Zou het erg zijn, lieve opa…

Rechtbank SiebrandHij wandelt met een pet in de hand de zittingszaal in. Hij heeft deze uit fatsoen maar even afgezet. Dat hoort zo. In de rechtbank, voor het denkbeeldige hekje, ben je netjes. Vandaag krijgt hij een aantal vragen te beantwoorden. Met een pet op lijkt dat wat gehaast. Alsof je nog van alles te doen hebt. Zwijgzaam wacht hij af. De rechter begint met het opnemen van zijn personalia. Het klopt allemaal. Hij is inderdaad 73 jaar oud.

Vanaf mei 2013 tot maart 2015 zou hij met zijn kleindochter van toen elf jaar hebben gerotzooid. Dat stopt op 13 maart, want op die dag belt de moeder van het meisje met de politie. Haar dochter zou uitlatingen hebben gedaan over haar opa, de schoonvader van de moeder. Moeder noemt dat dochter een paar weken geleden een paar keer met een biljet van vijf euro was thuisgekomen. Dat had ze, zei haar dochter, gevonden in de tuin. Volgens moeder was het biljet brandschoon, er zat geen gras of grond aan. Moeder heeft vermoedens en vraagt door bij dochter. De aap komt uit de mouw: ‘Opa zit aan mij. Zolang ik me kan herinneren.’ Op de vraag of het geld van opa komt, is het antwoord: ja. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , | 1 reactie

Rechtbankmenu

cropped-Foto-gerechtsgebouw-site-karin-met-vulpen..jpgAls rechtbankverslaggever moet je veel dingen tegelijk doen. Luisteren, schrijven, herschrijven, aanhoren. Je moet je telefoon in de gaten houden voor ander nieuws, een app sturen naar de redactie en in de gaten houden of je niet die belangrijke zaak bij de politierechter mist, want zaken lopen weleens uit. En je moet je inhouden. Beheersen. Niet met je ogen draaien, al walg je soms van de zaak. Al denderen details om je oren waarvan de honden geen brood lusten.
Ik vind een aantal ‘zaken’ naar en moeilijk. Ook om me daarbij in te houden. Maar ik heb daar al jaren iets op gevonden. Ik herinner me een zitting in Groningen, waarbij een man, verdacht van misbruik van een dochter (8) van een kennis, op zitting verklaarde dat het meisje ook altijd bij hem op schoot ging zitten. Ze jurkjes droeg, kusjes gaf. Ze nooit ‘nee’ zei, als hij haar vroeg zijn piemel te kussen. Daar kreeg ze dan een euro voor. Of snoepgoed. Hij was verliefd op haar geworden, gaf hij toe. En dan komen de details. Hoe vaak hij zijn lul bij haar binnen bracht. Hoe vaak hij dingen bij haar deed, die niet horen bij een kind van 8 jaar.
Van de vriendschap met haar vader, dat mag helder zijn, is geen spaan over sinds de vader van het meisje van uit zijn dochters mond hoorde dat er wit spul uit ‘vriend van papa’s piemel kwam’.
De zaak ‘vader maakt eigen dochter (11) zwanger’, ik zat erbij. De goede man had babykleertjes gekocht toen hij hoorde dat hij opa werd. Van zijn eigen kind. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , | Een reactie plaatsen

De wekelijkse winstuitkering

De vennootschap

Het is helemaal niet zo gek. Dat je een dure lening van 75.000 euro wilt oversluiten tegen een lening met een veel lagere rente. Dat zou een gezin honderden euro’s per maand kunnen besparen. Zo denken Jake en Katja uit Drenthe er ook over. Na jaren van puzzelen, een gezin onderhouden én twee hypotheken die in hun nek hijgen, is voor Jake de maat wel vol. Het bedrijf waar hij vennoot van is, keert hem wekelijks winst uit. Keurig op de bank. Niets aan de hand. In loondienst van datzelfde bedrijf, dat is veel beter. Gewoon een vast loon per maand, geen gezeur. Dan kan de door Jake en Katja afgesloten lening van 75.000 euro tegen een veel lagere rente voor meer financiële rust zorgen. Komt het gezin alleen maar ten goede. 2013-12-22 04.00.37Niks verrijking, niks vakanties naar Hawaii, maar een paar honderd euro per maand lucht. En werkelijk aflossen.
Jake overlegt met zijn vennoten. Natuurlijk is dat mogelijk. De wekelijkse winstuitkering komt neer op een 3000 euro per maand. Netto. De lening knelt Jake om zijn schouders. Het moet snel worden geregeld. Op Jakes bankrekening wordt een proefberekening van ruim 3000 euro gestort. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , | Een reactie plaatsen

