In het middenblad van de wakkere krant staat een artikel met daarbij een foto van een vrouw die er moe uitziet. Als je het artikel leest, dan begrijp je dat.
Het artikel gaat over een vrouwelijke stalker uit Zeeland, die in juli van dit jaar door de rechtbank Zeeland-West-Brabant volledig ontoerekeningsvatbaar werd verklaard.
De vrouw in kwestie zou volgens de rechters vanuit een psychose hebben gehandeld. Daarom achtte de rechtbank een Tbs-maatregel niet op zijn plaats. Deze maatregel wordt doorgaans alleen opgelegd wanneer stalkers gewelddadig zijn. De vrouw werd ver voor de zitting in juli jl. gedwongen opgenomen in psychiatrische kliniek Emergis in Kloetinge. Binnen de muren van het gesticht blijft zij stalken, dag in dag uit.
Op kosten van de Staat maakt deze vrouw doelbewust gebruik van hetzelfde internet dat ze gebruikte om mensen volledig te gronde te richten. Wat haar niet lukte overigens, anders stonden deze mensen niet in de krant. Gewelddadig is deze stalker (nog) niet geweest, wél heeft ze levens verwoest, mensen beschuldigd en tot op het bot lastig gevallen en belaagd. 
Emergis ligt daar niet van wakker. Zij zijn geen gevangenis, maar een (zeer) open instelling. Als het loon van de werknemers daar op tijd gestort wordt, waarom zou je dan druk maken om de werkelijke feiten waarvoor mevrouw Pellegrino daar zit. Ik vind het een grote faal. Er staat een piepklein kadertje van Emergis naast het artikel. Ze wilden in eerste instantie niet eens reageren. Het is dan ook een flut-reactie. ,, Wij kunnen niet garanderen dat dit niet meer gebeurt, we zijn geen gevangenis.’’ De bescherming van de dader draait in deze instelling blijkbaar op volle toeren.
Nadat RTL Late Night mij heeft gebeld lees ik het angstaanjagende verhaal over deze stalker. Het is mijn verhaal, en dat van mijn collega en mede-slachtoffer Nanko. Eindelijk zijn we zover alle registers open te gooien, en doen dat in een uitgebreid interview. Wij weten van de plaatsing van het levensgrote artikel en kennen we de schrijfster die ons verhaal meer dan goed heeft weergegeven. Het staat zwart op wit. Het is even slikken. Jaren hebben Nanko en ik hierover gesproken, gemaild. Wanneer de stalker (via anderen) liet weten nooit klaar met ons te zijn, hingen we aan de telefoon. ,,Dit moet stoppen”, zeiden we dan.
Na een ‘geen vervolging’- bericht in 2013 – omdat mevrouw volgens het Openbaar Ministerie geestesziek was – spanden we een artikel-12 procedure aan bij het gerechtshof. Hoezo: te geestesziek om vervolgd te worden. De bal rolde langzaam en toen was het juli 2016. Mevrouw komt ook op de vijfde zitting niet opdagen. Dit heeft ze overigens nog nooit gedaan, haar gezicht laten zien aan mensen die ze stalkt. Zo geestesziek is ze niet, mensen. Dat heet uitgekookt, laf en ruggengraatloos. Want sta dan ook voor je woord, denk ik dan.
Nanko en ik staan hierin niet alleen. Er zijn talloze burgers, waaronder met name journalisten, in Nederland die ze bestookt met haar onzinverhalen, smaad en laster. Iedereen zal begrijpen dat een aantal van hen ervoor kiest niet in de krant te willen. Mijn collega en ik kónden niet anders dan uitbreken met een artikel in een grote krant. Vanaf vandaag is landelijk duidelijk dat we zaken aan de kaak stellen. We hebben al bewezen dat we het er niet bij laten zitten. De rapen zijn gaar, de telefoon staat roodgloeiend en Twitter en andere sociale media barsten van de reacties.
Ik kijk naar het artikel in zijn geheel en ik denk: hier liggen jaren van strijd en onbegrip. Voor mij op tafel liggen de woorden die ik tot in de nacht heb gevoeld, in mijn achteruitkijkspiegel en in mijn mailbox. Van een weekje niets van haar vernemen tot aan elke dag vijftig keer. Hier liggen de momenten van willen doorrijden naar haar huis in Middelburg (Monica, ik weet meer van je dan je lief is) en van de droom mijn auto rechtop in haar gevel te zetten. Hier staan de woorden van woede, bezorgdheid over mijn kinderen en boosheid.
En dan is daar nog het onbegrip over het rechtssysteem in dit land.
Er zijn veel te veel instanties die over Pellegrino iets te zeggen willen hebben. Daarbij verschuilt men zich vervolgens achter regels en wetgeving, en uiteindelijk neemt niemand zijn verantwoordelijkheid en dienen slachtoffers alles maar te accepteren.
Met dit artikel op mijn site laat ik weten dat Nanko en ik hebben gezegd wat we willen. Men dient hier notie van te nemen. Laat helder zijn dat de instanties die ons van haar hadden moeten verlossen, zich moeten schamen om de luchtigheid die ze uitstralen. Daartoe behoort ook het rechtssysteem. Wij burgers zijn dan geen bekende Nederlanders, maar open de Telegraaf (15 oktober), die neemt ons en ons verhaal wél serieus. Beterschap verwacht ik van de gestoorde vrouw niet meer, wél van de overheid, de wetgeving en van instanties waar deze mensen verzorgd en in de watten gelegd worden. Ik ben klaar met deze ‘wereld op zijn kop’ .
