Een poes is sterker dan tien paarden (dan weet u dat vast)

Foto: Siebrand H. Wiegman

En dan komt daar die dag dat je op je 28^e jaar als vrouw alsnog aangifte doet tegen je grootvader van nu 85 jaar oud omdat hij zijn handen niet thuis kon houden toen je 15 jaar was bij het spelletje biljarten boven. Bijna een jaar lang. Omdat hij zijn vingers in je broek deed, aan je borsten zat. Omdat hij je dwong tot seksuele handelingen, hij in je vagina graaide en er in kneep. Je borsten telkens omhoog tikte als je ook maar langs hem liep. Dat opa een keer hijgend en zwetend tegen je aan rijdend gezegd zou hebben; “Eén poes is sterker dan tien paarden.” Dat hij toen zijn tong in je mond drukte. En dat oma gezegd zou hebben dat ze (jij) niet steeds zo moest omvrijen met opa. Omdat dat niet goed zou zijn. Dat je alles tegen je vader zegt. Jaren later. Dat je vader er dan een krantenknipsel bij haalt uit het Dagblad waar opa en oma met een interview in staan en vertellen over hoe je lang bij elkaar blijft, zoals zij. Wat het geheim is van een goed huwelijk. Dat je vader dan met dat krantenknipsel naar opa gaat en vanaf dat moment elk contact verbreekt. Dat meer dan 70% van je familie je met de nek aankijkt. Het openbaar daarover zegt: “En dat vanwege de waarheid.” Dat er nóg een vrouw is, die aangifte doet. Een paardenmeisje (van toen ook 15 jaar) dat jouw opa hielp bij de stal, omdat ze zo fijn mocht rijden op het paardje. Dat ook ‘opa’ daar in het stalletje het niet kon laten het paardenmeisje te bevingeren en bij het opstijgen op het paard op plaatsen te grijpen waar mannen niet zonder toestemming dienen te grijpen. Dat je stopte met paardrijden omdat het paardje door de paarden-opa snel werd verkocht. Omdat je het aan je ouders had verteld. Dat er ook een aangifte volgde. Dat er dan ineens veel meer verhalen volgen. Dat opa een goede baan had bij de treinen maar vanwege seksuele intimidaties naar reizigers lager werd geplaatst. Omdat hij wel een andere oplossing had voor het niet hebben van een kaartje in de trein. Dat het openbaar ministerie ter zitting zegt dat het altijd zo frappant is, dat verdachten van zedendelicten altijd heel gerechtvaardigd doen over hun gedrag. Dat ze het altijd minimaliseren, cognitief verdraaien. ‘Het is maar één keer gebeurd, kleindochter lokte het uit, het was meer een daad dan een misdaad, het was een oncontroleerbare drang, mijn hand was als een magneet, ik kon er niets aan doen, ze droeg zelf een kort rokje, ik heb geen idee hoe dit heeft kunnen gebeuren’… etc. “Maar het is wettig en overtuigend te bewijzen!” En het OM eist de eis. 180 uur taakstraf, 2 maanden cel voorwaardelijk en een proeftijd van drie jaar. Daarbij moet de man 5000 euro betalen aan beide slachtoffers. Dat je daar dan zit, als kleindochter. In de zittingszaal. Met je opa die je dit flikte. Die nauwelijks kan staan, laat staan werken. Die nog maar af moet wachten of hij de drie jaar proeftijd nog vol maakt. Dat vrijwel niemand van de familie je nog aankijkt. Omdat jij, kleindochter, dit deed. Bij deze oude man. Nadat je jaren van therapie achter de rug hebt, seksueel gezien jezelf onnatuurlijk hebt kunnen ontwikkelen, je dit afschuwelijk lang geheim hebt gehouden vanwege de schaamte, de familie. Dat je pas sinds je je man hebt leren kennen bent gaan praten over dit alles. Dat het er omwille van verwerken en beëindigen een keer van moest komen. Dat je niet kunt leven zonder er een streep onder te kunnen zetten.

En dat dan je opa van 85 jaar ter zitting zegt dat je maar wat overdrijft en dat het allemaal wel meeviel. En dat hij over het paardenmeisje zegt dat het maar een klein stalletje was en dat hij daarom heel dicht tegen haar aan moest staan.

De uitspraak volgt nog deze week.