Breingeheim. De verkrachting

Foto van Groningen: Siebrand H. Wiegman (C)

Foto van Groningen: Siebrand H. Wiegman (C)

Bij de meldkamer van de politie komt op zeven januari een melding binnen over een vrouw die rond half tien in de ochtend de school van haar kinderen binnenrent en daar vertelt dat ze is verkracht. Door haar 44- jarige ex. Ze vertelt dat ze in haar woning door haar ex krijgt toegefluisterd: ‘Ik kan jou geven wat niemand kan.’ Daarbij uit hij forse bedreigingen en verkracht hij haar. Ook heeft hij haar hond neergestoken, zegt ze. Die ligt bloedend in haar huis. Daarna valt ze flauw.
Politie stelt onmiddellijk alle drie haar kinderen in veiligheid. Een agent post bij haar woning. Hij ziet dat haar ex wat spullen in een auto laadt en wegrijdt. Hij wordt bij een tankstation aangehouden, maar probeert weg te rijden. Hij stopt pas wanneer er een pistool op hem wordt gericht. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Man in pak

 

Foto van tekening. Beide:  J.B. Smalbil

Zijn pak is een soort van grijsachtig- bruin. Hij knikt als hij luistert naar wat de officier aan de rechters vertelt waarvan hij wordt verdacht. Het in het bezit hebben en (1 keer) verspreiden van afbeeldingen met kinderporno. Kindjes van beneden de 12 jaar jong. 132 afbeeldingen en 12 video’s, om precies te zijn. 144 bestanden. Klinkt veel, is het niet. Dat wil zeggen: meer dan genoeg om vervolgd te worden.

 

Ik heb echter in al wat jaren rechtbank, aantallen door de zittingszaal horen knallen van ver boven de duizenden afbeeldingen. Dit is dus een ‘kleintje’, maar zeker niet minder strafbaar. Elke foto of wat voor beeldmateriaal aan kinderporno ook, is er één teveel. Zo denkt het openbaar ministerie (OM) er ook over.
Begin november 2014 komt er bij de politie in Drenthe een melding binnen. Van Microsoft. Er zijn verdenkingen. Er is op het IP- adres van de man in pak kinderporno gedownload. Er volgt een huiszoeking, waarbij ook zijn computer wordt doorgelicht. Van januari tot oktober van dat jaar zijn afbeeldingen van internet gehaald, zo blijkt. De hele handel wordt in beslag genomen.
‘Het was niet de bedoeling dat de afbeeldingen in de zogenaamde Skydrive terecht kwamen, maar per ongeluk kwamen ze daar wel.’
Hij vervolgt:
‘Het is eigenlijk als een soort van therapie voor mezelf begonnen. Ik chatte op een site met een Amerikaan die hetzelfde als ik had meegemaakt. Ik heb namelijk als jonge jongen van 13 een relatie gehad met een veel oudere man en ik heb dat als zeer prettig ervaren. Deze Amerikaan herkende dat. Ik wilde echt alleen maar herinneringen ophalen aan die mooie momenten van toen. Niets meer. Ik heb geen behoefte gehad aan seks met kinderen. Het was puur ervaringen uitwisselen van gevoelens.’
Hij is 63 jaar. Hij bekleedt een hoge functie bij Rijkswaterstaat. Zijn baas weet van niets. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

‘De inrichting voor stelselmatige daders (ISD), graag.’

Rechtbank Siebrand

Foto rechtbank Groningen: Siebrand H. Wiegman

‘Geeft u me asjeblieft de ISD, mevrouw de rechter.’ Lena praat luid in de zittingszaal. Met veel armgezwaai maakt ze de rechters duidelijk dat een ‘FPK’ (Forensische Psychiatrische Kliniek) haar niet meer helpt. ‘Want wat gebeurt er dan? Dan sta ik zo weer op straat en gebruik ik gewoon weer. Ja, hallo, ik ben niet achterlijk!’

