Het is net een week te vroeg. De week van ‘het pesten’ begint volgende week pas. Vele doden ten spijt. Wat richt het een ellende aan. Doffe grappen met gehoon en lachen. Negeren en wegjagen. Zo jong als het begint, het eindigt ook vaak te jong. Nu kunnen we een aantal dingen doen; Het laten zoals het is, laten ingrijpen door een veel te drukke leraar of lerares of nog erger; door een ongeïnteresseerde leraar of lerares. Een briefje schrijven kan ook. De directie op de hoogte stellen is ook een mogelijkheid. De kans is aanwezig dat deze directeur het kind in kwestie niet eens zo goed kent maar dan doe je alles natuurlijk volgens keurig nette wegen. Dat er via deze U-bocht geen donder van terecht komt is een ding wat zeker is, lees hier de gevolgen en ook hier. Je kunt er van denken wat je wilt, een softe aanpak leidt tot niets. Pesters vinden het veel te leuk om op deze manier aandacht te krijgen die ze thuis niet krijgen en maken op niet mis te verstane manieren gebruik van hun lachwekkende ‘macht’. Wat ze doen maakt niet eens zo veel uit, als ze maar lekker hoog in rang staan in een groep. Als er om hun maar gelachen wordt. Het zijn stakkers. Eenzame, zielige lui met een hang naar zelfverheerlijking. Zij putten kracht uit de diepe dalen van anderen en eenmaal beet, dan is de ellende een feit. Geen leraar of mentor of directie kan dit verhelpen omdat er teveel nadruk wordt gelegd op de naam van de goede school. Dat mag immers nooit worden aangetast. De meeste scholen hebben een fantastisch pestbeleid. Daar wordt vrijwel niets mee gedaan maar je kunt het er maar hebben liggen. Doet het altijd goed bij ouders die hun kind aanmelden op een school want pesten kan niet meer in deze tijd. Dat is iets van de jaren zeventig. Toen werd er geen aandacht aan geschonken. Het is niet anders. Toch?
Wat je ook als ouder kunt doen bij vermoedens of bevestiging van vermoedens is na een aantal slapeloze nachten en slecht etende kinderen zelf eens op school afstappen. Dan stap je de klas in waar de klootzakjes zich bevinden, je kind is natuurlijk op de hoogte en voelt zich gesterkt, en dan lees je het relaas voor van een meisje. Dat ze voor de trein sprong kun je noemen. Je kunt vragen of ze op een papiertje schrijven wat hun probleem is met jouw kind. In één woord. Kunnen ze dat niet of nog erger; liegen ze, dan mogen ze mee naar de directie. Wat je ook kunt doen is de namen plaatsen in een krant of op een internet site. Kan ook. Er kan genoeg. Er moet genoeg. Van de zachte aanpak moet je liefhebber zijn. Het moet iets doen. Een kwartiertje nablijven na een jaar vol pesten is een grote lachbui en ga daar ook nooit mee akkoord. Regel dat op een andere manier. Stap de klas in met je kind, ook al voel je tegenstand van de leraar want laten we welzijn; pedagogisch is het niet maar pesten zeker niet. De school zorgt voor veiligheid op die school. Lukt dat niet, dan ga je dat regelen. Dan noem je in de klas de naam van een echte vriend van je kind en bedank hem dat hij zo lief is en zich een ware kameraad heeft getoond. De rest van de inmiddels bekende namen kijk je aan. Zij mogen een briefje schrijven met daarop één woord. Degene die ontkent heeft een probleem. Die mag mee naar de directeur die waarschijnlijk niet eens begrijpt over welk kind het gaat en nog voor de middag zijn de ouders daarvan gebeld. Is dat ook een probleem, dan bel je ze zelf.
Dan neem je je kind mee naar buiten en ga je naar huis. Op een school zitten met lood in je schoenen is niet pedagogisch. Buikpijn krijgen van de rotzakken evenmin en een leraar of lerares vol onbegrip daar leren we niets van. Daar word je ziek van. Letterlijk.
Aanpakken. Het kan niet anders. Het stopt niet anders.
Filmpje: Youtube
Foto: www.Foter.com, rechtenvrije foto ’s
en zo is het maar net, rechtop in de gevel
Het bericht heb ik gedeeld op Facebook. Ik reageerde zelf met: Waarom heb ik eigenlijk gedeeld? Voorzover ik mij kan herinneren werd ik niet gepest.
Maar: Als ik nu op een school, zoals ik iets meekrijg van scholen in de pers/media, had ik geen schijn van kans gehad erop. De cultuur op een HBS in een kleine plaats in de jaren zestig was nou eenmaal/blijkbaar anders.