Rest mij Emergis te verzoeken de deur wagenwijd open te zetten in deze – voor deze stalker – te losbandige instelling waar ze niets gaat (af)leren. Wijs haar vooral de weg naar een torenhoge flat, óf maak van haar opname een uitstekend functionerende. Doe dit met effect voor de slachtoffers die ze tijdens jullie ‘toezicht’ kan blijven belagen. Maak dat onderscheid nu eens. Want wat hier zomaar mag gebeuren is ronduit een lachbui.
Nanko, mijn dank gaat naar jou uit. Waar ik inzakte, pakte jij door. Van ‘s- ‘s-Hertogenbosch naar Zeeland, altijd hield jij voor ogen liever te barsten dan te buigen. Jarenlang. Respect dat jij je rug recht hield, ondanks alles.
Stalker. Al meer dan twee jaar heb ik je bewust niet meer gelezen en dat houd ik zo. Wel lees ik af en toe een smerig liaison die je via anderen bij mij terecht laat komen, om hoe dan ook je effect te bereiken. En wat heb je eigenlijk een mazzel gehad, dat ik mijn hoofd ‘erbij’ gehouden heb. Ik verbaas mezelf. Want ik ken mij; als het kwartje er bij mij een keer in gaat, dan komt er een enorme prijs uit. Gelukkig zat jij net op tijd in het knusse Kloetinge te piepen van angst en te schreeuwen om aandacht. We kennen elkaar al een tijdje, al heb ik geen idee hoe je loopt, praat of eruitziet. En dat idee hoef ik ook niet. Ik moet jou niet. Ik walg van jouw vernielzucht, van de manier waarop jij leeft, met mensen omgaat en hoe je teert op instanties. Jij kost de maatschappij werkelijk klauwen vol met geld, en je bent al heel erg lang zonde van heel veel mensen hun kostbare tijd.
Copyright tekst en foto’s: Saskia Belleman en Jos Schuurman (telegraaf@fps.nl) voor De Telegraaf. Wikipedia, artikel 12-procedure.
*Alle rechten waaronder de auteursrechten berusten bij Karin Smalbil.
Niets aan toe te voegen. Of misschien ook wel. Laat duidelijk zijn dat dit niet het einde is van de zaak, maar slechts het begin als mevrouw denkt dat ze nog langer door moet gaan. Laat ook duidelijk zijn dat instanties als slachtofferhulp, justitie en instellingen als Emergis op hun falie krijgen als ze dit soort praktijken blijven toestaan omdat de regels nu eenmaal zo zijn.
Triest dat zoiets in NL mogelijk is… én dat hoe de uiteindelijke uitspraak én/of de vervolgbehandeling (wat naar ik van jullie begreep geen echte behandeling is) ook zal zijn: het is nog geen garantie voor een zorgeloze toekomst… Ik wens jullie veel sterkte!
Dank Jaap, het is inderdaad de wereld op zijn kop.
Echter, het laatste woord is er nog niet over gezegd.
Bijzonder stuk en respect voor het doorzettingsvermogen. We kennen elkaar niet doch slechts van persoon door haar cc gedrag. Je bent boos op mij en ik weet niet waarom maar ken wel de oorzaak. Monica.
Ze kwam bij mij in reacties op paranoraamblog in 2008, begon meteen met mailen over haar onderzoek van porno en paranormale lijnen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niets van haar verhalen, wanen, en stalking. Om van de mails af te komen veranderde ik mijn mailbox, bleef weg van mijn blog, stopte zelfs me een goed gelezen en goed betaald blog, bleef weg van twitter.
In een oogwenk werd ik meegezogen in de waanwereld van deze volslagen randdebiel en haar vijanden. Er werd kort gedacht dat ik met haar meedeed. Het resulteerde idd in heuze doodsbedreigingen van mensen die ik niet kende. Ik werd gehoord als verdachte nadat mijn broer was overleden, ze had de politie overtuigd dat ik hem iets aangedaan had in het ziekenhuis. Hij stierf in Groningen aan complicaties van een zware mishandeling en een of ander geneesmiddel. Ik woon in Enschede, men beweerde dat ik hem had verstikt met een kussen in Enschede toen hij overleed in Enschede en kreeg zelfs 2 jaar voorwaardelijk als ik nog 1 keer over haar en 2 buddies wat zou zeggen. Men geloofde haar nog anno 2009.
Ook ik ken als freelancer de lange arm van mw ik kom niet meer aan de bak.
Ik ken je slechts als rechtbankverslaggever en Nanko als journalist in de zin van ‘iets van gelezen’ door Madam werden we vijanden. Ze kan dat goed mensen tegen elkaar opzetten meenemen in haar waanzin. Terwijl je niet eens weet waar het over gaat. Ik zag slechts een cc en heel warrig verhaal. En haar woede.
Lezen wat ze schrijft heb ik lang niet gedaan, aangiftes ben ik mee gestopt. Na 4 jaar nam ik onlangs de moeite weer eens te kijken nadat ze me woest op twitter via idd acc nummer 100.000 weer eens wat toebeet, en na bestelling zoveel door haar. Dat doet ze bij mij ook, dingen bestellen die dan bezorgd worden. Nota’s van bedrijven die je niet kent. Ruzie met je huisarts nav mails en telefoontjes van haar waarin ze spontaan ‘mijn therapeut’ was.
Als deze dame onder je huis kruipt maakt ze je idd kapot, neemt ook rustig je identiteit over, stelt zich voor als je of als je hulpverlener. Tot op de dag van vandaag vindt ik sporen van Monica in mijn leven en benaderd ze nog steeds mensen om mij heen.
Voor dit soort mensen zou een doodstraf uitgevonden moeten worden en ik zeg dit terwijl ik falikant tegen ben. Pas dan is er voor ons slachtoffers kans op rust.