Lena. 30 jaar jong. Verslaafd. Een strafblad vol met diefstallen. Ze heeft weer gestolen. Na wat sputteren, bekent ze de diefstal van een telefoon in het Vrijdag Theater in juli. En de diefstal van een armband. De diefstal in de kerk? Toen ze naast de garderobe zat terwijl er gezongen werd? Welnee. Vijf diefstallen en een heling. Daarvoor zit Lena vandaag voor de rechters.

‘Ik wil gewoon echt kunnen beginnen, weet je wel.’ Lena laat met haar voorbarige ideeën de rechters enigszins verbouwereerd in hun stoelen zitten. Zo hoort het helemaal niet te gaan. Rechters willen haar verhaal, de officier van justitie doet dan een voorstel aan de rechters, haar advocaat pleit daarna en dán pas krijgt Lena het laatste woord. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , | Een reactie plaatsen

‘Het blijft wel mijn kind’

 

Rechtbank-0790

Foto rechtbank Groningen: Siebrand H.Wiegman

Ze kijkt haar zoon na. Parketpolitie loopt met hem mee. Voor de derde keer pakt ze de mouw van haar roze trui om haar tranen te vegen. De zitting is afgelopen. Op het moment dat ik een frisse neus ga halen, zie ik haar naar buiten stappen. Het kleine moedertje van Wim. We maken een praatje. Waar ik voor schrijf en of ik er wel tegen kan, tegen dit soort zaken. Ze kijkt naar het tegenover gelegen parkje.

‘Ja, wat moet ik?’ zegt ze vragend. ‘Het blijft toch je kind?’ ‘Maar ja, toe maar’, stamelt ze. Ze steekt een sigaret op en vertelt. Als de agenten hem niet hadden gevonden naast de berg lood die Wim had gestolen, was het misschien nog langer doorgegaan. ‘Hij heeft zoveel drugs en rommel gebruikt, dat zijn hersenen gewoon zijn aangetast, weet je dat?’ Ik geloof het graag.

Wim is een gebruiker van harddrugs. Dat kost hem zo’n 80 tot 100 euro per dag. Dat moet hij natuurlijk ergens vandaan halen. De gestolen telefoon van zijn zusje levert niet veel op. Buiten het feit dat de opbrengst van die telefoon door zijn neus gaat, is hij ook haar kwijt want ze wil hem niet meer zien. Moeder zegt dat haar dochter het geld terug wil hebben omdat dochter een andere telefoon moet kopen.

Lood brengt Wim meer geld in het laatje, of misschien wel meer in zijn neus of aderen. Hij neemt van een winkelcentrum en een aantal scholen in de provincie lood van daken. Hij gebruikt hiervoor een stanleymes. Hij verkoopt het dan aan een opkoper die daar op zijn beurt negentig cent per kilo voor betaalt. Tachtig euro per keer. In totaal zo’n duizend euro aan loden lappen. De totale schade aan alle gestripte panden bedraagt ruim 14.000 euro. Daarvan wordt 2.500 euro eigen risico niet vergoed door de verzekering. Die wil de vereniging van eigenaren vergoed zien. En Wim is degene die daarvoor verantwoordelijk wordt gesteld. Lees verder

Geplaatst in Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , | Een reactie plaatsen

Het leed dat camping heet

vlinder“Nee- hee. Het zijn juist de kleine stokken die we moeten hebben! Niet die gele met plakband!”, schreeuwt een man naar zijn vrouw. Het stel is zojuist op de camping gearriveerd en probeert zwetend en doodmoe na een lange reis hun tent op te zetten, tegenover de plaats waar ik sta. Ze staan op een verhoging, aan de overkant van een prachtig meer. Hun auto staat met de neus richting het meer geparkeerd, en ik vrees met grote vrees dat het ding elk moment het water in zal gaan rollen. Ik zag ze een half uur geleden al lopen met een veldkaart in de hand, wijzend naar de plek waar ze nu hun spullen op het gras tentoonstellen. Zij, breeduit met haar armen zwaaiend, haar man proberend te overtuigen dat de hun tent er echt wel kan staan. Hij, met grote stappen metend of de auto er dan nog naast past. Ik had ergens nog stille hoop dat ze de plek niet zouden gaan nemen, want het is hier nu zo zalig rustig. Ik doe nog een schietgebedje en op het moment dat ik zacht in mezelf zeg: ‘Loop door, kilometers veld, asjeblieft niet hier’, kruipen er twee ruziënde kinderen uit de in de richting van het water geparkeerd staande auto. Het zijn een jongetje en een meisje. Ik schat zo rond de zes en acht jaar oud. Het jongetje stompt zijn zusje bij het uitrollen op haar rug, schreeuwend rent ze op haar moeder af. De moeder smijt een tweetal tentstokken richting de vader, daarbij rolt een koelbox om. Blikjes fris rollen richting het meer. Het ventje van zes bedenkt zich niet en trapt een van de blikjes met een knal het meer in, dat vol met vissen zit. “GOAL!”, roept hij over de perfect stille camping. Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , | Een reactie plaatsen

