Zij kent mij niet. Ik haar ook niet. Niet echt.
Af en toe spreek ik haar. We maken soms een praatje en gaan door met ons leven.
Ze vertelt veel over haar verdriet. Haar leven. Haar mooie kunsten op het doek. Pennen, kleuren, inkt. Alles legt ze uit. Haar verdriet pik je er zo uit. De mooiste doeken, zijn de ergste tijden. Haar meest geraakte, geknakte doeken. Gebutst. Duidelijk. Maar mooi.
Ik ben geraakt.
Zij schildert en maakt. Haar leven op doek.
Wat vindt zij het moeilijkst aan schilderen. Wat moet de eerste strijk zijn? Waar gaat de kwast het eerst…
Voor haar is het schilderen een vorm van uiten. Moeten uiten.
Anders gaat het niet goed.
Voor mij is dat schrijven. Veel. Alles. Niet alles. Als ik niet schrijf, dan gaat het te goed met me.
Uiten. Dat moet. Op papier. Ouderwets met mijn vulpen.
De eerste letter, daar gaat het om. Of de eind zin, ook niet geheel onbelangrijk.
Een slagzin of een woordgrap. Het moet kloppen. Of hoeft dat niet.
Volgens haar hoeft dat niet. Niet in hokjes denken. Gewoon doen.
Gewoon doen. Ook best fijn.
Doe ik.
Einde.
