Mannenwereld
“Is dat nou geen mannenwereld?” hoor ik vaak zodra ik iets vertel over zaken in de rechtbank. Over het algemeen zijn het vaker mannelijke verdachten. Het percentage vrouwen in de meervoudige strafkamer ligt veel lager, dat zeker. Maar ze zijn er wel. En hoe. Nog niet zo lang geleden werd een stalkings zaak behandeld. De verdachte was een doodnormale vrouw om te zien. Type: Jouw- en mijn buurvrouw. Uitermate keurig in taal en antwoord richting de rechter. Jarenlang stalkte zij artsen en personeel van een vooraanstaand ziekenhuis. Zelfs vanuit haar cel stuurde ze ernstig zieke brieven en kaarten naar de desbetreffende arts met intimiderende teksten als: ‘Hoe zou jouw huis branden’ en ‘Ik sterf nog liever dan dat ik niet gehoord wordt.’ De uitspraak (in deze zaak uitgesproken door merendeel vrouwelijke rechters): gedwongen opname in een psychiatrische kliniek. Het kan verkeren, al was het een trieste zaak. Ze had geen strafblad, er was niets dat haar ontbrak en opeens was het er. De afschuwelijke zucht naar aandacht. Iedereen als verdachte te zien. Zij deed dat. Om er nooit meer te stoppen.
Aanleiding
Ik heb wel eens geprobeerd in het hoofd te kijken van zo een vrouw. Waar ging het mis? Wat was de aanleiding? Hoe kwam ze tot de meest afschuwelijke uitspraken? Ter zitting was ze overtuigd van haar gelijk. Niemand deugde, behalve zij. Mager vrouwtje, donkere krullen. Ik heb zelden een vrouw gehoord die zich zo kon uitlaten over het, volgens haar dan, onrecht dat haar was aangedaan. Zo duidelijk. Zo miskent in haar leven. Ze zou volgens deskundigen aan paranoïde waanzin van het achtervolgings- type lijden. Haar slachtoffers in angst achterland. Tot nu. Opgelost. Zou dat ook voor haar familie gelden? Het waren zo van die vragen die me door het hoofd schoten toen ik haar langs me heen zag lopen in de zittingszaal. Tussen twee begeleiders in. Arm, ziek mens.
Doodslag
Wat is een erge vrouw? Ook die vraag krijg ik wel eens. Wat vind ik de ergste vrouwen die de meest verschrikkelijke delicten op hun lever hebben. Er zijn vrouwen die een moord op hun geweten hebben en tijdens de zitting nog niet knipperen met hun ogen. Een ex- vriend neersteken? Ze zijn er echt. Het voorbeeld over een jaloerse vrouw die haar ex met een kapot glas in een café zo zwaar toetakelde, dat hij het ternauwernood overleefde, ik ken ze. Vrouwen met een angstaanjagende hebzucht. Zij, die anderen voor hun karretje spannen om bedekt een grote rol te spelen in de duistere drugswereld. Bergen geld opstrijken en vervolgens -wettig en overtuigend bewezen- toch alles blijven ontkennen. De manipulatieve dames in de onderwereld die een reputatie van keurig getrouwde vrouw en nette overblijfmoeder hoog hebben te houden. Het beeld is belangrijker dan de waarheid. Zoiets.
Die van misbruik
Maar wat bij mij met stip op nummer één staat is de vrouw die tijdens de zitting aanwezig is om haar man, de vader of stiefvader van kleine kinderen, bij te staan in de meest afschuwelijke zaken, die van misbruik. Die van ‘ Seksueel binnendringen in het lichaam beneden de 16 jaar’, zoals dat dan zo netjes op de rol staat. De vrouwen die jarenlang van het misbruik afweten en bij hoog en bij laag volhouden dat ze nooit iets hebben gezien, dat ze zich er niets bij kunnen voorstellen, al laten getuigenverklaringen en slachtofferverklaringen de meest walgelijke details horen. Uit kinderen hun monden. Hun eigen kinderen, welteverstaan.
Dit artikel van mij verscheen eerder op Femp.nl Fempower Magazine.
Foto: Feiko van der Veen. Lees ook Focus Groningen en Jouw Stad.
