Hennep
Wim (45 jaar) zit in Berlijn als op dat moment in zijn huis in Leek een inval wordt gedaan. Hij is verlinkt.
Een tijdlang wordt Wim’s huis in de gaten gehouden. Een warmtemeting wordt gedaan. Zijn stroomverbruik wordt uitgeplozen en daaruit blijkt dat zijn stroomverbruik niet zozeer hoog is maar de netbelasting wel.
Buren verklaren dat hij er nooit is. Dat er overal camera’s hangen aan de muren van zijn huis. Wim is al eerder veroordeeld voor het telen van hennep. In 2001 was dat. Een jaar voor hij naar het noorden verhuisde.
En nu staan er 594 hennepplanten in zijn huis. Het huis is verder totaal verwaarloosd en vervuild.
Hij woont daar sinds 2002. Na een scheiding. Hij heeft drie kinderen. Hij is zo druk met zijn werk als schilder en glaszetter dat hij geen tijd heeft om de kinderen te zien. Jarenlang ziet hij ze niet meer als ex-vrouw een proces aanspant vanwege alimentatie. Dat heeft Wim namelijk nooit betaald. De uitspraak luidt: Nog eventjes 15.000 euro aan achterstallige alimentatie betalen, vader.
Wim weet dat er een makkelijke manier is om snel veel geld te verdienen. Hennepteelt en verkoop.
Hij verkoopt zijn boot en zijn motor voor een bedrag van 12.500 euro en maakt een begin aan de op te zetten kwekerij. Daar steekt hij al zijn geld in. Lost niets af aan alimentatie.
De eerste twee oogsten mislukken door een ‘vage’ diefstal en een foute behandeling van de plantjes maar de derde…. Die gaat er op lijken. Binnen één, twee oogsten is hij van zijn schulden af en houdt hij nog over ook! Dikke handel. Ook maakt hij ruimtes klaar voor anderen om een ‘teeltje’ te beginnen.
“Tja, stroom stelen is diefstal”. Zegt hij. Dat klopt. En daarom zit Wim in de rechtbank. De gemaakte winst mag hij ook gaan terugbetalen: een dikke 1. 4 miljoen euro. Omdat hij, zo schat het openbaar ministerie, sinds 2004 actief is geweest als hennepteler. Deze procedure volgt nog.
Wim wil geen regeling treffen en geeft de indruk dat hij het allemaal wel prima vindt zo. “Ik betaal stroom zodra ik dat kan en als ik die hennepwinst nu gewoon even had gehad, had ik alles betaald. Nu krijgt niemand iets”.
Hij wil ook niet in de schuldsanering. “Dat is een keuze, helaas”.
Op de vraag hoe hij nu leeft geeft hij als antwoord dat hij acht maanden werkt per jaar en dat hij daar net de winter mee kan bedruipen. Hij huurt een zolderkamertje bij een ‘vriendin’ waarmee hij geen relatie heeft (…) en betaalt daarvoor 600 eurootjes per maand. Hij negeert zijn schulden. Ook die bij de bank. Nog even 10.000 euro.
Met alle gemak leunt hij achterover in zijn stoel.
Op wat lelijke woorden na over zijn ex –want de moeder van je kinderen natrappen is noodzakelijk, zeker als je al jaren niets toevoegt in de opvoeding van je kinderen- zegt hij: “Ik maak me niet zo druk om de kinderen, ex heeft een inkomen dus dat zit wel snor daar”. “Ik heb geen geld, ook niet gehad”.
De officier zegt hoe het dan toch mogelijk is dat er contante stortingen zijn gedaan á 75.000 euro op zijn eigen bankrekening en de werkbussen –twee stuks- á 20.000 euro.
Ze eist vier maanden, twee voorwaardelijk en een proeftijd van twee jaar omdat recidive aanwezig is.
Wim dacht snel makkelijk geld te verdienen. Zoals hij wil dat alles gaat. Snel en makkelijk. Hij krijgt kinderen, zorgt er niet voor, wil er niets voor betalen en het maakt maak hem niet uit of ze een boterham extra krijgen. Hij heeft geen trek in betalen.
Met stijgende verbazing zie ik hem buiten wegrijden op een grote motor. Ik schat zo in dat die zeker 15.000 euro waard is. Het bedrag voor zijn kinderen….
Goed gedaan, Wim!
De uitspraak. Verassend en ergens ook niet. 160 uur werkstraf krijgt Wim voor zijn kiezen met als stok achter de deur vier weken celstraf voorwaardelijk. De ontnemingsvordering loopt nog. Hij mag betalen. Hoeveel wordt later bekend.
