Er gaat bijna geen maand voorbij of er wordt wel iets gevonden in een trein of in een bus wat in handen van justitie had moeten blijven. Gevonden justitievoorwerpen, zullen we maar zeggen. In huurauto’s achter gelaten USB-sticks en op straat verloren cd-roms of verkeerd geadresseerde vertrouwelijke post. Justitie belooft vaak beterschap maar het wil niet echt lukken als het gaat om allerlei privacygevoelige informatie die zomaar van een bagagedrager van de fiets kan vallen en zo letterlijk op straat ligt. U herinnert zich vast nog het nieuws over de officier van justitie die zijn boordevolle computer bij het grof vuil zette waarop zeer vertrouwelijke informatie stond en privé gegevens. Buiten belangrijke informatie over onderwereldfiguren stonden op de harde schijf zijn bizarre seksuele voorkeuren. Deze vondst luidde het einde in van zijn carrière bij justitie.
Een maand na dit voorval is het weer raak. Er wordt er door een oplettende medewerker van een autoleasebedrijf twee diskettes gevonden met daarop de sticker: “Staatsgeheim”. Ze waren van een medewerker van de inlichtingendienst die op de floppy’s informatie had opgeslagen over linkse groeperingen als ‘Rara’. En ook over milieudefensie. Zelfs het privéleven van wijlen Pim Fortuyn kon op veel aandacht rekenen.
Maanden later rolt er letterlijk een hete lading met maar liefst eenenzeventig namen van verdachten en bijbehorende strafdossiers en gevoelige details uit een bestelbusje op weg naar het gerechtsgebouw.
Het lijkt alledaags; Een vrouw fietst door de binnenstad. Het is lunchtijd. Zonder dat ze het in de gaten heeft verliest ze de boodschappentas die onder de snelbinders van haar bagagedrager zit. In die tas zitten niet de laatste aanbiedingen van de supermarkt van de week maar andere, zware kost. De tas bevat zeer privacygevoelige zaken die niet voor andermans ogen zijn bestemd. Onderweg naar huis merkt de vrouw dat haar bagage weg is. Ze schrikt en fietst de hele route terug in de hoop de tas met gevoelige informatie te vinden maar hoe ze ook zoekt, de tas is verdwenen. De tas bevat maar liefst vijf complete strafdossiers en losse documenten die de rechtbank liever niet op straat ziet belanden. Kopieën van dagvaardingen, handgeschreven verklaringen van verdachten en een velletje met een tijdsplanning, correspondentie van advocaten en nog maar te zwijgen over de personen over wie de dossiers gaan. De dossiers bevatten uitsluitend originele stukken met dagvaardingen en processen verbaal van verhoren die zeker niet in verkeerde handen mogen vallen. Het gaat niet om moord en doodslag maar dat laat onverlet dat de plastic boodschappentas wel is gevuld met uiterst gevoelige documenten. Ook al gaat het hier om zaken die worden afgehandeld door de politierechter. Namen van verdachten, wat ze op hun kerfstok hebben, woonplaatsen, adressen en voormalige adressen zijn zo te lezen. Evenals heel het justitiële verleden van de verdachten, in de volksmond: het strafblad, zit er gewoon bij. Bij een van de vergrijpen schold een van de verdachten een agent uit voor ‘kankerhond’ en schuwde wapens en verduistering niet. Diefstal van benzine, vandalisme, diefstal van brommers. In diezelfde tas zit een vertrouwelijk rapport over een 24-jarige man met een enorme lijst van veroordelingen zoals diefstal, nepwapens, cocaïne, afpersing, verduistering etc. Ook zit daarbij het vertrouwelijk rapport over de man in kwestie die op zeer jonge leeftijd al verslaafd raakte aan softdrugs, cocaïne en alcohol. De laatste verslaving van de jongeman is hem overigens met de paplepel ingegeven; vader liet zoon vanaf zijn vijfde levensjaar gewoon een glaasje meedrinken. Uiterst precaire informatie die nooit op straat mag komen te liggen. Zeker niet omdat ook in de stukken te lezen is dat de jongeman net weer een beetje op het rechte pad lijkt te zijn.
Op de vragen of het gebruikelijk is of dit soort dossiers van strafzaken in een plastic boodschappentas worden vervoerd en of de verachten zijn ingelicht over het verlies van hun gegevens en –niet geheel onbelangrijk- wie is nou de vrouw met de tas vol bijzondere boodschappen, komt antwoord. Het OM wijst bijna opgelucht naar de rechtbank. Want daar ligt de schuld. Waren het voorheen politie en justitie die wel eens slordig omgingen met vertrouwelijke spullen, nu is het de rechtbank. De schuld wordt toegegeven, met het schaamrood op de kaken. Het was een rechter die de plastic tas heeft verloren op weg naar huis om daar verder te werken. Onderweg verliest ze haar gevoelige bagage. Pas na de vergeefse zoektocht lichtte ze haar baas en de officier van justitie in. Geen van de verdachten wordt geïnformeerd. Er is namelijk geen vaste werkwijze met dit soort gevallen. Op zijn minst opmerkelijk te noemen. De organisatie die advocaten, verdachten en die het OM op de vingers tikt als er iets niet gaat zoals wel zou moeten, weet zelf dus niet wat ze moet doen als er, door eigen toedoen, gevoelige informatie op straat belandt. De rechtbank belooft alle verdachten waarvan de informatie op straat lag in kennis te zullen stellen. En doet dat. Met de verrassende tekst: “Het is betreurenswaardig dat uw gegevens in het bezit van een journalist zijn gekomen”…
Nou. Gelukkig wel.
Foto: www.foter.com, rechtenvrije foto’s.
