Liefde

Er zijn mannen en vrouwen die het maar niet kunnen verkroppen dat hun grote liefde besluit te stoppen met de relatie. Dat geeft een nare smaak aan de toch vaak al zo moeilijke beslissing. Vervelend. Vaak stellen mensen een dergelijke beslissing uit omdat ze het toch nog willen proberen of uit angst voor erger.

Belaging

Wim is een man. Hij is door zijn liefde aan de kant gezet. Ze wilde niet meer. Was flauw van zijn gezever en gejammer en zet er een punt achter. Wim is ook het type man die deze nederlaag niet zomaar pikt. Hij belt haar. Schrijft haar. Springt over de schutting bij haar in de tuin. Ze doet aangifte. Stalking. Wim krijgt een contactverbod en een straatverbod.

Eten door de brievenbus

De relatie tussen Wim en zijn ex duurde elf jaren. Wim pikt het straatverbod niet en ook het contactverbod lapt hij aan zijn laars. Hij weet exact wat ze lekker vindt en haalt ongevraagd boodschappen voor haar. Tassen vol zet hij voor haar deur. Chocolade, parfum, bloemen. Hij drukt zelfs eten door haar brievenbus. En hij belt. Weer. Hij spreekt haar voicemail in. Nadat ze een ander telefoonnummer heeft geregeld ziet ze in de ochtend dat haar auto bedekt is met rozenblaadjes. Er is een hart getekend op haar voorruit.

Bloemstuk

Alsof het allemaal nog niet vervelend genoeg is, plaatst Wim een bloemstuk zoals op begrafenissen pal voor haar deur. Hij legt een, met handschoenen aan gekochte, cheque in haar brievenbus. Wanneer ze haar familie die avond om raad vraagt besluit haar vader een kijkje te nemen in haar buurt. Wim, in het donker bezig met geparfumeerde rozen en een verpakte cd van Jan Smit, ziet de auto van haar vader. Wim rijdt hem klem. Hij draait zijn raam open en zegt: “Ik ga door tot aan haar dood. Ik heb hier wel dertig jaar voor over!” De bekende druppel.

Politie

Wim wordt opgepakt door de politie maar hij ontkent. Hij heeft immers een relatie. Al heel lang. Hij heeft haar vader niet klem gereden en hij heeft geen boodschappen voor haar gehaald. Navraag bij zijn ‘relatie’ maakt snel duidelijk dat Wim zich opdringt en zomaar dingen verzint. Zijn huidige ‘relatie’ is een prostituee die volgens haar verklaring “hem liever ziet gaan dan komen. Het is een wat je noemt strontvervelende klant. Hij zeurt en wil dingen die ik niet doe. Het is een feest als hij weg is.”

Normale man

Wim is onderzocht door een psychiater. Hij gebruikt geen drugs, geen medicatie, is niet depressief. Hij heeft, op deze belaging na, geen strafblad. Wel heeft hij een abnormale controlezucht naar wat zijn ex doet. Met wie ze spreekt, wat ze doet. Waar ze haar boodschappen haalt. Hij moet en hij zal belangrijk zijn. De dingen moeten gaan zoals hij wil.

De bak in

Tijdens de zitting blijft hij ontkennen. Hij wil haar niet eens meer, zegt hij. Dat zal ook niet gebeuren. De officier is niet positief over de verdachte. Ze eist daarom ook een werkstraf van 240 uur en  een contact- en gebiedsverbod. Daarbij komt dat hij bij iedere overtreding een week cel krijgt.

Dom

Wanneer overal je vingerafdrukken op staan. Je stem op de voicemail staat waarop je een tekst hebt ingesproken. De bloemist verklaart dat je bijna dagelijks kwam bestellen. Je gewoon nooit ‘nee’ wilt horen op ‘laat mij met rust’. Dan is dat niet alleen storend en funest voor de relatie. Dan is dat gewoon dom.

De uitspraak was voor Wim conform de eis.

Foto rechtbank Groningen: Siebrand Wiegman.