Zijn pak is een soort van grijsachtig- bruin. Hij knikt als hij luistert naar wat de officier aan de rechters vertelt waarvan hij wordt verdacht. Het in het bezit hebben en (1 keer) verspreiden van afbeeldingen met kinderporno. Kindjes van beneden de 12 jaar jong. 132 afbeeldingen en 12 video’s, om precies te zijn. 144 bestanden. Klinkt veel, is het niet. Dat wil zeggen: meer dan genoeg om vervolgd te worden.
Ik heb echter in al wat jaren rechtbank, aantallen door de zittingszaal horen knallen van ver boven de duizenden afbeeldingen. Dit is dus een ‘kleintje’, maar zeker niet minder strafbaar. Elke foto of wat voor beeldmateriaal aan kinderporno ook, is er één teveel. Zo denkt het openbaar ministerie (OM) er ook over.
Begin november 2014 komt er bij de politie in Drenthe een melding binnen. Van Microsoft. Er zijn verdenkingen. Er is op het IP- adres van de man in pak kinderporno gedownload. Er volgt een huiszoeking, waarbij ook zijn computer wordt doorgelicht. Van januari tot oktober van dat jaar zijn afbeeldingen van internet gehaald, zo blijkt. De hele handel wordt in beslag genomen.
‘Het was niet de bedoeling dat de afbeeldingen in de zogenaamde Skydrive terecht kwamen, maar per ongeluk kwamen ze daar wel.’
Hij vervolgt:
‘Het is eigenlijk als een soort van therapie voor mezelf begonnen. Ik chatte op een site met een Amerikaan die hetzelfde als ik had meegemaakt. Ik heb namelijk als jonge jongen van 13 een relatie gehad met een veel oudere man en ik heb dat als zeer prettig ervaren. Deze Amerikaan herkende dat. Ik wilde echt alleen maar herinneringen ophalen aan die mooie momenten van toen. Niets meer. Ik heb geen behoefte gehad aan seks met kinderen. Het was puur ervaringen uitwisselen van gevoelens.’
Hij is 63 jaar. Hij bekleedt een hoge functie bij Rijkswaterstaat. Zijn baas weet van niets. Met kinderporno rotzooien, dat doen de liefhebbers in het geniep. Daar loop je doorgaans niet mee te schreeuwen. En dat weten die liefhebbers.
Hij is wat je noemt: zeer welbespraakt. Hij legt de rechters in uitstekende onderbouwingen het waarom, hoe en wanneer uit. En aan de officier van justitie, wanneer zij hem iets vraagt. Hij stelt zich op zitting meewerkend op. Natuurlijk had hij de foto’s niet in bezit mogen hebben. En als hij ze niet gebruikte, waarom waren deze beelden dan niet verwijderd van de computer? (officier van justitie)
‘Ik weet het. Kinderporno is gewoon afschuwelijk.’(man in pak)
In 2004 heeft hij al behandelingen gevolgd bij een psychiater. Dat hielp niet zo. In 2010 werd ook (weer) kinderporno bij de man aangetroffen. Daarvoor kreeg hij toen 80 uur werkstraf opgelegd. Zijn toenmalige vrouw vroeg onmiddellijk de echtscheiding aan. Hij raakte verzeild in o.a. geldproblemen en psychische problemen.
De reclasseringsambtenaar verklaarde dat de man in pak maar 5 maal is komen opdagen voor afspraken. En dat die gesprekken met hem ‘moeizaam verliepen’.
‘Meneer en reclassering. Daar zit nogal wat discrepantie tussen. Hij heeft een heel ander beeld van hoe hijzelf de aandoening ziet. Bovendien spreken wij over een hoog recidivegevaar.’(reclassering)
De rechter vindt het heel bijzonder dat hij zich spontaan bij de psychiater meldde, op het moment dat de zitting -aangaande zijn rechtszaak- aanstaande was. De officier van justitie zaagt door over het feit dat de man in pak op zitting oppert dat hij niets met die foto’s deed. Van alle kanten wordt er in de zittingszaal op de waarheid gehamerd. En uiteindelijk komt die waarheid tevoorschijn. In de vorm van een killing oneliner. Van zijn advocaat. De zin met veel waarheid er in. Want wat zíj zegt, dat ís ook wel een beetje zo. Dat waren wij, rechters, officieren van justitie, juristen, rechtbankverslaggevers, bodes etc., helemaal vergeten.
Terwijl ze opstaat en gaat pleiten (voor haar reeds eerder voor het in het bezit hebben van kinderporno grafische afbeelding veroordeelde) cliënt, zegt ze de woorden hardop:
‘Kijk, mijn cliënt is gewoon zeer geïnteresseerd in seks en we kunnen natuurlijk niet allemaal lid zijn van de postduiven vereniging.’ In de zittingszaal valt het stil. Dat kunnen we ook inderdaad niet, allemaal lid zijn van een duivenclub.
Reclassering spreekt over een hoog recidivegevaar voor de man die in 2014 opnieuw trouwde. Deze keer met een man. ‘Hij was erg in mij teleurgesteld, maar we blijven samen. Dat mijn partner mij in de gaten houdt, werkt beter voor mij dan een proeftijd of een gesprek bij reclassering. Poe.’(man in pak)
De officier spreekt haar eisenpakket uit. 30 weken cel, waarvan 29 weken geheel voorwaardelijk. Dit met een proeftijd van drie jaar, reclasseringstoezicht en behandelingsverplichting. Daarbij moet hij meewerken aan onverwacht computeronderzoek. De inbeslaggenomen computer met ooit daarop de kleine kindjes, mag niet weer terug. Want, zo oppert de officier na haar milde strafeis: ‘We moeten absoluut geen risico nemen.’
Dat moeten we inderdaad (weer) niet. Dat vinden de kindertjes of de afbeeldingen vast ook.
