,,Ik ga heel veel bidden tot God, ja. En ik wil nog even zeggen dat ik de verklaring van mijn kleindochter heel indrukwekkend vind. Dát was het wel.”
Cees (70) is zichtbaar opgelucht dat de zitting erop zit. Het laatste woord was aan hem. Als verdachte heeft hij dat recht. Hij praat met zijn raadsman na over hoe de uitspraak zou kunnen uitvallen en over hoe de zitting is verlopen. Aan zijn houding te zien vindt Cees het een goede zitting geweest. Hij komt luchtigjes over, en knikt wat naar familie, aanhangers en mensen van zijn kerkgemeenschap. De publieke tribune was vol, maar loopt leeg.
Wat opvalt is dat Cees niet naar een jonge vrouw kijkt wanneer deze snikkend en lijkbleek de zaal uitloopt. Het is niet dat Cees deze vrouw niet kent. Cees kent haar heel goed. De jonge huilende vrouw (18) is zijn kleindochter. Ze logeerde vroeger veel bij haar grootouders. Ze doorstond zojuist de zitting waarin haar grootvader werd doorgezaagd over aanklacht die ze tegen hem indiende; ontucht in de periode 2005 tot 2013.
De ontucht begon ze zeven jaar was. Na jarenlange worsteling met haar identiteit, psychische hulp en de diagnose PTSS , was voor haar de maat vol.
De weekenden die ze vroeger bij haar grootouders doorbracht waren vanaf haar zevende jaar doordrongen van ontuchtige handelingen. Wanneer grootvader Cees haar naar bed bracht, las hij haar verhalen voor. In de slaapkamer maakte hij ook meteen van de gelegenheid gebruik zijn kleinkind te zoenen, en haar handelingen te laten verrichten waar de honden geen brood van lusten. Ze moest dan ook opa’s penis vasthouden, en drong hij met zijn tong haar mond en met zijn vingers haar vagina binnen.
Het beschadigde meisje legt in haar trieste slachtofferverklaring uit, wat deze jaren met haar hebben gedaan. Hoe ze jarenlang, omwille van de familie en de macht die grootvader uitstraalde, haar mond hield.
Op zitting bekent Cees de aantijgingen van zijn kleindochter deels. Ja, hij had haar weleens gekriebeld op haar rug als ze bij hem op schoot zat, en dan verloor hij zichzelf ineens. Quote: ,,Heel raar. Dan zoende ze me weleens op mijn wangen, en dan dacht ik even niet na”, zegt Cees tegen de rechters. Maar binnendringen met vingers? ,,Dat liegt ze!”, zegt Cees. Een schok gaat door de zittingszaal. Vrijwel tegelijkertijd zuchten mijn rechtbank collega en ik terwijl we stevig doortikken, want dit is een verhaal.
Het is het zoveelste verhaal over ontuchtige opa’s die hun dikke vingers niet uit de vagina’s van hun kleindochters kunnen houden. Het verhaal van zoveel jonge meisjes en vrouwen, die dachten dat ze gewoon veilig bij grootvader op schoot te konden kruipen, om een verhaal aan te horen, of een eeuwenoude grap. Bij deze meisjes en vrouwen staat hun jeugd in het teken van de penis van grootvader vasthouden of tongzoenen door de man de vader van een van je ouders is. De man die zegt dat wat hij doet een gezamenlijk geheimpje is, en dat niemand dat mag weten. Cees is zo een man.
Bij Cees is de stoornis pedofilie vastgesteld. Cees betaste ook ongevraagd andere vrouwen in de familie. En als koster van de kerk in een kleine gemeente had hij de naam nogal vrijpostig te zijn met de dames binnen de gemeenschap. Om die reden werd Cees destijds ontslagen als koster van de kerk. Cees zegt dat hij destijds niet werd ontslagen uit deze functie, maar gewoon met pensioen kon.
,,Ik acht alle drie de feiten bewezen”, zegt de officier van justitie. ,,Ontucht tussen 6 en 12 jaar, ontucht tussen 12 en 16 jaar, én binnendringen. En wist u meneer, dat daar gewoon twaalf jaar op staat?”
Cees zegt niets en knikt niet. Cees heeft van ‘recht’ geen verstand. Hij slikt sinds kort antidepressiva. Om precies te zijn sinds de dag dat de dagvaarding bij hem op de mat viel. De man die zijn eigen lust boven dat van zijn kleindochter stelde, heeft volgens het Openbaar Ministerie de ontwikkeling van zijn kleinkind ernstig beschadigd. ,,Met zijn ronduit walgelijke gedragingen”, zegt de officier. De aanklager eist vier jaar cel, een jaar daarvan geheel voorwaardelijk, met een proeftijd van drie jaar. De 9.199,70 euro die zijn kleindochter middels een vordering had ingediend, moet hij volgens de officier ook betalen.
Na de voorgelezen slachtofferverklaring schorst de rechter kort de zitting, om de emoties wat te laten zakken. In de hal zie ik een aantal mensen en snikken. Ook de oma. Ondanks alles blijft ze bij opa. Waar was oma eigenlijk ten tijde van de eeuwen durende voorlees-sessies op het logeerkamertje, waar opa Cees met zijn vingers bij zijn kleindochter graaide. Waar was zij van 2005 tot 2013? Gewoon beneden op de bank? Waar was zij, toen duidelijk werd dat niet alleen deze kleindochter, maar ook haar jongere zusje duidelijk maakte dat opa Cees ook háár had betast. Was het misschien zo dat oma vooraf al vergiffenis vroeg in de kerk, omdat ze zelf niet ingreep? Huilde ze daarom? Of huilde ze, omdat ze wist dat Cees zijn kleindochter greep, zodat hij zijn vrouw in de nacht in elk geval met rust liet.
Schrijvend aan deze column denk aan de gouden tijden die ik beleefde met mijn grootouders. Als kind liep ik hele dagen in de stallen van mijn grootvader rond. Hij leerde me alles over de koeien, paarden, kippen, varkens en over zijn broeikas, waar hij naar eigen zeggen de welbekende gele bananenschuimpjes uit de snoepwinkel in teelde. De grootvader die met zijn vinger een gat prikte in een kartonnen doos, daar vijf stukken donker mos in legde en dan zei: ,,Kijk. Een kijkdoos met familie Mos.” De grootvader die zijn vee de namen gaf van al zijn kleindochters, en die je s’avonds laat bij de geboorte van biggetjes aanwezig liet zijn. De grootvader die levenslessen gaf zonder te veel te zeggen. Die met één ruk duizend pruimen zo groot als eieren uit zijn bomen schudde, en die mij waarschuwde voor slecht volk met de woorden: ,,Heel simpel meisje, er gewoon keihard op los rammen.”
Jij weet zelfs van zo’n walgelijke gebeurtenis een aangrijpend verhaal te schrijven.
Die schakel (terug denkend aan jouw eigen situatie) voelt enorm indringend en fijn.
Vanuit de gruwel, van wat het leven NIET is, naar wat het leven WEL is.
————- gouden tijden