Ja. Ik ga het anders doen. Dat is het mooie van een nieuw jaar. In veel gevallen heb je de keuze het anders te doen. Soms overkomt je iets waardoor je moet ‘nemen’ en pikken. Laten we allemaal hopen dat niemand dat hoeft. Iets te verhapstukken te krijgen, dat niet past of wat je machteloos doet voelen.
Machteloosheid. Ik neem afscheid van mensen die me dat gevoel geven. Moedwillig, opzettelijk. Ik zeg op mijn manier gewoon harder ‘nee’ tegen mensen die menen me voor hun karretje te kunnen spannen. Die me wel handig vinden. ‘Handig, zo’n journalist.’ Een collega zei eens: ‘Wie denken zij wel wie zij zijn?’ En juist van die lui, waar ik wars van ben, neem ik afscheid.
Ook zeg ik vaarwel tegen mensen die beloven maar niet doen. Correctie: nooit doen. Die mooie verhalen vertellen, of liegen en me aan het lijntje houden. Veel te lang. Vanmiddag zat ik er kauwend op een oliebol eens over na te denken. Ik roerde in mijn thee en dacht na over waarom ik bepaalde mensen zo lang in mijn leven houd. Hoe dat komt, dat ik er telkens het beste van probeer te maken met vaak dezelfde -mij niet zo goed- gezinde mensen.
Hou op, schei uit. Ik heb lieverds om me heen. Mensen die ik werkelijk in de nacht zou kunnen bellen als het nodig is. Die me wijzen op ‘dingen’, die me nemen voor wat ik waard ben. Zo af en toe druppelt er iemand langs mijn pad die ik in eerste instantie voor aardig en leuk aanzie. Die dan na maanden of zelfs jaren van contact zo ontzettend beroerd tegenvalt, dat ik me afvraag wat ik er aardig of leuk aan vond. Natuurlijk weten mensen je te vinden als het op promoten aankomt, op aandacht voor hun vakgebied. Ik maak dan de klassieke fout alles uit de kast te halen diegene te helpen. Teveel. Te vaak. En dat is leuk en aardig maar ook dom.
Nee, zie maar hoe je je rotzooi onder de aandacht krijgt, dat hoef ik niet voor jou te doen. Zie maar hoe je je afspraak nakomt van maanden geleden. Zie maar hoe je iets voor een ander doet. Waarom dat aan het einde van dit jaar zo in me op komt? Omdat het in april of in juli ook wel kan, maar omdat het net iets meer lading heeft op de één na laatste dag van het jaar. Alleen het opschrijven voelt al verlichtend.
Ik hoef dit gelukkig zó niet meer, dat naar dode vogels kijken. Zeker is zo een vogel sneu, maar wat kun je er nog mee. Dát.
Nog een dag te gaan en dan is 2015 een feit, en staat 2016 voor de deur. Ik ga het echt anders doen.
En dat is geen voornemen, maar een must.
*Alle rechten waaronder de auteursrechten berusten bij Karin Smalbil.
Het is niet toegestaan om zonder uitdrukkelijke schriftelijke toestemming van mij columns, verhalen en html-codes daaronder begrepen via elektronische en gedrukte media of op welke andere wijze ook, op te slaan en/of te verspreiden.
Foto’s: Jedidja Smalbil
Mensen kunnen zich anders voordoen dan wie ze werkelijk zijn, kunnen praten zoals ze denken dat je ze het liefste hoort, kunnen ageren zoals ze denken dat je het liefste hebt. En omdat ze zo leuk, zo goed, zo recht-door-zee doen, denk je dat ze dat ook zijn en dat niets goed genoeg voor ze is. Voel je zelfs vriendschap, misschien zelfs een vorm van liefde. Ze worden steeds mooier in jouw ogen. Totdat …. je niet meer interessant bent omdat hun doel bereikt is of omdat je niet meer in hun leventje past. En dan, pas dán laten ze hun ware aard zien. En worden ze létterlijk steeds lelijker. Echte vrienden blijven mooi. Want zoals in Le Petit Prince staat: “Dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig: alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.”
Je slaat de spijker op de zijn kop, Colly. Pas bijna te laat zie je de ware aard.