“Hij was een vriend van ons. Kwam gewoon vaak bij ons thuis. Ja, we vertrouwden hem volledig, anders hadden we dit niet gedaan.”
De familie De Groot is benadeeld door Johanson.
Johanson uit Ter Apel is een vriend van ze. Hij heeft een eenmanszaakje in assurantiën. Hij geeft de familie regelmatig advies over financiële zaken en is een man met verstand van zaken op de beurs. Beleggen, dat is helemaal zijn ding. Geld maken.
Hij heeft een fantastisch idee om zijn torenhoge schulden kwijt te raken (lees: hij ruikt geld). Een Zwitserse bankrekening moet hem veel geld gaan opleveren. Hij benadert ene Pauls. Een meesterbelegger. Een geldschieter. Johanson deelt Pauls mee dat er een klant is die meer dan 100 miljoen kan gaan opleveren. Daarvoor heeft hij tijdelijk eventjes 125.000 euro nodig. Pauls gelooft het verhaal na veel vijven en zessen maar stort niets. Hij betaalt contant. In drie keer. Zegt Johanson.
Ondertussen, bij de familie De Groot, wordt onder het genot van een hapje en een drankje een deal gesloten: Zij storten op de Zwitserse rekening 100.000 euro (van de verkoop van hun huis overgehouden) en over een jaar zal het bedrag volledig en incluis rente zijn opgelopen tot een bedrag van 250.000 euro wat op hun rekening zal worden teruggestort. Het geld moet daarvoor eerst even naar een rekening van Johanson, die wordt beheerd door ene Pauls. U voelt het al. Dit is te mooi om waar te zijn.
Bij de familie Meertens is het eenzelfde verhaal: Zij storten na hun scheiding elk 50.000 euro bij Johanson’s Zwitserse bankrekening. Altijd goed voor meer dan 200.000 euro na een jaartje ‘staan’. Komen ze ieder toch wat beter uit de scheiding en kunnen ze met een gevulde beurs opnieuw beginnen.
De familie Huizing besluit een nieuwe cv-ketel te nemen. Johanson acht het verstandiger een hypotheek van 40.000 euro af te sluiten in geval van onvoorziene uitgaven. Veel voordeliger dan diezelfde aflsuitprovisie te betalen voor een veel lagere lening. Zo werkt het in Zwitserland. Bovendien is deze hypotheek niet echt een lening. Het gaat juist geld opleveren. Winstgevend dus. En fors ook. Als ze hem nú afsluiten, dan kan hij met rente over een jaar meer opleveren dan hij heeft gekost. Kost dan wel even 750 euro extra aan afsluiting maar waar gaat het nu over? Dat zijn bedragen van niks. Dat lijkt de familie wel wat.
Ineens, na een week of drie zien ze op hun bankafschrift een bedrag van 40.000 euro staan. Niet afkomstig van een Zwitserse rekening zoals Johanson vertelde. Johanson belt: Dat is een foutje. Iets met de hypotheek. Dat moet eerst terug naar de rekening van Johanson en dan komt het goed. Dat doen ze. Het moet wel heel snel allemaal. Beetje raar. Ze slapen er slecht van. Wanneer Johanson langskomt om de nodige papieren af te handelen, zien ze ineens een handtekening die niet van hun is. Een soort van verknipt en gekopieerd logo van “Credita de Suisse”, wekt hun argwaan. Het geld is dan al lang weg. Opgenomen. Alles. Dat merken ze later pas.
Bij de familie Noorman trekt Johanson aan de bel omdat hij ineens in geldnood zit. Als hij even geld van hun zou kunnen lenen, komt dat bedrag binnen drie weken terug met 2.500 euro aan rente. Doen, toch? Ze kennen hem ook al jaren. Komt vast goed. Het geld wát ze aan hem lenen, – een bedrag van bijna 8.000 euro-, is bedoeld voor een noodzakelijke traplift voor mevrouw Noorman. Weken later: geen geld.
Zover gaat Johanson. Meerdere families zijn de dupe van zijn leugens.
Op 20 maart 2011 doen de De Grooten aangifte. Ze hebben lang genoeg gewacht op hun geld. Het is weg. Alles. Die Zwitserse rekening bestaat niet eens. Het adres van ‘Credita de Suisse’ in Zwitserland is onvindbaar.
Meerdere aangevers melden zich. Johanson heeft alles wekelijks in contanten opgenomen. Hij dicht het ene gat van schuld met het andere.
Oplichting, valsheid in geschrifte, verduistering, vervalsen van documenten, hij moet zitten en betalen. Honderden duizenden euro’s. Rechters zijn niet zo happig op vervalsen van documenten, gegevens, logo’s en loonstrookjes. Dat blijkt. Niks miljoenen, niks gemakkelijk leven. Zuchtend probeert hij de rechter te overtuigen dat hij alles met de beste bedoelingen heeft gedaan. Dat hij juist degene is die is voorgelogen door een niet bestaande bank. Hij pinkt zelfs wat tranen weg. Pauls zou hem op de huid zitten. Hij moest wel.
Ongeloof is hoorbaar in de zittingszaal. De benadeelde families zonder geld zijn razend. Een keiharde leerschool voor allen.
Voor geld moet je werken en sparen. Nooit beleggen bij een vriend. En voor een hypotheek ga je naar de bank.
Hoewel, is een bank te vertrouwen?..
* Mijn rechtbankverslagen zijn gebaseerd op de werkelijke gebeurtenissen en feiten genoemd in de rechtbank. De namen van slachtoffers, verdachten en daders zijn gefingeerd. Soms ook woonplaatsen, uit veiligheidsoverwegingen voor betrokkenen, slachtoffers en (misdaad)journalisten.
