Er rijdt een auto in Duitsland. Het is een lange rit vanuit Hongarije.
De chauffeur, Robin, heeft twee meisjes achterin. Zij gaan voor hem werken. Ze zijn er al op gekleed. Ze worden rijk!
Robin ‘s zus Alyda werkt met hem samen. Een pooiersduo dus.
Robin brengt de meisjes naar iedere sexclub die hen maar wil. Dat zijn er veel. Menig uitbater ziet er brood in.
In Keulen, Bonn, Papenburg en in Dôrpen verdienen ze hun eerste geld met hun lichaam. Al zijn ze minderjarig. Ze komen uit het armste deel van Hongarije en zijn bereid veel en snel geld te verdienen. Dat is hun tenslotte ook beloofd. De meisjes denken dat ze rijk worden van het werk. Dat heeft Robin ze verteld. En hij kan het weten. Robin denkt dat je rijk wordt van prostitueren van jonge meisjes.
Na een aantal weken worden de meisjes, Claudia en Gabi, naar Beerta gebracht, naar de club ‘Nightlife’.
Daar werken ze en zodra het onrustig wordt op de ‘markt’ brengt Robin ze verder weg. Overal liggen dollars. Hij verschaft ze een valse ID- kaart en vernietigt alle verdere bewijzen. Niemand weet waar Claudia en Gabi zijn. En dat was nou net de opzet.
Van Lelystad tot aan Dronten, overal verdienen de meisjes geld voor Robin en zijn zus. De in (onder andere) Duitsland woonachtige Alyda doet de administratie. Huurt huizen voor de meiden, herinnert ze aan het netjes afdragen van het verdiende geld voor Robin en haar. Zij int de huur van de huizen of kamers voor een paar weken voor 400 euro per maand. Het is een hele boekhouding.
Inmiddels met de meisjes in Utrecht aangekomen loopt het plan vast: In een club wordt door politie gecontroleerd op ID- kaarten van Claudia en Gabi. Die zijn vals.
In drie maanden tijd zijn er in Hongarije meerdere bezorgde oproepen van familie naar de meisjes. Wat blijkt: Claudia en Gabi zijn weggelopen en in handen gevallen van Robin en zijn zus.
De Hongaarse autoriteiten sporen door middel van telefoontaps. Uiteindelijk worden Claudia en Gabi in Utrecht gevonden. Doodmoe, verdrietig en vooral: bang. Gabi is dan 16 en Claudia pas 15 jaar oud.
Robin is al veroordeeld en nu is de beurt aan zijn zus Alyda. Partner in crime. Zij is niet aanwezig in de zittingszaal, want dat durfde ze dan weer niet maar laat via haar raadsman weten ‘niet op de hoogte te zijn geweest van de leeftijd van de meisjes’. Ze dacht dat ze 23 jaar oud waren. Daarbij meldt ze dat de meisjes zélf heel graag wilden hoereren voor geld. Jazeker.
De uitbater van de club in Beerta getuigt dat Alyda en ‘de man in de auto’(Robin) wel degelijk financieel voordeel hebben genoten van de meisjes. Hij heeft Alyda zelfs horen zeggen: “Óf geld, óf terug naar Hongarije”.
De officier van justitie begint haar eis te formuleren: “Dit alles past bij klassieke uitbuiting. Alyda wist ook dat ze minderjarig waren. Er was voorwaardelijke opzet in het spel: het aanmerken, vervoeren, huisvesten met als oogmerk: prostitutie. Het tot zich beschikbaar stellen en bevoordelen én onttrekking aan het ouderlijk gezag weegt hierin zwaar”.
Ook voor Alyda is de eis als volgt: 18 maanden cel met aftrek van voorarrest.
Het plan is mislukt. Geen geld, geen meisjes die voor hun werken en minachting in detentie want pooiers, man of vrouw, die minderjarige meisjes uitbuiten? Daar zijn de meeste gedetineerden niet zo happig op. Jammer dan.
De uitspraak volgt op 15 maart.
9 maanden krijgt de vrouw die de meisjes gebruikte om er zelf beter van te worden.
Zie ook onderstaande link:
http://groningen.dichtbij.nl/stad-en-regio/celstraf-prostitueren-minderjarige-meisjes
En toch vind ik het weinig, 18 maanden, voor zulke gruwelijke mensenhandel want dat is het toch. Waarom staan hier geen hele zware straffen voor, voor het verwoesten van andermans leven? Bovendien zijn het kinderen. Nu met trauma waarschijnlijk.
Ik deel onmiddellijk je mening. Traumatische ervaringen met verregaande gevolgen in deze sector criminaliteit.
Pingback: Valse hoop, vernielde levens… « Groningers in het nieuws