Het reclasseringsrapport en de perken te buiten

Ontzettend druk

Beste reclassering,

Allereerst wens ik u alvast een heerlijke vakantietijd toe. Misschien overbodig, want mijn vermoeden is dat u al een hele tijd vakantie geniet. Dat geeft helemaal niets. U bent met zijn allen ook ontzettend druk. Begeleiding geven aan daders en verdachten, voorwaarden scherp in de gaten houden en vul maar in. Het is allemaal niet niks. Maar u doet ook een aantal dingen juist niet. En ik word daar erg onrustig van, en best saggerijnig. Wat is er toch met u aan de hand, reclassering? Zeg het eens. Gooi het hoge woord er toch eens uit, man, en blijf niet met rommel lopen. Ruimt u wel eens op? Kijkt u wel eens in uw laden? Ligt daar niet toevallig nog een rapportje dat nog ingevuld dient te worden? Kijk eens goed, medewerkers van de reclassering. Doet u mij en mijn collega een plezier. Gooi de bende daar eens overhoop en ga op zoek naar dat papier waarop staat: ‘Reclasseringsrapport inzake jarenlang slepende stalkingszaak van ene gek uit Middelburg.’ Het staat er vast, het ligt ergens. Zoek u suf en vind! Ik heb, beste reclassering (of zal ik u ‘REC’ noemen, we hebben immers al heel lang met elkaar te maken omdat ik een stalker heb waarover u iets moet rapporteren) een aantal prangende vragen. En ik ga ze – in tegenstelling tot jullie- aan de juiste instantie stellen. Ik ben namelijk heel rechtstreeks en donders direct. U gaat dit niet leuk vinden, maar dat boeit mij net zoveel als tien anderen die het ook niet boeit.

Acht maanden wachten op een rapport

Zeg REC, waarom hebben jullie het reclasseringsrapport van mijn stalker die aanstaande maandag zou moeten voorkomen in de rechtbank na meer dan acht maanden nog niet voor elkaar? Waarom was dat in oktober 2014 eigenlijk nog niet klaar, REC? In maart 2015 was het ook nog niet gereed. Daarom werd de zaak weer eens aangehouden. En dan is het nu zomaar juli. Half juli 2015. Mijn collega, die ook sinds jaren gestalkt en belasterd wordt door dezelfde vrouw uit hetzelfde Zeeland, belde me vanmiddag op. Ziedend. “De zaak laat weer op zich wachten want het reclasseringsrapport is nu nog niet klaar.” Ik knikte alleen maar. Kijk, ik weet niet of het jullie opzet is, REC, maar om zo laks mogelijk met onze zaak om te gaan, ik vind ‘m nogal belangrijk namelijk. Ik mag hopen dat jullie begrijpen dat jullie traagheid en argeloosheid de zaak tenenkrommend lang laat duren, en de magische grens van mijn geduld –en zeker dat van mijn collega- volledig heeft doen bereiken. De rek is er uit, REC.

Met een rotgang naar Middelburg

Het stelt me teleur dat er zo weinig door jullie aan deze voortslepende zaak wordt gedaan. Ik bedoel: hoe moeilijk kan het zijn. U gaat naar de inrichting voor geestelijke gezondheidszorg waar ze zit(en waar ze blijkbaar nog steeds toegang heeft tot internet), u stelt wat vragen, gooit er een psycholoog tegenaan en klaar. Eigenlijk kan ik u de rotgang nog besparen ook, want een ieder die ooit alleen maar schriftelijk met deze mossel van doen heeft gehad, merkt op 330 kilometer afstand al dat ze geestelijk een aantal flinke schakels mist. Dus als u mij dat papiertje even stuurt, vul ik ‘m wel in. Doen? Dan is het maar klaar, REC. Want laten we er geen doekjes om winden: hoe geloofwaardig is dat rapport van jullie nou eigenlijk nog. Wanneer je zoals mijn collega en ik sinds 2012 al door haar worden gestalkt. We in september 2012 vier keer aangifte hebben gedaan. We in 2013 naar Den Bosch afreizen voor een zitting, die wordt vervolgd in 2014. En dat we dan vervolgens een zaak krijgen die –je zou bijna gaan vermoeden dat er opzet in het spel is- drie keer wordt aangehouden. Hebt u er met elkaar geen zin in, daar? Natuurlijk snap ik dat ik geen telg ben van de De John en Linda De Mol- ‘dynastie’, anders had dat rapport er allang gelegen, nietwaar? Spreekt u mij nou niet tegen, REC, ik weet dat wel heel zeker. Ik ben voor u immers maar een journalistje, een rechtbankverslaggever en simpele schrijfster uit Groningen, toch? U lacht zich toch werkelijk de lul uit de broek, denk ik zomaar. U heeft heel andere zaken te doen.

Het sterft van de klachten

Hebt u zichzelf wel eens gegoogeld, REC? Nou, zou ik toch eens doen. Ik zou daarvan als ik u was heel erg schrikken, want het sterft werkelijk van de klachten over u. Bijna beschamend. Woorden als: onzorgvuldig, mislukking, falen, fouten, ze vliegen je om je oren. Ik werd er een beetje rood van in mijn gezicht. Ik dacht: als dat maar niet dezelfde reclassering is als de reclassering waarmee mijn stalker te doen krijgt, heeft. Correctie: allang had moeten krijgen, en dus voor mijn zaak van belang is, want dan wordt het een enorme bende. Kort daarna dacht ik: maar dat ís het al. Een bende. Want dit gaat zo niet opschieten toch, REC? Wij gaan hierover samen hele erge problemen krijgen. Maar ik kom voor dat debat met jullie graag mijn nest uit, desnoods om drie uur in de nacht.