Het kleiner wordende gezin

bij de boer columnHeimwee

Het is een uur of vier, denk ik. Er zijn andere dingen dan de tijd waar ik me hier in dit prachtige oord druk over maak. De maaltijden bijvoorbeeld, en de stroomvoorziening. En het gesprek met mijn dochter, zo’n 1200 kilometer verderop. Ze klinkt moe. Ze werkt keihard deze dagen. Aan rust nemen komt ze niet toe. Mijn schuldgevoel borrelt op. Was ze maar hier, denk ik, terwijl ik mijn bikini voor een lange jurk omruil. Ik schenk me een glaasje in. Normaal doe ik dat nooit overdag maar ik heb vakantie, dus mijn principes gaan makkelijker overboord. Vakantie. Dit jaar waarschijnlijk voor het laatst met mijn steeds kleiner wordende gezin met steeds volwassen wordende kinderen. Het zijn prachtige jonge volwassenen, die steeds meer hun eigen weg gaan. Hoe het er allemaal over een jaar uit gaat zien weet natuurlijk niemand, maar ik weet zo langzamerhand wél dat er sneller dan ik wil een tijd komt, dat ik hier zonder kinderen zit. Op mijn meest geliefde plek. Aan het meer. Tussen rivier en glooiend landschap. Mijn moedertaak zal er dan nog lang niet op zitten, maar het voelt wat overbodig. Ik geniet van de rust hier en wat het met mij als mens doet. Terwijl ik me afvraag wat ik vanavond in de pan ga gooien, ontvang ik een WhatsApp van dochter. Of we even kunnen bellen. Dit laat ik me niet twee keer vragen. Ik gris mijn telefoon van tafel en toets haar foto in. Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen, Uitspraken | Getagged , , , , , , | Een reactie plaatsen

Het reclasseringsrapport en de perken te buiten

IMG_1941

Ontzettend druk

Beste reclassering,

Allereerst wens ik u alvast een heerlijke vakantietijd toe. Misschien overbodig, want mijn vermoeden is dat u al een hele tijd vakantie geniet. Dat geeft helemaal niets. U bent met zijn allen ook ontzettend druk. Begeleiding geven aan daders en verdachten, voorwaarden scherp in de gaten houden en vul maar in. Het is allemaal niet niks. Maar u doet ook een aantal dingen juist niet. En ik word daar erg onrustig van, en best saggerijnig. Wat is er toch met u aan de hand, reclassering? Zeg het eens. Gooi het hoge woord er toch eens uit, man, en blijf niet met rommel lopen. Ruimt u wel eens op? Kijkt u wel eens in uw laden? Ligt daar niet toevallig nog een rapportje dat nog ingevuld dient te worden? Kijk eens goed, medewerkers van de reclassering. Doet u mij en mijn collega een plezier. Gooi de bende daar eens overhoop en ga op zoek naar dat papier waarop staat: ‘Reclasseringsrapport inzake jarenlang slepende stalkingszaak van ene gek uit Middelburg.’ Het staat er vast, het ligt ergens. Zoek u suf en vind! Ik heb, beste reclassering (of zal ik u ‘REC’ noemen, we hebben immers al heel lang met elkaar te maken omdat ik een stalker heb waarover u iets moet rapporteren) een aantal prangende vragen. En ik ga ze – in tegenstelling tot jullie- aan de juiste instantie stellen. Ik ben namelijk heel rechtstreeks en donders direct. U gaat dit niet leuk vinden, maar dat boeit mij net zoveel als tien anderen die het ook niet boeit.

