Dagelijks bezorgt Postnl zo’n acht miljoen poststukken door heel Nederland. Zelfs in de verste uithoeken van elke provincie krijgt de klant zijn pakket of poststuk. Althans, zo hoort het te gaan. Ze zijn een dienstverlenend bedrijf. De bezorgers worden gescreend, aan strenge regels gehouden, gecontroleerd en er wordt op vertrouwd dat de stukken dáár komen waar ze horen.
Er bestaat een wet. De Postwet. In artikel 19 van die wet staat dat brievenbussen bereikbaar moeten zijn, zonder gevaar voor personen of zaken. Dreigt er gevaar, dan mág Postnl de bezorging staken. Dan wordt de dienstverlening geweigerd.
Groningen, oktober 2015. Janny werkt al een tijdje bij de dienstverlener. Bepakt met enorme tassen rijdt ze haar vaste route op een scooter door het Groningse dorp. De route langs het huis met het erf en de hond horen daar ook bij. Vlakbij de desbetreffende brievenbus wil ze de stukken in de postbus deponeren, wanneer de hond van het pand blaffend op haar af komt rennen. Zonder pardon bijt hij haar in haar been. Janny zet het op een rijden en belt geschrokken naar haar teamleider. ‘Ik ga daar vanaf nu geen post meer bezorgen, ik moest die hond laatst ook al van me af slaan’ zegt ze. Haar teamleider regelt een vervanger voor de gewonde Janny, en onderneemt onmiddellijk actie richting politie en de gemeente. De hond krijgt van de burgemeester en wethouders het stempel: gevaarlijk. Hij moet vanaf nu een muilkorf dragen en worden aangelijnd. Doet de eigenaar dit niet, dan volgt een dwangsom.
Vervanger Joost doet zijn best aardig te zijn voor de hond maar ook hij wordt achterna gezeten en op een haar na gebeten. Wat blijkt? Bello loopt gewoon los. Nergens een muilkorf te bekennen. De politie wordt weer ingeschakeld en een ambtenaar van de gemeente komt weer eens een kijkje nemen. Ook hij wordt slachtoffer van Bello. De hond loopt los op het (eigen) erf maar rent de openbare weg op om willekeurige personen in hak of hoger te bijten. Het is zijn erf, maar is de openbare weg ook van hem? De hondenbrigade uit Groningen wordt ingeschakeld. Veel over dat onderzoek komt niet ter sprake, maar de eigenaar zegt trots dat de brigade had gezegd ‘dat het wel meevalt met de hond’. De gemeente houdt voet bij stuk. Postnl ook. Houdt de eigenaar zich niet aan de verplichting, dan stopt de postbezorging. En dat gebeurt. De eigenaar van Bello ontdekt dat er vanaf midden december geen post meer komt.
Ondertussen stromen bij de gemeente berichten binnen van bezorgde omwonenden. Er moet iets aan de gevaarlijke hond worden gedaan. De eigenaar van de hond trekt zich van de verplichting om aan te lijnen en te korven nog steeds niets aan. Nog sterker: hij eist van Postnl dat ze de bezorging weer hervatten. Dit, met een dwangsom van 5000 euro voor iedere dag dat ze dat nalaten. Postnl heeft tijdens de ‘staking’ alle poststukken van de man op een sorteercentrum in Assen bewaard. Niets ging retour. Maar daar wil de hondenman ze niet halen, want dat is voor hem te ver rijden. Hij wil ook de hekken op zijn erf niet afsluiten of verhogen. Hij wil de hond niet binnenhouden zodra er een bezorging plaatsvindt. Hij heeft de hond ruim vijf jaar. Het verbaast hem dat er zoveel wordt geklaagd.
Volgens de teamleider postbezorging van de desbetreffende gemeente heeft de eigenaar een ‘laconieke houding’. Dat wordt zichtbaar in de zittingszaal. De man komt veel te laat binnen. Volgens hem moet Postnl gewoon de post bezorgen en anders 5000 euro betalen. Het wordt een welles-nietes spel. ‘Dan moeten ze de hond niet schoppen’, zegt de eigenaar. ‘Bello is gewoon boos op die scooters’. Hij stelt voor dat de bezorgers de scooters verderop parkeren, dan langs het huis lopen en gewoon de post in de bus deponeren. ‘Heel simpel. Dan hoort hij die scooters niet’ oppert hij hoopvol. Bello komt echter ook onaangekondigd de openbare weg op, en daar zijn ouders met kleine kinderen niet zo blij mee. De eigenaar wuift dat weg en lacht onverschillig. De raadsman van Postnl zegt dat er twee dagen voor de zitting nog is gemaild naar de man. Hij had zich deze zitting kunnen besparen. Nu moet hij het doen met de uitspraak van de rechter. In een kort geding vraagt men de rechter om een snelle, voorlopige beslissing (voorlopige voorziening). Dit doet men in een spoedeisende zaak. Bello is spoedeisend. De rechter wijst de vordering van de hondeneigenaar af. Daarnaast wordt hij nogmaals verplicht de hond aan te lijnen en te muilkorven.
Buiten de zittingszaal vraag ik de eigenaar om een afbeelding van ‘de gevaarlijke hond’. Ik verbaas me over de grootte van de hond. Beter gezegd: het hondje. Kniehoog, lichtbruin en niet van het beruchte type waar je bij dit soort zaken snel aan denkt. Het is een kleine, Duitse Pincher. De hondenman haalt zijn schouders op. Hoofdschuddend zegt hij: ‘Het gaat helemaal nergens over.’
Valt me nog mee dat het hier niet gaat om “de gevaarlijkste hond”, de Teckel.
Zie hier onder het artikel :
http://uitgelatenhond.nl/gevaarlijkste-hond-blijkt-teckel