Beatrix in joggingpak en de kreeft met gevolgen

Eindelijk thuis. Ze kijkt op haar horloge. Kwart voor twaalf. Ze ploft neer bij de zojuist voor haar aangestoken haard. Ze gooit haar knellende halssieraad af en schopt haar te strakke schoenen richting een stoel. Leert ze het na al die jaren nou nooit? Die dure troep ook aan je voeten. Leuk, zo’n merkschoen maar die verrekte steunzolen steeds. In de veel te ruime kamer, nog kil van de hele dag afwezig zijn, steekt ze maar eens een sigaret op. De hele dag heeft ze daar geen tijd voor gehad. En roken in het openbaar, dat zullen ze haar niet zien doen, de onderdanen.

Ze wandelt op haar pantykousen naar het slaapvertrek en verwisselt haar stijve jurk voor haar favoriete joggingpak. Zacht velours. Haar zachte muiltjes laat ze voor wat het is en schiet haar roze saunaslippers aan. Ze constateert een gat in haar panty. Kan haar het schelen? Het is toch voorbij. Haar zoon mag de rotzooi gaan opknappen met zijn vrouw. Een sliert rook volgt haar naar haar cd-kast. Het is een bonte verzameling. Ook veel rommel natuurlijk, gekregen van goedbedoelende Nederlanders. Dat gooi je niet maar zo weg. En als staatshoofd op je eigen vrijmarkt gaan staan… Of toch…

Ze haalt haar handen trillend door haar keihard geworden kapsel. Plakkerig van de lak. Ze denkt al jaren aan extentions. Zal ze? En dat quasi blond-grijze. Van kinds af aan al wilde ze donkerbruine haren. En haar nagels, hemel, wat is daar mee gebeurd? Ze belt een lakei voor een worstenbroodje want de soep was niet te kanen vanavond. Wat een kleurloze blamage voor de gasten. Veel te laat opgediend ook. Pasta-achtige vermicelli in een waterig getrokken soepje, goed dat haar moeder Juliana dat niet hoefde te eten. En die prutser van de bediening, dat is de eerste die eruit gaat onder Willems regiem, dat gaat ze regelen. Morgen.

Klassieke muziek vult de kamer. Ze zucht en laat een boer. Ze denkt aan Claus. Wat een geluk dat hij Armin van Buuren niet hoefde mee te maken. Over stijlloos gesproken. Pure wansmaak van haar zoon. Claus zou zich stropdasloos en stage- divend in de menigte hebben gegooid. Vol en los. Zo was hij. Het einde was zoek geweest. Natuurlijk was het ook de keuze van Willem en Maxima. Dat jeugdige en krampachtige wilde gedrag van Maxima. Hoe lang heeft ze niet geprobeerd Willem duidelijk te maken dat het ongepast is. Het helpt niets. Ach, Max, ze is de liefste schoondochter. De frisse wind met af en toe iets republikeins in haar uitlatingen. De Lady Di van Nederland. Daar hangt ze maar wat graag de leuke schoonmoeder mee uit. Ze glimlacht en steekt haar volgende sigaret op. Toch iets meer sloffen regelen volgende week bij de inkoper. En dan niet die vieze menthol. Ze draalt wat voor het raam en denkt aan haar vrije tijd. Haar vrije wil. Aan alles wat mag en nooit mocht. Ze trekt een wenkbrauw op en loopt naar haar dure muziekinstallatie. Iron Maiden. Ja. Ze doet het gewoon. Maar dan ook op de vrije Bea Style. Hard. Ze trekt haar kabinetkastje open en ziet daar een pracht van een wijn staan. Nog nooit heeft ze in haar eentje een hele fles leeg  gezopen. Zal ze? Haar ogen kijken van links naar rechts. Nee, camera’s zijn er niet, het joggingpak is aan. Geboerd heeft ze al. Haar vijfde sigaret smaakt geweldig. Kan het haar op dit tijdstip werkelijk nog iets verrotten? Ze trekt de fles open. Een glas. Voor ze op zoek gaat naar een glas veegt ze met een brutaal gebaar de craquelé geworden lipstick van haar mond. De barsten schieten in haar prinsessenlippen. Hoezo glas. De fles pakt ze bij de hals, zet’ m aan haar mond en neemt gulzig drie slokken. Ze denkt aan Willem. Aan de vermoeidheid op zijn gezicht. Aan de grove fouten tijdens zijn spreken. Aan het woord ‘afstand’. Het woord dat hij nog jaren op de buis zal beleven als: ‘Afsjak’. Hoe erg. Het liefst had ze hem een schop verkocht. Glimlachen, dat is haar deel geweest vandaag. Lachen en zwaaien. Ze deden het leuk samen. Max in het korenblauw, de kindertjes ook.

Met angst voelbaar in haar lichaam denkt ze aan de zware druk die nu al rust op de smalle schouders van de oudste kleindochter en ze neemt nog een slok en veegt een druppel gemorste, blauwrode wijn van haar kin. Ze bekijkt haar mouw. Vlek. Ze ploft neer op de grote stoel vlakbij het raam en kijkt de kamer in het rond.

Wat heeft ze hier eigenlijk, op haar cd verzameling na. Iron knalt door de kamer. Er wordt op de deur geklopt. Zuchtend zegt ze:”Ja, wat?” Of alles goed is. “Rot op!” zegt ze. Ze hoort voetstappen van de deur weggaan. Eindelijk rust. Na al die jaren muziek draaien wanneer ze maar wil. Het is voorbij. De lange dag is over. Het diner was veel. Te veel. Zal ze toch de voedselbank bellen? Misschien kunnen ze er wel iets mee, morgen. Hoewel, die kreeft… Ligt erg zwaar op de maag. Morgen gaat ze paardrijden. Roken en paardrijden. Misschien zelfs een beeldje maken van rivierklei. Ze kijkt naar de fles. Nog een kwart ongeveer. Dat gaat haar lukken. Ietwat duizelig lacht ze om haar eigen gedachten. Zal ze Willem nog een sms sturen of morgen pas. Of volgende week. Ze knikt. Het is goed geweest vandaag. Ze laat de fles op de tafel staan. De slaapkamer is haar doel.  Ze recht haar rug als ze opstaat en laat een scheet. Het applaus van vanmiddag duurde minstens veertig seconden, dit geluid duurt langer. Het is de kreeft. Absoluut.

Foto: www.foter.com, rechtenvrije foto’s.