Foto: 112- Nederland
Mijn bijna 16-jarige dochter gaat winkelen. Deze week. Met twee vriendinnen.
Ze gaan vreselijk lol trappen en kleding kopen en nagellak. In de stad. Want dáár gebeurt het. En eten. Dat ook.
Als moeder van drie kinderen vertrouw ik erop, weet ik, dat de meiden heelhuids thuiskomen. Ze gaan veilig. Ze stappen niet bij een 22-jarige zwakbegaafde vent in de auto die, met losse handen, keihard over de A7 rijdt. Denk ik. Hoop ik. Spreek ik af. Ze gaan met de bus.
De ouders van Lotte doen dat ook. Op 8 februari jl. Vertrouwen erop dat de meiden verstandig en heelhuids thuiskomen, met tassen vol met kleding. Schoenen voor een zacht prijsje en honderden verhalen. Giechelende meiden van 16 jaar. Dubbel liggen om niets. Zij gaan ook met de bus. Toch?
Helaas. Heel erg helaas, loopt het anders. Ze stappen alle drie in bij een zwakbegaafde knaap van 22 die zonder rijbewijs in een fel Golfje rijdt. Ze zijn dan veel sneller thuis en laten we welzijn: stoer ook, zo’n opgevoerde auto.
Het gaat mis.
Op een desastreuze manier. De Golf raakt de vangrail, slaat over de kop. Twee meiden, de vriendinnen van Lotte, blijven leven. De bestuurder ook. Ongedeerd stapt hij uit.
Lotte ligt stil langs de kant van de weg. Op sterven na, dood. En dat gaat ze. Dood. 16 jaar jong.*
De verschrikking van elke ouder. Het ongeloof. De blinde paniek. Het ziekenhuis bevestigt wat geen enkele ouder horen wil.
Een hard ‘nee’, wordt een eeuwig ‘ja’.
Nooit meer Lotte.
De ouders zijn vanaf dat moment: Lotte-loos. Voor altijd verdriet. Vanaf de dag dat de bestuurder besloot zonder rijbewijs, het risico aanvaardend dat dit fout zou kunnen aflopen, de drie vriendinnen in te laten stappen. In zijn snelle rotauto. Met zijn keiharde muziek. Zonder handen sturen. Want dat kan hij al heel lang. Rijdt immers al twee jaar zonder rijbewijs. Dit boven de toegestane snelheid. Op de A7.
Nooit meer hun meisje. De ouders halen nog adem maar hun leven is voorbij.
Om wat is gebeurd.
Over de lage strafeis ga ik niets schrijven. Niets. Ik kan me er niets bij voorstellen, daarom. Ik steek in gedachten een kaarsje op voor de ouders. De arme ouders. En voor de vriendinnen.
Zij winkelen nooit meer onbezonnen. Lachen, gieren en brullen nooit meer om niets. Hun levens voorgoed veranderd. Dan ben je 16. Dan mag je wat meer vrijheid. Opgesloten in een levenslange kooi van angst over wat hun had kúnnen gebeuren maar wat hun vriendin haar lot werd. Lotte’s lot. Zij leven nog.
Ik heb mijn kinderen vanmiddag vastgehouden. Alle drie. Heel erg lang vastgehouden. Dat doe ik elke dag. Omdat ik dat wil, omdat het mag. Omdat het heel erg gelukkig kan.
Nog steeds.
Mijn dochter gaat winkelen. Deze week. Met twee vriendinnen.
Ze gaan lachen en keten en ze komen thuis.
Ze komen thuis.
Ik krijg geen telefoon vanuit het ziekenhuis.
Is dat heel goed begrepen?
*De titel komt uit het lied: “meisje van 16”, van Boudewijn de Groot.
.
Pff heftig………. maar weer mooi beschreven.
Dank je wel, Janny. Het zijn trieste zaken waar we als ouders allemaal doodsbang voor zijn. Daar weer jij ook alles van.
X
Las vandaag ook een stuk in de Telegraaf van Saskia Belleman. Die 20 jarige Eddy voelt zich niet schuldig. Eis: 15 maanden cel waarvan 5 voorwaardelijk en 5 jaar ontzegging van de rijbevoegdheid… veel te laag vind ik…Vooral ook omdat deze man totaal geen berouw toont en zijn fout niet inziet. Maar ja, hoe hoog of hoe laag de straf ook is, de ouders krijgen Lotte er nooit door terug…
Bij hoog en bij laag, Cius. Zij is dood. De ouders hebben geen dochter meer. Hij haalde zijn schouder wat op onder het mom: het was een ongeluk..Dat was het ook maar wel onvoorzichtig veroorzaakt.
Al met al een trieste zaak.
Erg hier zijn geen woorden voor
en ik mis Lotje nog elke dag
ze was hier kind in huis
ze zit voor altijd in mijn hart
lotje dikke kus en knufffffff
Bedankt voor het lezen en reageren.