Gastschrijver en collega: Nanko Kiel.
Op zijn webjournaal plaatst Nanko kiel zijn feit- en fictieverhalen. Wie is Nanko Kiel: Nanko Kiel is al decennia lang actief op journalistiek gebied. Hoewel hij geen specialisatie heeft, gaat zijn voorkeur uit naar rechtbankverslagen. Op zijn eigen blog vindt u verhalen die precies dat weergeven wat hij er mee wil bereiken. Feiten en fictie op één site bundelen en de lezers zelf laten uitzoeken waar de waarheid ergens ligt. In 2011 bracht hij zijn eerste boek uit onder de titel: ‘De gelukkige moordenaar’. Een vervolg daarop is in de maak.
“Origineel is het misschien allemaal niet, maar toch schijnt er nog altijd een groeiende behoefte te zijn aan nieuwsgaring via het internet. Een weblog is het ideale platform om verhalen te publiceren die de voorpagina van de krant meestal niet halen of, als dat al wel het geval is, anders worden gelezen. Dit is de manier om vanuit mijn eigen invalshoek te kunnen werken. Misschien wel net dat extra beetje sjeu in een artikel te stoppen waardoor de vermelde gebeurtenissen wat menselijker worden weergegeven.”
Hieronder leest u een indringend verhaal van Nanko Kiel.
Als een dief in de nacht…
Er zijn van die gebeurtenissen in je leven die een onuitwisbare indruk maken. Sterker nog, ze kunnen je hele wereld op zijn kop zetten. Toen ik van zeer nabij meemaakte wat de gevolgen van Alzheimer kunnen zijn, ben ik me wezenloos geschrokken. Wanhoop, verdriet, onmacht en enorm veel woede nemen de plaats in van veiligheid en een gevoel van geborgenheid.
Jaap was zo’n hulpvaardige man. Had een diplomaat kunnen zijn. Probeerde alles met zachte hand op te lossen. Een vredestichter, liefhebbende man, zorgzame vader en bovenal een kwajongen. Zelfs op latere leeftijd kon hij het niet laten om op zijn tijd iemand in het ootje te nemen. Zo was hij nu eenmaal.
Langzaam maar zeker verdween de lach echter van zijn gezicht. Raakte hij steeds vaker geïrriteerd. Meestal over kleine, onbeduidende dingen waar hij zich voorheen nooit aan had gestoord. En iedereen kreeg er van langs, niemand bleef gespaard. Woedend kon hij dan worden.
Steeds vaker kregen zijn naasten signalen dat er iets mis was. Totdat ze daadwerkelijk het gevoel hadden dat ze hem waren kwijtgeraakt. De conclusie van de artsen was duidelijk. Als een dief in de nacht was Alzheimer zijn leven binnengeslopen en hem van zijn identiteit beroofd.
Nu zit Jaap in een hoekje van de recreatieruimte in het verzorgingstehuis. Zijn ogen verraden geen enkele emotie. Het lijkt alsof Jaap in een eeuwig durende overpeinzing verzonken is geraakt.
Zijn vrouw en kinderen zijn vreemden voor hem geworden. Hij schreeuwt tegen zijn verzorgers dat ze hem met rust moeten laten. Soms heeft hij een helder moment. Dan is hij blij met bezoek, praat honderduit over die goeie ouwe tijd. Zegt dan dat hij naar huis wil. Omdat al die mensen om hem heen hartstikke gek zijn. Die momenten worden echter steeds zeldzamer.
Uiteindelijk verdrinkt hij helemaal in de vergetelheid en is het leven voor hem niet meer dan een wachtruimte geworden. Wachtend op dat ene moment dat hem van die slopende ziekte zal genezen. Voorgoed…
