Een ieder die journalistiek bedrijft kan zich journalist noemen, ongeacht voor welk medium hij of zij werkt en na gedegen opleiding. Journalisten heb je in allerlei soorten en maten. Loondienstjournalisten, freelancers, columnisten, verslaggevers, rechtbankverslaggevers, klassiek of modern. Met een perskaart kom je een heel eind. Bij verslaggeving wordt door een redacteur of eindredacteur het stuk of verhaal nagekeken voordat het wordt geplaatst. Indien geplaatst is het altijd fijn te weten of het bericht goed is gelezen. De meeste journalisten kunnen met tegenvallende lezers goed omgaan. Volgende keer beter. Er zitten echter, ondanks hun HBO- opleiding, een selectief aantal stakkers bij die onfatsoenlijk worden of onmenselijk. Zij zijn de minst nette soort. De snel uitgerangeerde ook.
De beginner. De beginnende journalist heeft zich te bewijzen in een hiërarchie binnen de journalistiek. Hij doet zijn best, slooft zich uit en mag na wat maanden van schrijven voorzichtig ‘meedoen’. Acceptatie volgt moeizaam. Van collegialiteit is nog geen sprake en indien je een vrouw bent, ben je de lul want met een vrouw in je buurt de collega uithangen is erg frustrerend. Vaak wekt het bij de mannelijke journalist haantjesgedrag op. Bijzonder aandoenlijk.
De romantische journalist. Dat is er eentje met volledige toewijding en bezieling. Een trouwe hond waar je als krant of medium op kunt rekenen. De stukken zijn goed, op tijd en netjes. Eentje die je niet moet kwijtraken bij je krant want de lezers gaan je er op aanspreken. Degene met net dat ene stukje menselijkheid in een column of verslag maakt je krant. Als collega zijn ze aardig, humorvol en fijn om mee samen te werken. Teamplayers bij uitstek met vaak een hands -on mentaliteit. Om advies vragen is ook krijgen, zonder hun eigen mening opdringerig de boventoon te laten voeren.
De doorgewinterde journalist. Dat is er eentje met rust en verzadiging in zijn werk. Niet zo heel actief in het schreeuwen en roepen en heeft vaak jaren ’80 ideeën als het op journalistieke gedrevenheid en regels aankomt. Dit zijn prima mentoren en vaak de leukste collega’s. Ze gedragen zich normaal en zijn nooit kwetsend. Vol fatsoen en vrouwvriendelijk. Hij zal nooit lopen schreeuwen want dat heeft deze journalist niet nodig. Dit zijn de journalisten die de liefde voor hun vak het meest uitstralen.
De angstige journalist. Dat is er eentje met angst voor de toekomst omdat zijn bericht het eerst geplaatst dient te worden. Deze journalisten zijn ook alleen maar bezig met factureren en roepen om de haverklap waar de factuur naartoe kan, omdat de avonturen in het café (want daar is nieuws) in het gedrang zou kunnen komen. Vaak hebben zij geen gezin of kijken er niet naar om.
De stille journalist. Onderschat hem niet. Die stille. Hij is nooit te laat. Doet zijn ding, werkt met passie en bemoeit zich nergens anders mee. Het zijn vaak de bachelors onder de journalisten. Laptop onder de arm, schrijfgerei mee en werken maar. Na vijf uur in de middag eten ze bonen met spek en staan never op de voorgrond. Het is de gewone ‘man’ onder de schreeuwapen. Onverwacht scherp.
De geweldige journalist. Vaak een man. Dat is iemand die vooral zichzelf hoog heeft staan. Dat uit hij in allerlei moderne media vooral door te schreeuwen en af te geven op anderen –vooral hardwerkende journalisten of verslaggevers- zodat zijn positie nog hoger raakt. Op o.a. Twitter, Facebook etc. De geweldige journalist voorziet van nieuws met daarbij zijn bron maar zal zichzelf altijd voorop stellen. Hij is namelijk de brenger, dus belangrijker dan wie ook. Hij leunt op aanhangers en volgers en wentelt zich in aandacht zodra hij maar genoemd wordt in berichten. Hij retweet zichzelf en alleen op die manier voelt hij zich niet impotent. Daar krijgt de geweldige journalist een kick van en dat niet alleen. Hij schrijft in een emotionele column over de gang van alledag maar ondertussen krijst hij wartaal en onzin uit. Het is de pester die het hardst roept dat pesten waanzin is. Wie wil, leest. Dit soort journalisten is een apart ras. Zij hebben vaak symptomen die veelal te maken hebben met aan narcisme verwante stoornissen en zijn obsessief gek op aandacht. Al moeten ze Hitler ook gelijk geven, als het maar shockeert. De emotionele, geweldige journalist. Hij doet zich betrokken voor maar haat het als zijn bericht of columnpje het net niet heeft gehaald in de cijfers. Dan wordt het tijd voor wat gooi en smijtwerk. Dat noemt hij klasse. Bang om vergeten te worden. De emotionele, geweldige en klasse –journalist is een sneu verschijnsel in de zo geprezen en verafschuwde journalistiek. Dit zijn ook de journalisten die moeite hebben met concurrentie omdat ze weten dat ze zelf niet echt leuk gezelschap zijn en laten we welzijn: aanval, hoe lasterlijk ook, is de beste verdediging. Niet de netste. Dit zijn ook de journalisten die ik wel eens in mijn stoutste dromen op een Fries paard zou willen zetten en dan de rijbak door laten trekken in een angstaanjagende galop. Gillend om hun moeder. Schijtbakken in de rijbakken. Meesters in het beledigen van andere, vaak goede, journalisten. Vaak zijn ze erg eenzaam.
