Af en toe doen ‘we’ in de rechtbank een dagje zeden. Eigenlijk is dat best heel vaak. Sla de krant maar open en huiver van verkrachtingen, aanrandingen, misbruik. Bij u in de buurt. Vrouwen. Jongens. Kindje van zes jaar. Peuter van drie. Daarbij wordt alles in detail genoemd. De seksuele handelingen. Bij naam.
De rechter en het woord: ‘neuken’
Mocht men in de veronderstelling zijn dat seksuele handelingen in keurig nette bewoordingen worden weergegeven door de rechter, neen. Woorden als: pijpen, neuken, anaal en sperma vliegen je om de oren. Van voorzichtigheid tijdens deze zittingen is geen sprake. Dat kan ook niet. Grof misbruik dient open en duidelijk te worden besproken. Hard.
Vader voorop
Wij rechtbankverslaggevers horen alles. We schrijven veel op maar laten ook bepaalde ellende achterwege. Slaan, schoppen, anale penetratie, geweld, dierenseks onder dwang. Vader voorop. Chaos in kruizen. Mismaaktheid in geesten. Misbruik tot op het bot. Vernielingen voor altijd. Soms is alleen horen meer dan voldoende.
De ernstig zieke echtgenote en de dochter
Zo was ik eens bij een zaak aanwezig waarbij een verdachte vader snikkend vertelde dat zijn vrouw, ernstig ziek, geen zin meer had in seks. Dat zijn dochter van elf jaar hem de genegenheid kon geven waar hij zo sterk naar verlangde. Zijn vrouw, kaal van de chemo, zat in de zaal. Zij hoorde de details aan van de verkrachtingen van haar dochter. Gevolgd door knusjes naast zijn vrouw kruipen na de daad. Vier maal per week. Uiteraard begeleidde de man zijn vrouw keurig naar het ziekenhuis voor behandelingen. En daarmee kom ik op het volgende.
Het is niet zo erg
Ik vraag me met regelmaat af hoe het toch mogelijk is dat een verdachte van verkrachting, misbruik etc. , zijn rol vaak zo klein en onschuldig maakt. Er niets aan kunnen doen. Recht praten wat ondenkbaar krom is. Aangeven geen schuld te hebben. “Ze kleedde zich vaak heel bloot.” Of: “Ik voelde me zo eenzaam.” , als excuus aanbieden. De fout bij de ander leggen. Macht willen. Nog steeds. “Maar ze houdt wel van haar papa, hoor. We hebben verder een goede band.” Dit laatste volgens een vader wiens handen aan zijn dochter zaten en wiens geslachtsdeel haar van haar maagdelijkheid ontdeed. Vanaf haar zevende jaar.
Straffen voor de dader
Wat willen we graag straffen. Voornamelijk bij misbruik met kinderen. Wanneer stopt het? De daders willen niets liever dan een behandeling ondergaan. Ze zijn vaak ver voor de zitting al een compleet ander mens geworden. Ineens. Door berouw. Zeggen ze. Kindermisbruik bestaat niet. Niemand misbruikt kinderen. En toch. Deze zaken blijven komen. Week in, week uit. De waarheid. En die waarheid is ongemakkelijk. De maatschappij wil bestrijden. Het liefst een groep zieke personen als zedendelinquenten.
“Ze zei ook niet dat ik moest stoppen”
Een enkele keer hoor je in de zittingszaal iets in de categorie: ‘Misbruik klein kind’, waarvan je nekharen overeind gaan staan. Dat je dan iets denkt. Dat mag. En iets voelt. Dat mag ook. Dat op de vraag van de rechter aan de verkrachter van een zeven- jarig kind (“Waarom stopte u niet?”) het volgende wordt geantwoord: “Omdat ze niet zei dat ik moest stoppen.”
En dat je dan na het horen van alle afschuwwekkende details denkt: Dat kon ook niet, zak. Ze had jouw lul in haar veel te kleine mond.
Dit artikel van mij verscheen eerder op The Post Online.
Foto: www.foter.com, rechtenvrije foto’s.
Wat een heftig en confronterend artikel Karin, maar oh zo waar. Waarheid is confronterend. We willen ook niet zo gedetailleerd geconfronteerd worden maar probeer het je eens voor te stellen 7-8-9 jaar en zo’n grote man op je, je adem word benomen, je denkt dat je stikt en de pijn die je daaronder voelt. En dan vroeg je er om? Of je zei geen nee?
En het blijft maar doorgaan ,tijd voor een verandering ,elk kind heeft recht op bescherming en veiligheid en daar zouden de straffen op aangepast moeten worden .misbruik heeft gevolg voor wie je bent en word voor de rest van je leven,zou voor de daders ook zo moeten zijn.
Ik doe het je niet na… om al die ellende dag in dag uit aan te moeten horen..
Sommige zaken, Rianne, wennen nooit. gelukkig gaat bij mij ‘de knop’ heel snel om.
Het zal je kind maar zijn..het is mijn kind. Door instanties niet gehoord, nooit beschermd, niet geloofd, als leugenaar beticht. Vader is toch zo vriendelijk, vader zo charmant, aan hem ligt het niet. Vader heef took rechten, waar bleven de rechten van mijn kind?
Zware trauma’s, gedragsstoornissen. Nachtmerries, bang, banger bangst. Volledig de weg kwijt in de nacht, nooit de lamp uit, mama waar ben je? In dat tehuis mag mama niet komen, want misschien heeft mama het jou wel aangepraat lieverd…
Het zal je kind maar zijn…
Het is mijn kind.
Een nachtmerrie die nooit meer over gaat.