Hij vond het wel vreemd dat ze zich opmaakte voor de sportschool waar ze toch wel heel regelmatig naartoe ging maar ach, dat deden vrouwen toch? Hij bleef thuis en maakte het vaak gezellig als ze terug was. Ze was nooit warm of bezweet na het sporten. Er was eens een dinsdag geweest dat hij vond dat ze overduidelijk naar after-shave rook. Dat was niet zijn geurtje. In de sportschool komen ook mannen. Dan zou het daar wel van komen. CSI begon al. Hij sneed een worstje klaar en wat kaas. Ze zou mopperen omdat het niet bij haar dieet hoorde. De dinsdagavond. Ze was laat, vond hij.
Het was al elf uur in de avond toen er werd gebeld door het ziekenhuis. Zijn vrouw was opgenomen nadat ze een ongeluk had gekregen met de auto. Of hij wilde komen. Hij spoedde zich naar zijn auto, wilde hun kinderen niet direct bellen. Eenmaal op de intensive care werd hem duidelijk dat niet hun gezamenlijke auto de crash niet had overleefd maar de auto van iemand anders. Een man. Zijn vrouw zat bij hem in de auto toen het ongeluk gebeurde. Hij hoefde zich geen zorgen te maken, ze lag hier even een nachtje ter observatie. Hij keek naar de man die verderop lag aan allerlei apparatuur. Waarschijnlijk was het zijn vrouw die er naast zat. Huilend. Wat een schok. Een onverwacht ongeluk. Zo ongelukkig getimed ook.
Ze opende haar ogen. Hier lag de vrouw met wie in september 25 jaren getrouwd was geweest. Wat hadden ze een groot feest gehad. Een ijskar, muziek, de hele bende. Familie van haar kant uit provincies waarvan hij niet wist uit welk land en een kleding… Te duur voor woorden. Hij weet nog dat ze regelmatig met haar telefoon in de hand stond. Sms-en. Met wie? Ja, wist hij veel. Hij was in de veronderstelling dat ze stond te berichten met nog onderweg zijnde gasten. Hij weet nog dat hij haar aankeek. De vrouw op wie hij zo verliefd was. Nog steeds. In haar groene jurk met haar mooie figuur. Schaterlachend zoals alleen zij dat kon. Haar kuiltjes in de wangen en haar drukke handbewegingen in gesprekken. Hij hield van haar. Werkelijk elke vezel in zijn lijf hield van haar. Ze zouden reizen naar Mexico na hun jubileum. Was het een jubileum? De tijd was zo snel gegaan. Als het tien jaren waren geweest had hij het ook geloofd. Eigenlijk was ze geen spat veranderd. Ja, wat grijze haren zo eens in de drie weken.
De koffers waren gepakt. Ze hadden zelfs een fikse ruzie gehad over het aantal kilo ’s wat in de handbagage mee mocht in het vliegtuig. Altijd hetzelfde. Mexico was prachtig. Wat kwamen ze tot rust na alle toeristische attracties. Hun hotel, ah, moest hij daarover nog iets kwijt? Een glimlach kwam om zijn mond.
De monitor piepte af en toe. Verpleegsters liepen af en aan op de afdeling. Ze was wakker. Was het nu een geschikte tijd om haar te vragen bij wie ze in de auto zat? Waarvoor en waarom zo laat? En vooral: hoe lang al…
De vrouw stond op naast het bed van de man en liep op hem af. Zenuwachtig om wat hij misschien te horen zou krijgen wreef hij in zijn handen. Of hij even meeliep naar de uitgang. “Ze hebben al zeven jaren een fikse, smerige verhouding en voor mij is de maat nu vol. Al gaat ie hier vannacht hartstikke dood op de IC, ik ben er af.” Hij hoorde aan. Zijn mond werd droog. Hij voelde zijn benen koud worden. Zeven jaren? De vrouw drukte hem een kaartje in zijn handen met haar telefoonnummer, groette hem en liep richting de parkeerplaats. Hij bekeek het kaartje half, stopte hem in zijn binnenzak en liep terug naar de afdeling waar zijn vrouw lag. Nog even. De verpleegster vertelde dat ze had aangegeven niet naast de man aan het einde van de zes bedden te willen liggen, om te voorkomen dat er vragen zouden worden gesteld. Hij liep naar haar toe. Haar bleke gezicht en haar niet aflatende lippenstift deden hem denken aan het gezicht van een pop. “Hoe lang al?”, vroeg hij kordaat. Het was nu of nooit. “Hoe lang?”.
“Ongeveer zeven jaren, lieverd. Bijna zeven jaren. Sorry dat je dit zo te weten komt. Het was niet mijn bedoeling dat je…”…
Hij stond op en maakte zijn jas dicht. Klaar om te vertrekken. De kinderen. De dinsdagavonden met kaas en worst gingen hem door het hoofd. De sportschool. De bevallingen en kraamtijd. De vakanties van weleer en de tent waarin ze zo vreeën. Haar geweldige kookkunst en haar droge humor. Haar lange baden op de vrijdagavond en de nachten waarin ze hem heimelijk sms- berichten stuurde omdat ze hem zo miste als ze op reis was met haar vriendinnen. Haar felheid waarmee ze ruzies wilde beslechten en haar huilen zoals een vrouw dat alleen kan. Hij zag beelden van hun bij een zandbak. Met de jongste. Het mannetje was die dag zo verbrand door de zon. Haar zorgzaamheid zag hij. Haar vreemde gedrag zag hij. Hij dacht aan het weekend Ameland. Daar was ze met haar vriendinnen. Hij dacht aan de avond dat ze terug kwam. Totaal niet vol verhalen en vol blijdschap. Ze was er ook niet geweest immers. Dat ze niet meer wilde natafelen dat was alleen vanwege de sportschool, zei ze. Zoals ze ook zei dat ze van hem hield. Alleen van hem. Ze zouden oud worden en laat in de zomer genieten van hun kleinkinderen spelend in hun tuin, ooit. Met hun te dikke hond.
Hij draaide zich om en vroeg aan de verpleegster of het goed zou komen. “Jazeker. Morgen komt de arts even kijken, dan gaat ze naar alle waarschijnlijkheid naar een gewone afdeling.” Hij knikte en draaide terug naar de vrouw die hij ooit vertrouwde. Hij nam haar hand in de zijne, keek naar een aantal bedden verderop en zei: “Hij mag je hebben.”
Foto: www.Foter.com, rechtenvrije foto ‘s
Mooi kort verhaal!