Aanvaarding

Bij de maandelijkse verzoeken voor ‘Op verzoek’, zit een fraaie. Aanvaarding. Zodra een onderwerp als deze zich aandient, dan denk ik daar graag een tijdje over na. Aanvaarding. Mooi. Buiten dat ik het een prachtig woord vindt, heeft het voor mij een bijzondere betekenis gekregen. Dingen aanvaarden, situaties nemen zoals ze zijn. Van momenten van totale rust en overgave tot aan momenten van paniek of desillusie. Bij aanvaarding denk ik terug aan een periode in mijn leven waarin ik dacht vastgeroest te zitten in ideeën, in leven, in daadkracht. Het fijne, of juist gekke, is dat ik dat niet meer heb. En het is me overkomen, de tijd van aanvaarden. Van nemen zoals het is. Van onvoorwaardelijk over me heen laten komen. Zonder mitsen of maren. Er heerst een zachte rust in mij die me niet eens vreemd is.

Zingeving

Wat bepaalde gebeurtenissen ook met mij hebben gedaan, welk doel diende het trauma? Aan deze onderwerpen wil en kan ik ruimte geven. Ik accepteer en verwerk. Het is een stuk bewustwording dat me laat voelen en beleven dat ik los kan laten. Mag laten. Het mag zijn. Ik mag zijn. In interviews beleef ik de ‘mooiste’ en diepgaande gesprekken met mensen die zomaar op mijn pad komen. Mensen waarvan ik vaak de achtergrond weet vanuit de rechtbank. In zo een gesprek probeer ik tot het diepst van mijn wezen te gaan. Wat zou ik doen als mijn kinderen dit zou overkomen? Hoe zou ik reageren? Hoe kan het toch dat deze persoon zo kalm blijft? Hoe ver ga je als mens in de aanvaarding van dingen zitten. Wat is genoeg. Wanneer houdt aanvaarden op en nog meer: wanneer begint het.

Beginnen

Een jaar of vier geleden nam ik tijdens een avond buiten zijn een aantal drastische beslissingen. Veranderende beslissingen die me, al waren het niet de makkelijkste, een gevoel van durf met daar bovenop een toef rust gaven. Het ‘zal ik wel of zal ik niet’ viel weg. Geheimzinnig keek ik nog van links naar rechts maar ik was vastbesloten. De draai die ik aan mijn leven zou gaan geven, zou me alleen maar rust geven. Op de lange duur. Rust waarnaar ik hard op zoek ben geweest. Wellicht heel mijn leven. Ik bedacht het zelf en het was er alleen met het ontstaan van het plan al. Achterover leunend in de stoel overviel me een warm bad aan het woord ‘aanvaarding’. Het is wat het is. Ik neem het zoals het komt. Mijn schouders zijn sterk genoeg, mijn rug breed genoeg, mijn geest helder en standvastig.

Vanaf toen

Het lange, diepe lopen met soms afschuwelijk halen om vooruit te komen heeft plaats gemaakt voor een frisse wandeling. Korte, kordate stappen in een zee van ruimte, een wereld van verschil, een zonnige dag zo tegen een uur of vijf, na gedane arbeid. Dat. En het voelt heerlijk ook dat te mogen aanvaarden. Dat dat mogelijk is. Dat ik, men, die keuze heeft. Aanvaarden of niet aanvaarden. Beneficiair aanvaarden of puur en zuiver. Ik kies voor dat laatste. Natuurlijk ligt het hier en daar nog wat open maar wat gaat het makkelijk, en zo rustig. Tien jaar geleden trapte ik nog tegen het woord ‘loslaten’ aan, nu laat ik los. Pak het touw, kijk of het sterk genoeg is, laat het wat vieren en zacht laat ik mijn hand, geest en lichaam ervoor zorgen dat ik het kan maar vooral mag laten gaan. In welke richting ook. Toe maar. Laat maar los.  Aanvaard maar.

En soms

Bij aanvaarden hoort accepteren dat je dingen niet altijd kunt veranderen. Dat iets dat je zou willen veranderen niet in alle gevallen mogelijk is. Dat je ziet dat bij andere mensen het aanvaarden van iets dat hun leven op de kop heeft gezet, totaal tegennatuurlijk is, althans voor mij. Zo was ik eens in de rechtbank bij een drie dagen durende zitting aanwezig. De zogenaamde Baflo- zaak. De dader, S. Vermoorde een jongen vrouw met een 17 kilogram wegende brandblusser. Hij sloeg haar hoofd in, meerdere malen. Daarna schoot hij in zijn vlucht een agent dood met diens eigen dienstwapen. De ouders van de vermoorde, jonge vrouw zaten in diezelfde rechtbank. Tegen de rechtbank overtuigd dat de man die hun dochter zo ruw had vermoord, niet een te hoge straf moest krijgen. Hij was immers hun schoonzoon. “Hij komt weer thuis, ooit.”, zei de moeder.

Nu kun je daar iets van vinden. Iets heel raars. Je kunt daarbij allerlei gedachten hebben en ontwikkelen. Laten we welzijn, iedere aanwezige daar schrok van de absolute vergiffenis van de ouders. Wat abnormaal. Wat gek. Wat tegennatuurlijk. Onacceptabel. Dat dacht ik ook. Later draaide ik het om. Als ouders van een vermoorde dochter de moordenaar van hun liefste meisje kunnen aanvaarden voor wat en wie hij is en dan voornamelijk wat om hij heeft gedaan, hoe moeilijk is aanvaarden dan? Als dát kan, kan er meer. Maanden later hoorde ik dat dezelfde ouders tijdens een Hoger Beroep zelfs vriendelijk zwaaiden naar de man die hun dochter het hoofd had ingeslagen. Dan ben ik nog maar aan de beginfase, denk ik. Want nooit, zal ik nemen dat mijn kinderen iets door iemand anders wordt aangedaan. Ik ga daarvoor zitten. Heel erg lang. En dat is wat ik dan aanvaard. Volledig.

* ‘Op verzoek’ is een gezamenlijk initiatief met Anke de Lange, lees ook haar Binnenkijkjes hier.  Na een duo blog rond de kerstperiode kwamen er verzoeken van diverse lezers om een blog te schrijven over een bepaald thema.

Anke en ik hebben besloten hier een maandelijks terugkerend item van te maken.

Afbeelding: Karin, door Jedidja Smalbil.