpsgezicht zijn hetzelfde gebleven. De rust die het dorp uitstraalt en de plek waar de markt was, vlakbij de kerk. Ik herken het allemaal. Zet me in het bos waar ik zoveel wandelde en ik loop je er blind weer uit.
Ik wandel je naar het meer en waarschuw je voor stronken van de enorme bomen in de paden.

Ik zie mijn vader met zijn beste kameraad een paling eten op de markt. Ook zijn maat ging dood. Mijn vader was nooit zonder hem en nog draagt hij hem elke dag bij zich.
Waar de beide heren dagelijks een hengeltje uitgooiden, daar heeft mijn vader nooit meer gevist. Dat deden ze namelijk samen, nooit alleen.

Ik ben op zoek naar rust. Op zoek naar mezelf. Ik wil antwoorden op vragen die ik hier meen te kunnen vinden.
Vreemd ben ik hier niet, ik voel me er thuis. Ondanks dat ik alleen ben voel ik me niet eenzaam of ongemakkelijk.
Ik stap een restaurant binnen alsof ik de eigenaar ben en schrijf tot diep in de nacht op mijn hotelkamer aan columns en verhalen. In de ochtend drink ik koffie in de toch spannende lounge van het hotel (ik wist het), en maak een praatje met de man die er langer werkt dan ik leef. Al die jaren dat ik voorbij reed op de achterbank in de auto van mijn ouders, werkte hij hier en nu hebben we een gesprekje.
Ik heb ergens het gevoel dat de man het dapper vindt dat ik alleen ben. Hij geeft me de indruk het nog te begrijpen ook.

Is hij ooit op zoek geweest naar zichzelf?
Laat in de avond werkt hij nog.
“Meisje, wat schrijf je toch veel”, zegt hij. Ik lees hem wat columns voor en hij schenkt thee voor me in en we eten samen een appelgebakje.
Het is al bijna 12 uur in de nacht. Andere gasten maken aanstalten om naar hun kamer te gaan. Want dat hoort zo.
Het leven staat op tijd. En daarvan hebben we niet teveel.
En bepaalde dingen ‘horen’ zo.
Men gaat samen naar een hotel, men schrijft niet tot diep in de nacht columns en men gaat als vrouw zijnde al helemaal niet ergens alleen naartoe. En doe je dat wel, dan is er iets niet goed of ben je niet normaal. Dan loop je niet met de meute mee en onderscheid je je van de rest en laten we welzijn: dat is niet altijd gewenst.

Gewenst of niet, normaal of niet, ik trek mij van andermans mening niet veel aan en wil de rust die ik zoek. En wel niet thuis. Het goed om eens op mezelf te zijn en te kijken wat er over is van dat meisje, die vrouw, de moeder die ik ben. De verliezer, de winnaar.
Want gewonnen heb ik ook veel.

De zondag is het zwaarst. Ik loop snel over. Herinneringen volgen snel op elkaar. Ik wandel langs het huis waar ik eens naar binnen ben geweest en dat mijn leven vanaf mijn 15e heeft veranderd. Ik schrik ervan hoe sterk ik ben als ik langsloop. Daarna kruip ik in de veiligste schuilplaats ter wereld genaamd; mijzelf.

Nadenkend over dit weekend en over mijn leven tot nu en de vragen die enigzins beantwoord zijn neem ik een besluit.
Terwijl ik mijn koffer weer inpak voor het vertrek van de volgende dag maak ik met mijzelf een afspraak.
Dit doe ik nog eens.
Helemaal alleen weg.
Op mezelf. Terug naar de basis.

Of ik hier terugkom? Dat denk ik niet. Het is goed geweest voor nu, voor de rust ik zocht. Juist hier.

Na mijn ontbijtje met koffie zwaait de man die er altijd al werkte en nog steeds dienst heeft, me uit.
Of ik uitkijk, want het is glad. Dag spannend hotel, dag jeugdherinneringen. Dag dorp.

Ik kijk uit. Ik rijd mijn leven weer in, ik zal weer rennen en vliegen, studeren en schrijven, liefhebben en kinderen verzorgen en terugkijken op een kort maar heilzaam en louterend weekend.
De volgende keer ga ik naar Ameland. Daar liggen herinneringen.
Of Vlieland.

Waar ook, het wordt een lang weekend mij. Een paar dagen per jaar op zoek naar mezelf.