Doorregen en belegen organisatie

Kijk, REC, er zijn een paar dingen die je moet doen als het op rechtszaken aankomt. En als het aankomt op slachtoffers. Ook slachtoffers van stalkers, die al jaren hameren op een rechtszaak omdat ze meer dan klaar zijn met een zware gek die ze belastert en stalkt. Die namen te gooi en te grabbel smijt op internet en die zelfs claimt dat onze koningin (samen met Rutte- ik grap hier niet over) uit is op haar dood. Zij, die het zelfs niet schuwt mijn kinderen te noemen in haar zieke berichtgeving op internet. En dan zijn we aanbeland op een punt. Want wat ik daar als moeder (lees Marianne Bachmeier) van vind, mag enige naam hebben. Ik ben klaar voor haar. Meer dan. Zover is het dus gekomen. Ik hoef jullie als doorregen en belegen organisatie natuurlijk niet te vertellen wat voor gevolgen dat zou kunnen hebben. Jullie hebben simpelweg gewoon je werk te doen. Want dan houdt het op, namelijk. Jullie, en ik herhaal het nog maar een keer, dienen een rapport te maken en in te leveren, zodat een datum voor een zitting kan worden geprikt. Voor een inhoudelijke zaak. Zodat ‘at least’ de stalkster uit het verre Zeeland met een bevel tot medebrengen –want ook daarom is de zaak ook al eens aangehouden- in de rechtbank van Middelburg kan verschijnen. En ik ben zo benieuwd, want ik weet niet wie het is. Hoe ze er uit ziet. Hoe haar stem klinkt als ze haar volslagen waanzin ook daar tentoon zal gaan stellen, want dat gaat ze doen, REC. Helemaal. In front of the judge gaat zij haar totale gekte laten zien. Zó erg, dat een ieder aanwezig met de hand voor de mond zal gaan zitten. Omdat wat men zal gaan horen voorbij alle grenzen van paranoia gaat.

Het fucking rapport

REC, IK ben er. Ik zorg dat ik op tijd ben. Mijn collega ook. Wij hebben jarenlang onze mond gehouden en geduld laten zien. Niets geschreven op sociale media omdat wij dachten dat gekte op den duur wel zou overwaaien. Nagelbijtend van woede hebben we in hallen van rechtsgebouwen gezeten om te wachten op weer opnieuw een bericht met uitstel van de zaak. Doodzwijgen helpt niet, reageren ook niet, de internetgek houdt niet op. Niet vanzelf. Morgen bel ik maar weer eens met het Openbaar Ministerie aldaar, want jullie zijn het vast ontzettend met me eens: dit gaat werkelijk alle perken te buiten. En dan zal het Openbaar Ministerie weer schouderophalend zeggen dat ze ook moeten wachten op dat rapport. Tja. En zodra dat dan klaar is, kan de zaak tegen de stalker beginnen. Eindelijk.

Veiliger samenleving

Ik las trouwens net jullie prachtig gebouwde site. Ziet er heel professioneel uit, zeg. Ik struikelde wel over wat woorden, moet me van het hart. ‘Reclassering Nederland werkt aan een veiliger samenleving’. Dat doen jullie natuurlijk samen met heel veel anderen, maar het staat er echt. ‘Werkt aan een veiliger samenleving’. En daarnaast staat: ‘Met harde en zachte hand motiveren we daders en verdachten hun gedrag te veranderen’.

Schiet eens op en leer hiervan!

En van dat laatste werd ik heel naar. Want zonder een reclasseringsrapport inzake de zaak P. uit Middelburg, valt er weinig te motiveren, wel? Zonder diagnose van jullie geen advies aan officieren van justitie en rechters, wel? Daar hangt dus heel veel van af. Nu kan het zo zijn dat jullie gesubsidieerde stichting –die als stichting ook onafhankelijk kan werken- misschien zélf wat onder druk staat van de Zeeuwse, want ze is ook niet vies van een beetje bedreigen hier en daar. Het zou me niet verbazen. Misschien is het zelfs zo dat jullie daarom contact met haar uit de weg gaan en dat verafschuwen. Gezien de wanstaltige lezingen die ze over het www gooit, kan ik me daar alles bij voorstellen. Toch zou ik me gewoon -doe eens gek- aan mijn werk houden, als ik jullie was. “Voorkomen en verminderen van criminaliteit”. Ik zou het gewoon doen. Wat kan jullie het schelen? Kijk, of ik nu gestalkt word of niet, jullie beuren je gesubsidieerde geld er wel om, toch? Zelfs gemeenten betalen mee. Dan vast ook de gemeente Middelburg wel. Nou, waar wachten we dan nog op?

‘Beheers’, zoals dat op jullie site zo prachtig te lezen is, ‘de risico’s’. Dan is het resultaat van jullie werk waarneembaar en voelbaar. De samenleving heeft er recht op. Ik ook. Schiet eens op, en leer hiervan!

Foto: J. B. Smalbil fotografie (C)