Maandagmorgen 5 September 2011, 07.00 uur.
Vandaag sta ik op met de jongste zoon. Hij fietst vanaf nu alleen, zonder zijn broer naar school.
Rugzak op, broodjes mee en fruit en iets te drinken. Keurig gekleed is hij klaar voor school.
Rond tien over acht zwaai ik hem uit en het gaat bij mij nét goed met de tranen. Hij is immers al groot en kan alles best al zelf. Wat denk ik nou…
10.00uur.
De middelste zoon komt in de kamer. Gedoucht en wel. Het haar zoals altijd: een enorme bos vol krullen (met wax natuurlijk), en heerlijk geurend naar chocolade-deo want meneer gaat zijn boeken halen om één uur. Hij heeft er zin in. Best spannend allemaal.
Ook in het nieuw zet hij zijn fiets alvast buiten. Ik kijk hem lang aan. Die verwachtingsvolle ogen van hem en de blijdschap waarmee hij deze dag instapt maken me gelukkig.
11.00 uur.
Dochter komt met een slaperig koppie beneden. Ze smeert een broodje en maakt zich op voor de dag. Om één uur moet ook zíj haar boeken halen.
Een tweede keer overdoen dit jaar. Met haar hoofd omhoog, dat wel. Zo is ze. Ze laat het er niet bij zitten en ze weet al bij wie ze in de klas komt. Dat lijkt best leuk te worden. Ze gaat ervoor dit jaar.
Met haar nieuwe spijkerbroek en leuke blouse en haar wilde koppie haar, pakt ze haar tas voor de middag. Alles moet passen: make-up en lipgloss, bijpassende riem, het komt echt heel precies. Des te zekerder gekleed, des te zekerder stapt ze op school af. Niks geen nederlaag, ze heeft keihard gevochten en ze doet het dit jaar gewoon opnieuw, zo is haar houding.
Ze is in mijn ogen een winnaar…
Inmiddels is er een vriendje van middelste zoon gekomen, die samen met hem naar school fiets.
Het is ineens een chaos qua komen en gaan van vrienden en vriendinnen want de tijd vordert.
Om half één is het huis leeg.
Verdwaasd kijk ik wat om me heen. Ik kan een boodschap doen, het huis nalopen en mooi maken maar in plaats daarvan huil ik ineens.
Na 6 volle weken dag en nacht samen zijn, zijn ze allemaal op weg naar hun scholen.
Boeken halen, roosters en kennismaken met de mentor. Het hoort er allemaal bij.
Van pure verveling ga ik naar de winkel. Ik ga iets heel lekkers koken vanavond. Ja dat doe ik. Uitgebreid ná-tafelen met mijn kuikens. Gezellig.
Om twee uur is de oudste terug en vliegt vrijwel direct naar de boekenwinkel voor nog wat schriften want oh, het wiskundeblok…
Ondertussen komt de middelste met zijn loodzware tas terug en gaat nog even voetballen met zijn maatje. “Doe maar joh”, zeg ik en denk daarbij: “Nu het nog kan, je zult bergen huiswerk krijgen. Speel nog maar fijn”.
Hij was nog even langs zijn oude school gefietst om zijn broertje een knuffel te geven. “Hij was zonder mij zo alleen op school”, zegt hij…
Zo aandoenlijk!
Ze zijn altijd samen. Waar de één is, is de ander.
De jongste komt om half vier thuis en natuurlijk stond ik al voor het huis in de verte te kijken. Eenmaal in mijn zicht sloop ik snel in huis want een moeder die je gaat opwachten?? Dat is niet cool.
Er komt nog een vriendje spelen en s’avonds na het eten wordt er gevist voor het huis.
En dan de boeken kaften. Daarmee help ik de twee oudsten en alles is laat af maar mooi geworden.
Nog iets drinken en dan naar bed voor hun. Morgen begint voor allemaal de school-reis.
De jongste alleen.
De middelste voor het eerst.
De oudste met opgeheven hoofd.
Mijn drie musketiers…
Alle drie op hun eigen wijze. Voor de eerste keer alleen of voor de eerste keer naar de middelbare, of voor de eerste keer een tweede keer.
Voor hun begint de reis, voor mij ook.
De reis van het loslaten begint wederom. Hoe ik ze vandaag ook kus, hoe graag ik ook wil vasthouden aan dat moment van ‘klein zijn’.
De reis begint. Die trein kan ik niet stoppen.
En wéér begint ie te vroeg, wéér gaat ie te snel en wéér kan ik er niet aan wennen.
Nee, ik heb niet mijn dag vandaag…
