“Laten we dat oppassen naar een andere dag verschuiven, kind. Pap en ik hebben nog veel te doen deze dag.”
“Is goed mam, doe maar fijn jullie ding, dat oppassen komt anders volgende week wel.”
Het is 15 juni 2011. Het is mooi weer. Het is de Eelwerderbrug bij Appingedam. Het is een drama. Jo en Margje zijn op leeftijd maar doen alles. Van boodschappen tot aan oppassen op de kleinkinderen en meehelpen met de verbouwing bij hun enige dochter. Ze hebben het druk, die bewuste 15e juni van vorig jaar. Bezoekje hier, en wat boodschappen daar en nog een bloemetje halen voor de buurvrouw. Het sociale leven is niet druk genoeg. Fitte oudjes in een kleine auto op weg van de boodschap in Appingedam naar huis. Naar Siddeburen.
Lampen gaan knipperen, de brug gaat open. Voor de auto van Jo en Margje staat een BWM stil. (“Als die brug wat snel zakt, kunnen we misschien de kleinkinderen toch nog even bezoeken, we hebben chocolade bij ons immers.”)*- Ik insinueer een gesprek tussen Jo en Margje. De brug staat ver open. Dit gaat nog even duren. Het is 11.53 uur. Er nadert een VW-busje. Daarin rijdt Pol. Pol is druk met klanten want hij moet nog naar Scheemda. Hij ziet niets wat lijkt op een brug. Uit het niets duikt hij ineens met een enorme knal achterop de Fiat Punto die vervolgens op de BMW botst. Het remlicht heeft volgens getuigen niet gebrand bij het busje.
De BMW-man belt 112. De ambulance vervoert de twee bejaarde inzittenden van de Punto in kritieke toestand naar het UMCG. Pol belt zijn baas vanaf de vangrail, dat hij bij de volgende klant iets later is…
Margje(71 jaar) overlijdt op 26 juni aan haar verwondingen. Tien dagen na het ongeluk. Jo (80 jaar) haalt een operatie maar overlijdt alsnog. Een week later, op 1 juli. En maand na de viering van hun 50 jarig huwelijk. Zes dagen na zijn Margje.
Pol (47 jaar) wordt verweten: Als verkeersdeelnemer verkeersongeval met dodelijke afloop veroorzaken.
De ongevallen-analysedienst van de politie zegt dat Pol de brug heeft moeten zien. Het was prachtig weer. De weg was kaarsrecht. Waar was hij mee bezig? Was hij wel bij de les? De rechters zeggen: “U had 900 meter van kaarsrechte weg voor u, de omstandigheden die dag waren goed, u hebt een jaar de tijd gehad om te verklaren wat er is gebeurd. Wat ís er gebeurd?” Pol zegt:”Ik weet het niet. Ik zag alleen die auto voor me.” “Ineens?” Pol: “Ja, ik weet het niet”. De officier van justitie zegt: “U had zicht over 900 meter, u reed tachtig kilometer per uur. Dat betekent dat u 25 seconden de tijd heeft gehad om te remmen. 25 hele lange seconden.” Hij telt. In stilte. Dat zijn lange stiltes van 25 seconden. In die 25 seconden had hij moeten zien, de lange rij auto’s. Wachtend voor de brug. Niets zag Pol. Zijn laptop stond open in de bus. “Bij weigeren van het navigatiesysteem heb ik een postcode nodig.” Wat deed hij nog meer? Met zijn handen voor zijn gezicht zegt hij dat hij zijn medeleven wil betuigen aan de nabestaanden.
In de zittingszaal wordt Pol gewoon niet duidelijker. Ook niet een jaar na het dramatische ongeluk. Behalve dan dat hij niets heeft gezien. Helemaal niets. Dochter leest voor uit haar slachtofferverklaring. En dat is ze. Slachtoffer. Beide ouders kwijt. Haar kinderen hun opa en oma. Door Pol in zijn bus. Met zijn laptop op de bijrijdersstoel. Opengeklapt. Op het moment dat mensen haar en haar gezin condoleren met het overlijden van haar moeder, overlijdt haar vader. “Ik denk daar vaak aan, dat mijn ouders niet konden oppassen die dag. Want wát was er gebeurd als ze dat wél hadden gedaan. Samen met de kinderen een boodschap en een ijsje halen. In hun auto. Waarvan de achterkant volledig was weggeslagen door de klap. Ik denk daar vaak aan. Dan was ik alles kwijt geweest. Door zijn toedoen.”
Op de tribune hoor ik een vrouw snikken. Ik kijk even opzij in de ogen van de vrouw van Pol. Zij heeft zojuist 10 maanden cel horen eisen. De officier zei het treffend in de stille zittingszaal: “Deze zaak kent alleen maar verliezers.”
De uitspraak:
Ernstig verwijtbaar gedrag en goed voor celstraf, vindt de rechtbank. Echter, de rechtbank is van oordeel dat Pol zijn straf voor de rest van zijn leven al heeft. Hij heeft twee mensen doodgereden. Wel krijgt Pol een voorwaardelijke straf van zes maanden, een werkstraf van 240 uur en een rijontzegging van twee jaar.
* Mijn rechtbankverslagen zijn gebaseerd op de werkelijke gebeurtenissen en feiten genoemd in de rechtbank. De namen van slachtoffers, verdachten en daders zijn gefingeerd. Soms ook woonplaatsen, uit veiligheidsoverwegingen voor betrokkenen, slachtoffers en (misdaad)journalisten. * Foto: karin Smalbil
Ik herinner het me als de dag van gisteren, ik was er bij als brandweerman en meegeholpen beide ouders te bevrijden uit hun auto. Was in eerste instantie een puzzel om wat er gebeurd was. Maar werd allemaal snel duidelijk.