For sale: baby shoes, never worn.
Met dit verhaal in zes woorden van schrijver Hemmingway begin ik mijn trieste column van deze week. Het maakt direct duidelijk wat er gaande is. Geen kindje meer.
In Januari 2007 wordt in Hoogezand een wolk van een baby geboren. Joep. Een jongetje. Welkom op de wereld. Joep oogt als een ventje van Hollands welvaren. Moeder Anna en vader Riek zijn dolgelukkig. Zo lijkt het. De roze wolk is van korte duur. Joep valt na een aantal weken af en toe weg en is dan slap. Hij wordt in het ziekenhuis opgenomen ter observatie. Joep mag na vijf dagen weer naar huis. Volgens de artsen is er niets bijzonders met hem aan de hand.
Vijf dagen na thuiskomst van Joep gaat mama naar haar werk. Het is dan de ochtend van tien maart 2007. Vader Riek blijft bij Joep. Hij handelt in auto’s. Bewijsstukken laten zien dat hij ook daadwerkelijk die dag om half twaalf nog een auto overschrijft (dit tijdstip is van cruciaal belang in deze zaak). Na deze verkoop is Riek met Joep alleen in de woning. Hij doet wat klusjes in huis. Tussen kwart over twee en kwart voor drie in de middag belt hij twee keer in paniek met de moeder, er is iets vreselijks aan de hand met Joep.
Anna schrikt en belt twee keer met 112. Ze is met haar auto onderweg naar huis en vertrouwt het niet. Ook Riek belt kort na dat gesprek met de alarmcentrale.
De politie is razendsnel. Een agent poogt Joep te reanimeren. Bij aankomst in het ziekenhuis is echter de conclusie van de artsen dat Joep vrijwel geen kans meer heeft op overleven. Kort daarna overlijdt hij.
Acht weken oud.
Kinderartsen zeggen in 2007 dat Joep met kracht door elkaar geschud moet zijn geweest en daardoor hersenletsel heeft opgelopen met zijn vroege, trieste dood tot gevolg.
De vraag luidt: wie heeft dit gedaan?
De vader was immers thuis. Volgens andere deskundigen kan het net zo goed de moeder zijn geweest. Het kritieke deel zit in de tijd van het schudden van Joep tot het tijdstip van overlijden.
Daartussen zit een periode waarin hersenbeschadiging enkele minuten voor zijn bewustzijnsverlies moet zijn opgetreden. En in dit stukje, ‘enkele minuten’, zit’ m het belangrijke punt. Kinderartsen getuigen met rapporten waarin de gevolgen van dit ‘schudden’ en het tijdsbestek van hersenbeschadiging, de dood tot gevolg hebbend, staan.
Riek moet het hebben gedaan. Zijn vrouw Anna is het niet, daar de tijd tussen het schudden en de daadwerkelijke hersenbeschadiging slechts enkele minuten duurt, geen ochtend. Zij was aan het werk op dat tijdstip. Het is Riek die Joep door het schudden, het “shaken-babysyndroom”, moet hebben gedood. Hem wordt verweten: doodslag.*
Op zijn eigen kleine baby…
Na elf maanden gevangenisstraf hoort Riek in 2008 in de zittingszaal 5 jaar eisen. De rechters gaan echter in beraad na het pleidooi van zijn raadsman.
Tijdens Rieks verhoor is namelijk een methode gebruikt die op ‘bekennen’ is gebaseerd en niet op het verkrijgen van de waarheid. De uitspraak luidt vreemd genoeg : vrijspraak.
Het openbaar ministerie gaat onmiddellijk in hoger beroep en dan is het zomaar 2012.
Dat dit jaren moet duren gaat mijn pet te boven en wat ik als moeder van drie kinderen van zo een zaak vind, laat zich raden. Volgens het openbaar ministerie is geen twijfel mogelijk dat Riek, baby Joep op dusdanige wijze door elkaar moet hebben geschud, dat hij willens en wetens het risico heeft genomen dat Joep daardoor zou overlijden.
De verrassing is groot dat deze week de eis van vijf jaar in hoger beroep wordt omgeruild voor zes jaar. Indien de uitspraak over twee weken conform de eis is, zal Riek langer in gevangenschap zitten dan hij zijn kindje überhaupt heeft gekend.
Acht weken versus zes jaar.
Riek.
Geen kind meer, zeer waarschijnlijk ook geen vrouw meer, doodslag op zijn strafblad en geen leven in detentie.
Misschien draagt hij een gouden babyschoentje aan een halsketting die hem er vooral aan herinnert dat hij zijn baby Joep had moeten vasthouden en knuffelen, nooit schudden.
De uitspraak volgt op 23 februari.
*
In 2007 en 2008 schreef ik nog niet vanuit de rechtbank.
D.m.v. jurisprudentie en uitspraken en ingewonnen informatie heb ik deze ‘oude’ zaak met nieuwe uitspraak tot deze column kunnen maken om zo een compleet mogelijk beeld te geven.
De uitspraak:
Het gerechtshof in Leeuwarden sprak de 28- jarige vader vrij van het doden van zijn zoontje…
