De dood van de 15-jarige Fleur Bloemen uit Staphorst heeft veel veroorzaakt. De tiener sprong op 11 december voor de trein. Onder de ogen van klasgenoten. Vlak voor de school zou beginnen. De school waarop ze werd gepest. Waar ze niet meer heen wilde. Ze wilde wel door met haar familie, maar niet met het leven op school. Uiteindelijk koos ze voor een wanhoopsdaad. Zag in de overweg de enige uitweg. Een citaat uit haar schriftje maakt wel duidelijk hoe wanhopig ze was. ‘Ik kan er niet meer tegen. Ik wil hier weg. Voorgoed!’
Hoe triest kan het zijn dat iedereen slechts een ogenschijnlijk vrolijk, open, lief en behulpzaam meisje heeft gezien. Iemand die geen enkel signaal had afgegeven dat ze de strijd wilde staken. En toch was dat het geval. Achter de façade van haar vriendelijke gezicht met glinsterende pretogen ging een stille strijd schuil. Een gevecht dat ze niet heeft kunnen winnen…
Pestverhalen zijn zo pijnlijk herkenbaar. Voor mij en velen met mij helaas. Ik ben er vreselijk depressief door geweest. Heb ook aan zelfmoord gedacht.
Er ging een golf van verontwaardiging en afschuw door het land. Vreselijk vonden we het allemaal. De pesters moesten aangepakt worden. In de cel gestopt omdat ze iemand bewust de dood hadden ingejaagd. Het AOC Terra in Meppel heeft een onafhankelijk onderzoek ingesteld. Iedereen hoopte dat de stille tocht voor Fleur de laatste zou zijn. IJdele hoop, we blijken weinig van haar zinloze dood te hebben geleerd. Er verschijnen wekelijks nieuwe berichten over zelfdodingen. Vaak kennen we de achtergronden niet eens. Heel soms krijgen we echter een kijkje achter de schermen. Komen we te weten wat de trieste redenen zijn geweest. Zoals in het geval van Fleur…
De schreeuw om actie neemt ondertussen steeds grotere vormen aan. De zin ‘ook ik ben een slachtoffer van pesten’ verschijnt bijna dagelijks in onze mailbox. Komt uit alle hoeken van Nederland. Met daaraan de vraag gekoppeld of wij niet iets kunnen betekenen. Je wilt wel maar vraagt je af wat. Heel erg lang hebben we niet hoeven nadenken. Omdat vanuit het onderwijs zelf het voorstel kwam er iets mee te doen. Het project Hou Fleur in je leven was geboren.
Inmiddels zijn de plannen zo ver gevorderd dat er gastlessen over pesten en de gevolgen daarvan worden georganiseerd. Ook bestaat de mogelijkheid dat er les-opdrachten worden samengesteld en ligt het in de bedoeling een jaarlijks terugkerende prijs in het leven te roepen. Van Eddy en Anneke Bloemen hebben we inmiddels toestemming gekregen om deze prijs de Fleur Bloemen Award te noemen.
De start van het project vindt in de provincie Groningen plaats. Op het Dollard College in Winschoten. De school waar ze als eersten het verhaal Als alleen de dood een vluchtweg biedt op dit weblog en het gedicht Fleur Bloemen, einde van een boeket van Paul Zeeman hebben gebruikt.
Om het in de klas te bespreken en er een opdracht aan vast te koppelen. Die luidde kort en bondig. Reageer op het verhaal of maak zelf een gedicht. En dat deden de leerlingen.
We hebben de inzendingen beoordeeld en uiteindelijk een winnaar gekozen. Die maken we tijdens de Week tegen het Pesten (4 t/m 8 februari) bekend. Dat zal eerst via Webjournaal, het weblog Wereldse en minder wereldse zaken van Paul Zeeman en uiteraard de school gebeuren. Aansluitend wordt een persbericht naar de media gestuurd.
De familie Bloemen heeft haar volledige steun aan het project toegezegd. Vooralsnog van een afstandje omdat het verdriet nog te diep zit. ‘Maar op termijn willen we er zeker wel wat meer mee doen. Het zou in ieder geval mooi zijn als dit geweldige initiatief landelijk wordt opgepikt’, zegt Eddy Bloemen. Wij hopen het met hem. We hebben namelijk veel handen nodig. Al was het alleen maar omdat één hand alleen geen lawaai kan maken…
Lees ook de wereldse en minder wereldse zaken van John Thijssen.