Ten slotte: De vrouw als journalist, verslaggever of rechtbankverslaggever. Met name de laatste in de rij is zeer zeldzaam. Ze hebben veelal een behoorlijk rugzak aan levenservaring, mensenkennis en vooral durf. Dat zijn de niet-vastgeroeste types die eerst zien en dan pas geloven. Zij doen eerst hun best en leren van anderen omdat ze zich willen verbeteren. Vaak zijn het hoogopgeleide dames die een hoge hak, parfum en schoongewassen haren in de rechtbank niet schuwen en nog toekomstperspectief zien. Soms studeren ze aan een universiteit of leren bij door middel van losse cursussen en laten zich niet behandelen als oud vuil of als “dat vrouwtje”. Zij runnen vaak hooggehakt of niet een heel gezin en staan nooit met de rug naar de toekomst. In het verleden gebeurde het nog wel eens dat deze vrouwelijke nieuwsbrengers zich lieten afbekken maar dan praat ik over een vaag verleden. Meestal gebeurde dat door impotente en incompetente journalisten vol van wrok en jaloezie, die ook het aannemen van materiele of immateriële vergoedingen voor het beïnvloeden of juist tegenhouden van nieuws niet schuwden en het in berichtgeving van misselijkmakende beschuldigingen juist gebruikten om zichzelf belangrijk te maken. Deze steentijd is voorbij, hoewel je af en toe nog een schreeuwende stem hoort in de woestijn. De stem der wanhoop.
Enfin, deze verslaggeefsters zijn niet zo snel onder de indruk, anders zaten ze niet in de rechtbank. Zij staan hun ‘mannetje’. Het zijn geen betweters maar leergierige tantes met ambitie en hun eigen kwaliteiten. Ze hebben haar op hun tanden en gaan gewoon hun eigen gang. Zij laten zich nergens naartoe sturen of commanderen en dat is maar goed ook, met deze dames dien je niet te rukken of te klootzakken. Indien je niet de naam: Simon Carmiggelt of Ischa Meijer draagt (rust beide in vrede), is het een kwestie van je voorbarige mond houden tegen of achter de rug om van deze vrouwen. Is beter.
Foto: J. Smalbil
Goed en toch eigen verhaal/bericht. Laat de menselijke trekken en kanten achter dit beroep zien.
Ook naar mijn weten zit daar een HBO vooropleiding aan vast en zijn goede journalisten ingeschreven bij NVJ.
Waar ik me zo aan erger is dat veel blogschrijvers zich tegenwoordig journalist noemen en natuurlijk ook zijn ingeschreven bij NVJ. Dat pronkt bovenaan hun blog en Twitter. Bij navraag blijkt dat niet zo te zijn. Tevens heb ik vernomen dat NVJ criteria stelt aan de leden. In het kort, ze moeten het eerst waarmaken om dat lidmaatschap te verdienen.
Die categorie heb je niet beschreven omdat het dus geen journalisten met gedegen vooropleiding zijn. Door jouw bericht kwam ik op de vraag of men onder mom van, zich zo mag noemen, zonder het werkelijk te zijn. Mag men zonder lid te zijn van NVJ dat onder je naam plaatsen?
Overigens vallen ze door hun schrijfwijze onder de categorie: De geweldige journalist.
Althans dat beweren ze te zijn. Een ieder met een beetje verstand prikt daar door heen. Interessant overkomen voor eigen gewin!
“De vrouw als journalist, verslaggever of rechtbankverslaggever” Dat bedoel ik nu, zit er niet vaak naast als ik een beeld van iemand visualiseer nav , zoals bij jou, diens schrijfstijl tot in de kleinste puntjes uit te pluizen.
Je valt onder de categorie “high heels woman” die er in een juttezak nog als een lady weet uit te zien en belangrijker..dát uitstraalt waar zij voor staat. Al ben ik geen journalist herken me er zelf zeker in, of een juttezak me staat is een tweede ^-^
Blijf zoals je bent, een heerlijk uniek vrouwmens met als beroep journalist maar boven alles een moeder …