Een roos zien bloeien in december

De hond heeft haar grote borstelbeurt gehad. De enorme beer ziet er weer mooi en wollig uit. Ze kijkt me aan wanneer ik mijn tas pak om nog wat boodschappen te halen. Ze is al uit geweest en heeft al in de grote tuin gespeeld. Met een kluif duikt ze ‘haar’ bossen in. De lange wandelingen die ik/we hier meerdere malen per dag met haar maken zorgen voor rust in het hoofd. Zo een wandeling in het schitterende natuurgebied vlakbij, is voor mij een prima uur om bij het afgelopen jaar stil te staan. Wat ik dan ook vaak doe, rond deze dagen. Zakelijk gezien gaat het me voor de wind, er liggen mooie schrijfopdrachten in het verschiet. Ook in 2016 verwacht ik een fijn jaar, in dat opzicht.

Gezondheid? Ik kan er kort over zijn. Ik heb flinke klappen te verduren gehad. Er zijn nachten geweest dat ik gewoonweg bang was. Die veerkracht van me. Dat is iets waarover ik me verbaas. Onvermoeibaar schijn ik door te kachelen. Sterk, dat is hoe ik me voel, en lichamelijk voel ik me beter dan ooit. Geestelijk ben ik vanaf februari tot zeker eind oktober in een achtbaan beland, die nu pas weer rustiger ‘terug naar start’ gaat. De volwassen wordende kinderen nemen grote stappen en besluiten. Het is een kwestie van loslaten, van meer maar ook anders genieten. “Het is de blik in je ogen, zodra je kind in de kamer komt” zei mijn grootmoeder altijd. “Dat is wat telt, dát gevoel!” Wijsheden waar ik vaak aan terug denk. Hoe een gelijk ze had. Dat gevoel van trots, bewondering voor alle drie. Ze zijn zo hoopvol, zo bomvol plannen.

Weer een jaar voorbij. In een simpele jampot deed ik dit jaar kleine papiertjes met alleen maar leuke gebeurtenissen en vandaag las ik ze stuk voor stuk. Kadootjes noem ik ze. ‘Een roos zien bloeien in december’, ‘uit eten geweest’, ‘een lief bericht gehad’. De meest simpele dingen schreef ik op, en de meest ontroerende. ‘De zee zien rollen op Ameland’ en ook papiertje met de prachtige tekst: ‘Mijn vader vastgehouden’. Hij werd vorige week 80 jaar. Wat brengt 2016 voor hem? We hopen allemaal nog zo lang van hem te mogen genieten. Van de schijnbaar nooit ouder wordende, nog altijd in spijkerbroek met overhemd geklede ‘stoere’ vader.

Voor het eerst sinds jaren staat er geen kerstboom in ons huis en ligt er geen duizend stukjes kerstpuzzel op de grote tafel, want deze kerstdagen brachten we op het heerlijke Ameland door. Zee, strand, duinen en vooral rust. Nadenken over te nemen stappen, terugblikken op wat was en vol goede moed uitzien naar 2016. Oppakken, slikken en weer doorgaan. Opnieuw, een kraakvers jaar. De onrust die ik de laatste dagen voel voor het oude jaar eindigt, uit zich in druk doen. Huishouden. Ramen wassen. Nog even snel dit, nog wat dingen halen. Zelfs de auto is schoon, van binnen én van buiten. Alles moet fris.

Het jampotje van de ‘momenten-papiertjes’ heeft op de valreep plaatsgemaakt voor een nieuw schrijfboek. En wel een hele mooie, al zeg ik het zelf. Ik open de bronskleurige kaft en strijk met mijn hand over de nu nog lege bladzijden. Niemand weet wat in dat schrift zal komen te staan. Zo’n nieuw jaar jaagt me op de een of andere manier wat angst aan. En hoewel ik niet kan wachten om die eerste letter in dat boek te schrijven herhaal ik: niemand weet wat daar in zal komen te staan.
En dat is maar beter ook.

*Alle rechten waaronder de auteursrechten berusten bij Karin Smalbil.
Het is niet toegestaan om zonder uitdrukkelijke schriftelijke toestemming van mij columns, verhalen en html-codes daaronder begrepen via elektronische en gedrukte media of op welke andere wijze ook, op te slaan en/of te verspreiden.

Foto’s kaartje en schrift: Karin. Foto’s Ameland: Jedidja Smalbil.