Relaties zijn als rivieren, hoorde ik eens. Als het stroomt dan gaat het goed. Is er een blokkade, dan is de energie-uitwisseling volledig uit balans. In ons, buiten ons en tussen ons. Dat is de voorwaarde van liefde; het moet stromen, dat tweerichtingsverkeer. Dit geldt overigens voor alle relaties zoals vriendschappelijke relaties, zakelijke relaties, etc. Volgens mij is de enige eenrichtingsverkeer- relatie volgens de wetten der natuur die tussen ouder en kind. Daar is niets mis mee, onvoorwaardelijk energie geven aan een kind. De waterniveaus hoeven niet gelijk te zijn, om in deze termen te blijven. Dat hoeft ook aan het begin van een verliefdheid niet. Je voelt je geweldig. Je hebt energie voor tien, de kilo’s vliegen er af en niets wat de ander doet neemt vormen aan waardoor je de energieuitwisseling die je voelt, ziet uitputten. Nog niet. Ieder moment samen is winst omdat je als mens kunt aansluiten op de universele energiebron. Je vult elkaar aan, voelt elkaar aan en er is ruimte voor zoveel meer.

De bron waaruit je put is bodemloos. Het is een oceaan. Het moet zo zijn, zegt de een. Jullie zijn voor elkaar gemaakt, roept de ander. Nog erger wordt het als je voor je gevoel steeds meer energie steekt in een relatie waarop je je energiebron niet meer kunt aansluiten. Of wanneer de ander zich afsluit voor die bron. Bewust of onbewust. Dat is waarom het vaak mis gaat in relaties. Het ‘op zoek gaan naar je wederhelft’, blijkt een letterlijk zoeken geworden. De tekorten die je hebt worden niet meer aangevuld. De bron is leeg. De energie is op. Beide partners zijn(misschien na jaren pas) gezakt naar hun oude energieniveau. De energie die je mist probeer je dan vaak te halen bij de ander. Ingrediënten genoeg voor conflicten, strijd om energie.

Vanaf onze vroege jaren zijn we bezig met onze energieën in evenwicht te brengen. Blijven we alleen, dan ontwikkelen we beide energieën in onszelf. Je bent ook dan, zonder relatie, heel. Voor mijzelf is het van belang erg ‘heel’ te zijn voor er ook maar een relatie om de hoek komt kijken. Ik behoud graag mijn energie en besluit ook bewust mezelf af te sluiten voor een andere bron zodra mijn heelheid in gevaar komt. Ooit ben ik zo uitgeput geraakt binnen een lege bron dat ik jaren op reserves teerde. De moeheid, het uitgeputte gevoel, is niet te beschrijven. Niet meer in je kracht kunnen staan. Niet meer aangevuld worden en het ook niet meer kunnen ontvangen. Niet meer kunnen uitnodigen je partner te ‘laten’. En dan komt er die dag. Waarvan je misschien niet eens weet dat die komt.

Helemaal onderin die bron, die leeg is, waarvan de randen craquelé zijn, daar glinstert een druppel. De uitgezogen energie blijkt niet helemaal op. Gek, er lijkt zich soms zelfs een opleving van blijheid voor te doen. Er vindt een ware evolutie plaats. Misschien zelfs opluchting jezelf te kunnen helen, weer je eigen energie te voeden. Nog mooier; uit je eigen bron! Niks ‘ander’. Niks uitputtende relatie, inzichten vormen een nieuwe bron van energie. Het belangrijkste hierin is voor mij een leidraad geworden; Ik sta in mijn energie en kracht en nodig mensen (onbewust) uit datzelfde te doen. Dat kan nadelig zijn. Het schept vaak afstand, merk ik. Maar het deert me niet.

Een energiehuishouden runnen ten tijde van een relatie is topsport. Geen gouden medaille die je daarvoor krijgt uitgereikt. En ik ben heel gelukkig, heb alles waar ik ooit van droomde maar die medaille om mijn nek hangen? Kost me veel te veel energie. En die steek ik liever in de bron waar ik af en toe uit kan putten.

* ‘Op verzoek’ is een gezamenlijk initiatief met Anke de Lange (Binnenkijkjes en erg leuk om te lezen) Na een duo blog rond de kerstperiode kwamen er verzoeken van diverse lezers om een blog te schrijven over een bepaald thema. Anke en ik hebben besloten hier een maandelijks terugkerend item van te maken.

Foto: J.B. Smalbil