Acht maanden wachten op een rapport

Zeg REC, waarom hebben jullie het reclasseringsrapport van mijn stalker die aanstaande maandag zou moeten voorkomen in de rechtbank na meer dan acht maanden nog niet voor elkaar? Waarom was dat in oktober 2014 eigenlijk nog niet klaar, REC? In maart 2015 was het ook nog niet gereed. Daarom werd de zaak weer eens aangehouden. En dan is het nu zomaar juli. Half juli 2015. Mijn collega, die ook sinds jaren gestalkt en belasterd wordt door dezelfde vrouw uit hetzelfde Zeeland, belde me vanmiddag op. Ziedend. “De zaak laat weer op zich wachten want het reclasseringsrapport is nu nog niet klaar.” Ik knikte alleen maar. Kijk, ik weet niet of het jullie opzet is, REC, maar om zo laks mogelijk met onze zaak om te gaan, ik vind ‘m nogal belangrijk namelijk. Ik mag hopen dat jullie begrijpen dat jullie traagheid en argeloosheid de zaak tenenkrommend lang laat duren, en de magische grens van mijn geduld –en zeker dat van mijn collega- volledig heeft doen bereiken. De rek is er uit, REC.

Met een rotgang naar Middelburg

Het stelt me teleur dat er zo weinig door jullie aan deze voortslepende zaak wordt gedaan. Ik bedoel: hoe moeilijk kan het zijn. U gaat naar de inrichting voor geestelijke gezondheidszorg waar ze zit(en waar ze blijkbaar nog steeds toegang heeft tot internet), u stelt wat vragen, gooit er een psycholoog tegenaan en klaar. Eigenlijk kan ik u de rotgang nog besparen ook, want een ieder die ooit alleen maar schriftelijk met deze mossel van doen heeft gehad, merkt op 330 kilometer afstand al dat ze geestelijk een aantal flinke schakels mist. Dus als u mij dat papiertje even stuurt, vul ik ‘m wel in. Doen? Dan is het maar klaar, REC. Want laten we er geen doekjes om winden: hoe geloofwaardig is dat rapport van jullie nou eigenlijk nog. Wanneer je zoals mijn collega en ik sinds 2012 al door haar worden gestalkt. We in september 2012 vier keer aangifte hebben gedaan. We in 2013 naar Den Bosch afreizen voor een zitting, die wordt vervolgd in 2014. En dat we dan vervolgens een zaak krijgen die –je zou bijna gaan vermoeden dat er opzet in het spel is- drie keer wordt aangehouden. Hebt u er met elkaar geen zin in, daar? Natuurlijk snap ik dat ik geen telg ben van de De John en Linda De Mol- ‘dynastie’, anders had dat rapport er allang gelegen, nietwaar? Spreekt u mij nou niet tegen, REC, ik weet dat wel heel zeker. Ik ben voor u immers maar een journalistje, een rechtbankverslaggever en simpele schrijfster uit Groningen, toch? U lacht zich toch werkelijk de lul uit de broek, denk ik zomaar. U heeft heel andere zaken te doen.

Het sterft van de klachten

Hebt u zichzelf wel eens gegoogeld, REC? Nou, zou ik toch eens doen. Ik zou daarvan als ik u was heel erg schrikken, want het sterft werkelijk van de klachten over u. Bijna beschamend. Woorden als: onzorgvuldig, mislukking, falen, fouten, ze vliegen je om je oren. Ik werd er een beetje rood van in mijn gezicht. Ik dacht: als dat maar niet dezelfde reclassering is als de reclassering waarmee mijn stalker te doen krijgt, heeft. Correctie: allang had moeten krijgen, en dus voor mijn zaak van belang is, want dan wordt het een enorme bende. Kort daarna dacht ik: maar dat ís het al. Een bende. Want dit gaat zo niet opschieten toch, REC? Wij gaan hierover samen hele erge problemen krijgen. Maar ik kom voor dat debat met jullie graag mijn nest uit, desnoods om drie uur in de nacht. Lees verder

Geplaatst in Andere verhalen, Rechtbankverslagen, Uitspraken | Getagged , , , , , , , , , , , , , , | 4 reacties