Randy (35 jaar) is een Engels lerares. Ze draagt de Amerikaanse nationaliteit hoewel ze in Nederland woont. Haar twee kinderen heeft ze op 16 februari 2011 meegenomen naar Amerika. Nu kan dat, alleen niet als Bureau Jeugdzorg haar op het hart heeft gedrukt niet het land te verlaten omdat er een gezag zitting volgt binnen een week. Ze doet het toch. Neemt zoon en dochter mee.
Randy. Moeilijkheden op financieel gebied, gezeur met haar (dan) 16-jarige dochter en op het gebied van gezag overheersen zoveel problemen dat beide kinderen vanaf 10 december 2010 onder toezicht staan voor een jaar. Daar is ze mee bekend. Haar ex- man Bram heeft gezag over hun zoon. Met hem heeft ze een bezoekregeling. Haar kinderen worden binnenkort uit huis geplaatst. De stress die dat met zich meebrengt en de kans op het verliezen van haar huis worden haar teveel.
“Ik vertrek.” Ze mailt haar ex- man in januari dat ze met de kinderen naar Amerika gaat, naar familie. Kort daarna belt ze de advocaat met de vraag of ze ook fout zit als ze de kinderen meeneemt. Dochter valt onder gezag van Bureau Jeugdzorg en zoon valt onder gezag van vader Bram. Bij gezag is geregeld dat het kind verblijft bij degene die het gezag ook heeft.
Heathrow Airport. Op 2 juli 2011 wordt Randy staande gehouden in London, op Heathrow. Ze is weer op weg naar Nederland na vijf maanden verblijf in Amerika.
Vrijwillig. Ze zegt ter zitting dat ze niet wist dat ze niet mocht gaan. Dat ze Bram had ingelicht. Dat ze geen plannen had om in Amerika te blijven omdat ze nu eenmaal vastzit aan de omgangsregeling die normaal gesproken goed loopt. Ze was, zegt ze met haar Amerikaanse accent, “voluntary” teruggekomen. Dochter, nu 18 jaar, woont nog steeds in Amerika. Dat wilde ze graag.
Ontvoering. Zoon wilde terug naar Nederland en daarom ging Randy terug. Niets wijst op ontvoering, volgens Randy. Daar denkt de officier van Justitie toch anders over. Randy belde met de advocaat vlak voor vertrek, wetende dat de kinderen onder toezicht stonden vanaf december. Ook was ze ermee bekend dat de kinderen uit huis geplaatst zouden worden. OvJ: “Het is niet aan mevrouw uit te maken of ze de kinderen kan ontvoeren want daar is hier juist sprake van. Een onvoorwaardelijke straf doet geen goed aan de gepleegde daad.” Randy is al vaker met Justitie in aanraking geweest. Voor mishandeling(keer 2), rijden onder invloed en het onttrekken van de kinderen aan de Leerplichtwet.
De eis luidt: 180 uren werkstraf, of 90 dagen hechtenis en een proeftijd van twee jaar.
Pleidooi. De advocaat van Randy komt echter met het volgende: “Het feit is gepleegd in Amerika, geen rechtsmacht in Nederland. Mevrouw bezit de Amerikaanse Nationaliteit. Moet het feit strafbaar zijn dan moet het op zijn minst zijn gepleegd door een Nederlander, in Nederland. Mevrouw kwam vrijwillig terug met retourtickets en heeft geen kwade opzet gehad. Daar komt bij dat in het gezag register staat dat vader vanaf 4 maart 2011 pas gezag had over zoon dat is niet de 16e februari. Bovendien werd Bureau Jeugdzorg belast met voorlopige voogdij en dat is een maatregel van De Raad Voor Kinderbescherming en géén gezag maatregel. Dit is een tijdelijke regeling. Dan kun je ook niet het kind aan gezag onttrekken. Mijn cliënt heeft niet strafrechtelijk onjuist gehandeld. Ik pleit voor AVAS (afwezigheid van alle schuld).”
Moeder. Randy kijkt van haar tolk naar haar advocaat. In tranen. Ze krijgt het laatste woord. “I did what was best for my children. I am so sorry.”
Lees hier Artikel 279 van het Wetboek van Strafrecht.
Uitspraak: 21 maart.
Foto: www.Foter.com, rechtenvrije foto’s.
* Mijn rechtbankverslagen zijn gebaseerd op de werkelijke gebeurtenissen. De namen van slachtoffers, verdachten en daders zijn gefingeerd. Soms ook woonplaatsen, uit veiligheidsoverwegingen voor betrokkenen, slachtoffers en (misdaad)journalisten.
