In de lucht van blauw trekken witte strepen. Ze vagen zich een weg door het kobaltblauwe. Een Hemels grijs. Een man speelt hobo. Heel ver weg. Ik loop naar zijn magistrale geluid. Het trekt en lokt. Als een kind wil ik die muziek ‘zien’. Dat denk ik. Er zit een weg en een riviertje tussen. Het zachte geluid van de hobo wordt dieper, ik kom dichterbij. Mistig groene velden met zacht geel verweven, mijn ogen zoeken. Aan een landweg zie ik, midden in het veld, met zijn bestelbus open, een man. Oud. Grote rollen gedroogd gras achter zich in een glooiend landschap. “Fly me to the moon”, “Broad daylight”, speelt hij.
In zijn korte broek, geflatteerd door een geblokt overhemd. Grijze, lange, warrige haren en een gebit als een Chinees kerkhof -hier en daar een paaltje-, speelt hij hobo.
Al drie uren lang. Een mooi sonnet, een lied als op een klarinet, de blues en de vrolijkheid. Ik heb hem gevonden. De hobo-man.
Ieder jaar is hij hier. De hippie met zijn bus. Zijn hobo en zijn muziek. Meer is het niet als ik het busje zo bekijk. Grof van de butsen en scheuren en verf in een andere dan de oorspronkelijke kleur. Het boeit hem niet. Graag maak ik een praatje met hem maar dat gaat niet zomaar. Hij is te ver weg. Speelt hard. Ik kan hem niet roepen. Hij kijkt mijn kant uit en speelt harder. Hij heeft publiek. De muziek houdt me direct op afstand. De hobo-man wil niet gevonden worden. Hij wil alleen maar muziek maken. Geen praatje. Ik voel dat aan alles.
Ik ga zitten aan de waterkant van de rivier. Laat mijn ogen strelen door de blauwe lucht. De warmte doet goed. Zijn muziek is heerlijk.
Het is even stil. Ik heb een intermezzo met de muziekmaker.
Hij drinkt bier en bedenkt zijn volgende nummer.
Ik hoop op iets moois. Iets langzaams. Lieve man, speel iets voor mij. Hier ben ik, helemaal alleen en wacht op een lied vol overgave. Hij raadt het. Hij speelt voor mij ongevraagd het lied: “Body and soul”.
De versie van Tony Bennet & Amy Winehouse
mooi!!!
Geroerd
Simpelweg omdat ze beide mogen zijn en elkaar durven laten.