Verbazingwekkend. Mensen die afschuwelijke misdrijven plegen en er dan gewoon over spreken voor de telefoon. Alsof nergens masten staan die aanstralen dat juist jij daar in de buurt hebt staan bellen. En met welk nummer.
Huiveringwekkend dat op een koude cafévloer in de vroege ochtend van 4 februari 2012 een 35-jarige man wordt neergeschoten in een klein café aan de Rodeweg in Groningen. Het is Ertac Cakici. Na een woordenwisseling in een andere uitgaansgelegenheid deelt hij een klap uit. Na het incident wordt hij nog even gezien in een ander café maar verruilt dit voor een klein kroegje aan de Rodeweg waar hij nog wat borrelt.
Bewakingsbeelden laten zien dat twee mannen met wie Cakici de aanvaring heeft gehad in de richting lopen van de Peperstraat. Om elf minuten over vijf in de vroege ochtend wordt geprobeerd contact te leggen met Ertac. Bij de heren voegen zich nog twee mannen. Een daarvan draagt een plastic tas bij zich. Daar zou volgens de raadsman van de verdachte een konijn of een fles drank in kunnen zitten. Het kan ook het wapen zijn waarmee wordt geschoten.
Meer dan dertig keer is er geprobeerd contact te leggen met Ertac. Vanaf 05.11 uur. Ook via sms. In het laatste bericht, om 07.01 uur verzonden, staat: ‘Hoerenkind, je moeder is een hoer en je zusje is een hoer.’ De confrontatie wordt duidelijk gezocht. De deur van het café gaat open. Er worden schoten gelost. Een getuige hoort een ratelband van een geweer. Met zestien perforaties laat Ertac het leven. Het is 07.10 uur wanneer bij de politie een melding binnenkomt over een man met schotverwondingen.
Het wapen, vermoedelijk een Scorpion Browning 7.65 mm. wordt niet gevonden. De hoofdverdachte reist naar Frankrijk zonder zwangere vriendin en zieke vader. Eenmaal opgepakt wordt hij in Nederland in detentie gezet. Ook wordt de vermoedelijke wapenleverancier als verdachte aangemerkt. Hij loopt vrij rond. In de zittingszaal beroepen de verdachten zich op hun zwijgrecht. Wie dat niet doet is de zus van het slachtoffer. Zij mag haar slachtofferverklaring voorlezen. Over vrijheid van meningsuiting gesproken.
Onbegrijpelijk dat de rechtbank niet definitief ingrijpt. “Mijn leven is een fucking hel door deze klootzakken die mijn broer hebben vermoord. Ik hoop dat jouw dochtertje wordt doorzeefd met kogels en sterft op een koude café vloer!” De woorden ‘klootzak’ vullen de zittingszaal. De haat is voelbaar. Wanneer ze enigszins gekalmeerd praat over haar broer in het mortuarium, blijft verdriet over.
Wat je je kunt afvragen is hoe zij in toga haar beroep als advocate uitoefent. Het persoonlijke verdriet uiteraard begrepen. Voor oordelen en beledigen mag geen ruimte zijn in een slachtofferverklaring. Dat dient te worden gebruikt voor wat het persoonlijk met je doet. Hoeveel vrijheid mag of moet in een dergelijke slachtofferverklaring. Waar ligt de grens.
Over vrijheid gesproken. De man die het wapen zou hebben geleverd, hoort acht jaar tegen zich eisen. De man met de ‘bruine arm’ – volgens de verdediging het enige zichtbare door de deuropening van het café- hoort een eis van 15 jaar cel.
Wat er is gebeurt is, mag duidelijk zijn. Wie de schutter is en de wapenleverancier, dat is de vraag. Wat er in de tas zat, is het een raadsel? Volgens de verdediging is er geen gezicht gezien, alleen een donkere hand. Het exacte tijdstip van de schoten zou ook eerder kunnen zijn geweest en wie zegt dat de heren niet vaker op dit tijdstip contact met elkaar hebben via de telefoon.
Het OM komt volgens de raadsman niet met bewijzen en is volledig gebaseerd op veronderstellingen. “Dat de een de ander spreekt brengt nog geen betrokkenheid.” Insinuaties en vooringenomen veronderstelde conclusies, daar hebben we niets aan in de rechtbank. Bewijzen. Daar draait het om.
De advocaat van de man die 15 jaar hoort eisen vat het concreet samen: “Deze zaak valt als een plumpudding in elkaar als in die plastic tas geen wapen heeft gezeten.”
De uitspraak is in tegenstelling tot andere zaken pas op 30 mei.
En die luidde: Javier S., de verdachte van de moord in een café aan de Rodeweg in Groningen, is veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf.
Lees ook: Daar aan het kleine café…
* Mijn rechtbankverslagen zijn gebaseerd op de werkelijke gebeurtenissen. De namen van slachtoffers, verdachten en daders zijn gefingeerd. Soms ook woonplaatsen, uit veiligheidsoverwegingen voor betrokkenen, slachtoffers en (misdaad)journalisten.
