Hij is van 1971. De man met stretchers in zijn oren, groot genoeg om te gaan ringsteken. De TBS-er. Ik noem hem Stretcher. Vandaag komt hij naar de rechtbank om samen met zijn raadsman te gaan proberen de verlenging van de TBS tegen te gaan. Hij weet het nu wel. Ooit een akkefietje gehad en sinds 2001 de maatregel TBS met dwangverpleging gekregen. O ja, een gewelddadige verkrachting. Alsof dat zonder geweld ook kan. In 2003 is de hele maatregel pas ingegaan en in 2010 is de daarbij opgelegde dwangverpleging beëindigd. Telkens werd de TBS met een jaar verlengd, om ook de stretchman begeleid te laten wonen. Binnen maar toch een beetje buiten. Hij gaat de fout niet meer in, denkt hij. Het gaat erg goed met Stretcher. Hij gebruikt een middel om enigszins te voorkomen dat hij trek krijgt in verslavende middelen. Speed, cocaïne en drank. Hij wil de rechtbank laten weten dat hij een kans moet krijgen om verder te gaan. Geen verlenging van TBS. Hij gaat er maar eens even voor zitten. Daarbij wipt hij driftig met zijn been op en neer en zwaait met zijn hoofd heen en weer en gebruikt zijn handen, waarvan er een wijsvinger mist, om overduidelijk mee te gebaren. Als de rechtbank hem wijst op de historische onderwerpen die in o.a. de laatste week van november nog zijn voorgevallen, vindt Stretcher dat de rechtbank kort door de bocht is. Oké, oké, hij heeft een foutje gemaakt op een Rockabilly-concert. Ging even de mist in. Tja, speed voorhanden en dan volledig weg, he? “Ik heb alleen maar gelopen, gelopen en gerend om zo snel mogelijk die troep uit mijn lijf te krijgen. Ik durfde me niet te melden bij de reclassering zoals afgesproken. Ik denk: ik ga nat. Ik heb nu eenmaal een verslaafd brein. Niet te moeilijk doen over dat ene incident.”
Aan de andere tafel in de zittingszaal zit juist de man van de reclassering. Hij heeft andere bevindingen. Zo heel geweldig gaat het met Stretcher niet. Hij houdt zich niet aan de regels en is nooit gemotiveerd geweest om in behandeling te gaan. Het plafond is bereikt qua behandeling en hij toont steeds verzet bij zijn behandeling voor emotioneel welzijn. Zijn stemmingen wisselen nogal en slaan snel om in woede. Hij zou om de twee maanden contact hebben met reclassering maar hij laat niets van zich horen. Gaat stevig in de fout tijdens een concert, gebruikt dan alles wat verboden is. Vooral alcohol. Dit is de spreekwoordelijke druppel (…) die de emmer doet overlopen.
Stretcher is allerminst blij met de woorden van de man van de reclassering maar hij houdt zich zienderogen in. Hij zegt dat hij niet meer een delict zal plegen als in 2001 is voorgevallen en dat middel? Dat werkt niet bij hem. “Ik word er niet eens misselijk van! Dus daarom heb ik blijkbaar nog steeds een zucht naar drugs en drank.”
De reclasseringsman zegt daarbij: “Mocht de rechtbank overgaan tot het besluit zijn TBS te verlengen, dan moet er niet van één jaar worden uitgegaan maar van twee omdat pas daarna wederom bekeken kan worden of Stretcher weer in aanmerking komt voor een woonprogramma. De rechtbank moet verzekerd zijn van het feit dat Stretcher een dubbele agenda heeft.”
Ook dat nog. Ga je je beste been voorzetten om verlenging te voorkomen, kan het zomaar zijn dat je nog langer moet. Hij trekt wit weg. Kijkt wanhopig naar zijn raadsman. En die komt met de zinnen dat hij niet een delict heeft gepleegd waarvoor hij juist zit. Drugs en drank mogen niet maar hij heeft geen nieuwe verkrachting gepleegd immers. Mocht er dan toch moeten worden overgegaan naar verlenging, dan zonder de dwangverpleging. En moet er volgens de raadsman worden gezocht naar een andere setting. Ook moet dan het geneesmiddel nog eens goed onder de loep worden genomen.
De officier van justitie geeft aan dat Stretcher niet alleen buiten maar ook binnen de kliniek al regelmaat heeft getoond in het begaan van overtredingen, het vertrouwen is gewoon weg.
Stretcher zucht. Neigt naar boos wijzen naar de rechtbank. Maar dat gaat nu eenmaal niet.
Uitspraak in deze zaak is op 20 december.
Foto: Foter.com, rechtenvrije foto ’s -“Lady Justice”
