Moraalridders

Wat is het heerlijk ons superieur te voelen. We kijken naar beelden van het nieuws. Ons nieuws. Onze jongetjes. Onze rauwe rouw.

Teleurstelling

Er komt geen stille tocht. Wat een bittere teleurstelling. Wij Nederlanders willen met een kaarsje lopen. Het liefst vooraan. Meedoen met verdriet. Bloemen leggen bij de schandalig in beeld gebrachte duiker en borden plaatsen met de schreeuwende titel: ‘Waarom?’. Het liefst plakken we daar dan foto’s bij, zonder toestemming van internet geplukt. We willen verdriet hebben om iemand die we niet kennen. Van binnen zijn we stuk en dat moet naar buiten. Zichtbaar. Zo integer gaan we om met de hel van een ander. Wij zijn belangrijker dan het gebeuren. Het drama compleet maar niet zonder ons.

Persconferentie

Zelden waren de kijkcijfers zo hoog als op het moment van het uitzenden van de persconferentie over de gevonden broertjes. Met natte ogen aanschouwen we ‘onze’ uitslag. Nooit heb ik geweten dat wij in Nederland zoveel experts op gebied van rouwkennis hadden. Verbazingwekkend dat ver voor de persconferentie al berichten op Facebook werden geplaatst met kaarsjes en teksten als: “We zullen jullie nooit vergeten.” En “Rust zacht.” U leest het goed. Geplaatst door mensen van wie ik weet dat zij onmogelijk de kinderen, de moeder, vader, grootouders kennen.

Wie gaat er mee

Alsof het allemaal nog niet walgelijk genoeg is zijn de eerste zieke aasgieren (lees: medelevenden) al even fietsend naar de vindplaats geweest. Het was dus deze duiker. Doet het heel goed op je werk of op een in slaap gevallen verjaardag. Vandaag -maar dat is alleen vanwege het slechte weer- zijn nog niet veel bloemen gebracht bij ‘de duiker’. Hoe veelzeggend is dat. We willen wel maar niet met een nat pak. In Duitsland zit een bedrijf dat reisjes organiseert. Leed-reisjes. Naar enge plaatsen delicten. Naar hele erge vindplaatsen. Met hele nare daders. Met daarbij in twee talen (Duits en gebrekkig Engels) uiteraard de meest horrifying geschiedenis van de overledene(n).

Wij zijn geweldig

Kijk ons graven en zoeken en het de normaalste zaak vinden dat er nu een stille tocht komt. Zo hoort dat. Zo dien je met ons om te gaan. Mogen wij rouwen, zeg! Zeker zijn we integer. Het sterft van de berichten op sociale media. Bijna iedereen kent de moeder, de kinderen. De natte lappen-steun.

Dit land is knotsgek

Wij zijn verworden tot aasgieren. Leedsnoepers. Dramaturgen. Moraalridders. Wij weten het beste hoe ‘de nabestaanden’ zich moeten voelen. We hebben zelf kinderen… Het is een pathetische vertoning. Wij houden er zo van ‘kracht te sturen’ naar iemand waar niets ‘helends’ naartoe te sturen is. Niets!

De kaarsen

Laten we fijn integer zijn. Of in ieder geval net doen alsof we dat kunnen. Laten we vreemden condoleren en stille tochten organiseren en kaarten sturen naar een volstrekt wildvreemde die zojuist haar kinderen verloor. Laat ons er bovenop duiken en de wond goed insmeren met onze integere warmte. Dat heelt. En over een week zijn we dit ‘vergeten’. Ook de moeder. Over een jaar zal ze dit ‘een plekje’ hebben moeten geven. Vinden wij. Zo zijn wij. Integriteit met een houdbaarheidsdatum.

Kom, laat ik eens een kaars zoeken met het formaat van een tractorband. Dan zet ik deze brandend voor mijn raam. Kijk eens hoe integer. En hoe helend. Hoe echt.

Foto: Foter.com, rechtenvrije foto’s.