“Ik hoop dat jouw dochtertje doorzeefd wordt met kogels en sterft op een koude cafévloer.” Je zult het te horen krijgen. Als rechtbankverslaggever hoor ik veel akelige dingen in de zittingszaal. Bij de ene zaak trek ik mijn wenkbrauw op, bij de andere zaak duurt het even voor de knop is omgezet. Het is niet alleen maar moord, doodslag en verkrachting of misbruik van kleine meisjes van vier jaar jong, je hoort ook de meest hartverscheurende slachtofferverklaringen.
Als iets je niet meer raakt
Bijvoorbeeld van een moeder die haar dochter door achttien messteken verloor aan een jaloers vriendje. Haar snikkende verhaal over haar dochter. Hoe stil het was in huis. Oorverdovend stil zonder haar. Dat moeder nog ademde maar niet meer leefde. Bodes, rechters, belangstellenden, verslaggevers; Het was slikken tegen de tranen. Professioneel? Ja. Zodra iets je niet meer raakt moet je stoppen met dit werk.
Humor in de zittingszaal
Humor in de zittingszaal? Zeker. Een slachtofferverklaring voorgelezen door een man wiens huis is leeggeroofd door een bende van twee. Zodra de bestolen man in tranen vertelt over wat hem is ontnomen, roept de verdachte: “Ach, schei toch uit man. Wat was het ding nou helemaal waard, zeg!”
Haat
Vorige week hoorde ik een slachtofferverklaring die me wel even zal bijblijven. Niet alleen vanwege de inhoud maar vooral omdat er tijdens deze voelbare haat richting de verdachten niet werd ingegrepen door de rechter.
Kogelregen
Het is 2012. In een café maakte een kogelregen een eind aan het leven van de 45-jarige broer. Haar broer. Eén verdachte werd opgepakt in Frankrijk en een andere verdachte zou het wapen hebben geleverd. Een dossier van bijna zesduizend pagina’s.
Het was haar beurt. Zij mocht laten horen wat dit alles met haar deed, een doodgeschoten broer. Wat het met haar ouders heeft gedaan. Dat ze haar broer in het mortuarium smeekte op te staan en dat hij het niet deed.
En dat komt door deze klootzakken
“En dat komt door deze klootzakken hier voor mij. Door deze klootzakken leeft hij niet meer!” De voorzitter van de rechtbank greep kort in maar zus ging door. De stilte in de zittingzaal was voelbaar terwijl ze haar haat spuwde. Wat ze deed, kon niet. Ook wettelijk niet. Trillend van woede, zenuwen en vol van haat zei ze de volgende woorden: “Ik hoop dat jouw dochtertje doorzeefd wordt met kogels en sterft op een koude cafévloer.”
Spreekrecht
Op een paar zuchten van afschuw na, bleef het stil. De rechter greep niet in. Wellicht om te voorkomen dat deze vrouw volledig door het lint zou gaan. Het spreekrecht -op deze manier- gaat te ver. Het mag slechts een verwoording zijn van de impact van het misdrijf, hoe afschuwelijk ook. Het mag nooit oordelend zijn of veroordelend. Daar hebben we rechters voor. En wensen dat ‘het dochtertje van de verdachte(nog steeds verdacht, nog geen dader) doorzeefd zal worden door kogels’… Die trend gaat volledig aan mij voorbij. Totaal out of line.
Emoties
Uiteraard. De woede wordt begrepen. De onmacht ook. Het verdriet. Indien zelf meegemaakt, is daar volop herkenning en begrip. Daar mag plaats voor zijn in de zittingszaal. Slachtoffers krijgen daarvoor ook steeds meer ruimte. Misschien zelfs teveel.
Wat mij deed fronzen is de vraag hoe deze zus vol haat in de zittingszaal staat met haar toga aan. Ze valt niet alleen verbaal aan, ze verdedigt ook.
Ze is namelijk advocate.
Dit artikel van mij verscheen eerder op The Post online
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
Even alle feiten op een rijtje mevrouw Smalbil ,de verdachte is dus geen 45 jaar maar was 35 en moest een week later 36 zijn.
De zus droeg geen toga en heeft misschien uit emotie wat dingen gezegd of uit frustratie over de laconieke houding van de twee verdachten met betrekking tot het beroepen op hun zwijgplicht.
De toon die uw aanneemt geeft mij een beeld dat u een beperkte inzicht heeft op een ander zijn emoties en weinig inlevingsvermogen heeft om tot een goede conclusie te kunnen komen wat betreft het spreekrecht.
Het is niet aan uw om daar een beoordeling over te geven maar dat is nog altijd de taak van de rechters om daar een grens aan te stellen.
In mijn ogen heeft u dus totaal niet goed geluisterd naar het betoog van de zus en filtert u alleen maar de negatieve aspecten zodat u conclusie wat inhoud heeft.
De betreffende zus heeft door de omstandigheden haar beroep niet meer kunnen uitoefenen omdat ze er emotioneel aan kapot is gegaan .
Ook is de moeder van het slachtoffer vlak na het verliezen van haar zoon komen te overlijden en is de vader zo aangeslagen dat hij lijdt aan geheugenverlies en verdriet wat tot nog meer gezondsheidsklachten lijdt.
U manier van conclusies trekken is eenzijding ,emotieloos en eigenlijk behoorlijk onprofessioneel inelkaar geflanst .
Groeten ,
Gert
Gert,
Dank voor je reactie. Ik plaats’m gewoon want iedereen heeft recht op ventileren van een mening dus ook hier, mits het over het onderwerp gaat.
En dat gaat het.
Laat ik nou alles gehoord hebben in de zittingszaal, ook dat zij haar werk als advocate niet meer kan doen.
“Zomaar wat dingen geroepen” in woede, dat kan. Iedereen hoorde wat ze zei, indien u erbij was dan heeft u het ook gehoord. Wat ik daar persoonlijk van vind is dat ondanks de ellende en het verdriet over haar broer en daarmee de ondergang van haar ouders (het staat er echt, beter lezen), dit niet kan.
Ik snap haar wel. Het had zo niet gemoeten.
De rechtbank had kunnen ingrijpen. Misschien was het dan volledig uit de hand gelopen, ze trilde van emoties, maar haar woorden gericht aan de verdachten(!)over zijn dochtertje(..)hadden enigszins beperkt kunnen blijven.
Vind ik.
Trouwens: Uw mailadres, klopt dat wel?
Groet,
Karin.
Ja het email-adres klopt en ik was daar aanwezig en ken het slachtoffer heel goed .
ook IK was daar en voelde de haat en nogmaals ze zijn verdachten en verdachten zijn nog geen daders! wat die zus heeft uitgeroepen kan gewoon niet, wanneer niet is bewezen dat iemand ook dader is…emoties begrijp ik maar dit ging te ver.!
oh en ja de zus trilde van emoties (begrijpelijk) maar toen ze de eis hoorde, stond ze met haar handen in haar zij te lachen?! waar waren de emoties toen? en lachen, terwijl je niet weet of deze verdachten daadwerkelijk de dader zijn?!
Dus de eis van 15 jaar is nu omgezet in het vonnis ????En de medeverdachte weet iemand hoeveel die heeft gekregen kan er weinig over vinden op de nieuws-pagina’s .
De medeverdachte is vrijgesproken.