Je steelt. Bij een universiteit. Laptops. Die doen het altijd goed in de handel. Je stapelt die dingen makkelijk op en als je dan de motor van je auto laat draaien is het een kwestie van inbreken en wegwezen.
Dit doe je vervolgens ook bij een groot bedrijf. Je gooit een ruit in, grijpt wat spullen en rijdt weg. Als er bewaking is kun je kiezen de bewakers te bedreigen met een glimmend voorwerp. Je kunt dan roepen: “Ik ga schieten, ik schiet echt!” De kans is groot dat je op het bureau eindigt.
Als daar bovenop ook nog een aangifte ligt van je ex-vrouw wegens zware mishandeling mag je dat ook gaan uitleggen.
Drie feiten. Joachim(38), mag gaan praten in de zittingszaal. Diefstallen en mishandeling. Hij is gefilmd tijdens de diefstal bij de universiteit. Oké, hij herkent zichzelf. Hij geeft dat toe. De inbraak bij het bedrijf, zegt hij, was om te kijken of er meer van zijn gading was. Niets heeft hij gestolen. Dat kan, ontkennen. Het is niet verstandig.
Als je je ex-vrouw aan de zijkant van het hoofd stompt, kun je dat wel ontkennen maar de bewijzen van een enorme buil op haar hoofd liegen er niet om.
Samen met zijn ex heeft hij drie kinderen. In de middag hebben ze via de telefoon woorden over de kinderen. Joachim heeft tijdens hun huwelijk nog vier kinderen bij andere vrouwen verwekt. Niet dat dit strafbaar is, het geeft alleen aan hoe druk Joachim het heeft met overleggen met ex-vrouwen over kinderen. Dit telefoongesprek loopt uit de hand.
Diezelfde nacht gaat hij om twee uur naar het huis van zijn ex. Hij heeft nog een sleutel. En een broodje shoarma. Hij loopt het huis binnen en gaat naar boven. Hij gaat bij zijn dochtertje op bed zitten eten. Zijn ex schrikt wakker. Ze schreeuwt: “Oprotten!” Ze bonjourt hem naar beneden om hem richting de uitgang te krijgen. Joachim heeft gedronken en niet te zuinig. Beneden gekomen grijpt hij waxinelichtjes. Gooit die naar zijn ex. Ook een sleutelbos. Hij slaat en stompt haar. Dan loopt hij weg. Ex ziet kans de politie te bellen. Die komt. Ze rennen achter hem aan. Tevergeefs. Hij verstopt zich in de bosjes tot ze weg zijn. Hij keert daarna meerdere malen terug naar het huis van ex omdat zijn telefoon daar ligt, hij nog iets wil zeggen, stalken, zeuren en vervelen. Omdat hij vindt dat hij dat kan. Mag. Hij wil macht.
Hij ontkent in de zittingszaal dat hij haar heeft geslagen. Zegt: “Dat kan ik me niet herinneren”. Hij weet niets van waxinelichtjes, sleutels en stompen op haar hoofd. Eigenlijk begrijpt hij niet dat ze aangifte heeft gedaan.
Nee. Dat snapt niemand.
Vermogensdelicten, bedreigingen, huiselijk geweld, een alcohol-verkeersdelict staan op zijn strafblad. Hij handelt impulsief onder invloed van softdrugs en heeft hij met alcohol op geen remmingen. Nou, dat mag enige naam hebben.
Wat hij doet is heel normaal, ieder ander is een sukkel. Hij schudt zelfs zijn hoofd als de officier van justitie met haar requisitoir begint en haar eis formuleert. Hij heeft waarschuwingen genoeg gehad. Ze eist 12 maanden met aftrek van voorlopige hechtenis. 2 maanden voorwaardelijk en een proeftijd van 2 jaar.
Joachim kan de sleutels voorlopig inleveren. Ook die van zijn ex.
Uitspraak: 12 juli
