Door Karin Smalbil – Werkgeluk betekent ook vakantiegeluk. Eindelijk even een paar weken vrij na een periode van hard werken en verantwoordelijkheid tonen op je werk.
Maar je hebt je hangmat nog niet tussen twee bomen geknoopt en je favoriete boek met dito drankje op een boomstronk geplaatst op de camping in Bretagne of je telefoon gaat. Even denk je nog dat het de buurvrouw is die op de kat past, maar je ziet dan al snel het nummer van je baas op het scherm van je smartphone.
Met het verdwijnen van de roamingkosten in de EU half juni lijkt ook je vrijheid verdwenen. Je bent nu werkelijk overal bereikbaar. In huis, op kantoor, tijdens je diner met je vrienden, tijdens een topbijeenkomst in het buitenland, en op een uitje naar de Kanaaleilanden voor je werk. Houdt het nog ergens op?
Je twijfelt even of je het telefoontje zult opnemen. Het kan niet zo zijn dat je baas je wil spreken over net die ene klant om tot een prachtige overeenkomst te komen. Niet nu. Maar je denkt in het bedrijfsbelang, raapt je moed bij elkaar en neemt op.
Het is inderdaad je baas. Nog voor je uit kunt brengen: “Hoor eens, ik ben op vakantie”, hoor je een lach aan de andere kant van de lijn. “Zit je al in dat vreselijke gebied aan de kust in Frankrijk?”, klinkt het.
Je vertelt hoe laat je met een overspannen vrouw twee huilende kinderen bent aangekomen op de bomvolle camping, dat er twee tentstokken missen en de plaatselijke Boulanger zojuist de deuren heeft moeten sluiten, maar dat de temperaturen uitstekend lijken voor de komende twee weken.
“Dan is mijn missie geslaagd”, klinkt je baas opgewekt. “De reden dat ik je bel is dat ik wil dat onze mensen voldoende rust nemen. We willen je niet beperken. Er is een mogelijkheid om nog langer van een incomplete tent te genieten. Neem daarom nog vier dagen extra op. Die klant, daar praat ik je later over bij. Vanmiddag drinken we een glaasje champagne op het werk, dan weet je genoeg. We zijn blij met je, ook als je ver weg bent. Geniet daar en o ja, dat bureau van je hebben we verplaatst en je kantoor hebben we aangepast met wat groen hier en daar. Je hebt het er wel eens over gehad. Nou, de saaiheid is uit je kantoor hoor. Ha! Trouwens, in jouw buurt is een heerlijk restaurantje, La Paze. Ik heb daar op kosten van de organisatie voor jou en je gezin een etentje geboekt voor vanavond. Bij wijze van dankjewel. En doe mij en jezelf een lol en eet geen Escargots. Zeg, topmedewerker, met die vier dagen extra zie ik je de tiende dan weer, he? Joe!”
Nog voor dat je iets kunt uitbrengen, is het stil. De eigenaar van de camping komt aanlopen. Hij zegt je dat hij door een restaurant een dorpje verderop is gebeld. En dat er om acht uur een tafel voor vier is gereserveerd.
Je stamelt een droog ‘oke’, schudt glimlachend je hoofd en denkt hardop ‘over werkgeluk gesproken’. Je loopt lachend naar je vrouw die duidelijk ruzie heeft met een luchtbed.
