De naam, de bank, en ik

Sinds mijn tiende jaar heb ik een rekening bij een bank. Nog steeds  bij dezelfde bank. De bank die niets meer voor je doet. Die bank. Dezelfde bank die kleine ondernemers een schop verkocht en onderbracht naar de Deutsche Bank. De bank die wij hebben gered voor 16,8 miljard euro(inmiddels opgelopen tot tussen de 21 en 32 miljard euro). Nu heb ik niets met banken en zij hebben niets met mij. En dat is toch een beetje raar want ik ben mede-eigenaar van die bank.

Ingewikkeld

De bank waar ik mijn rekening heb, ach, ik vind ze niet onaardig maar wat teveel op verzekeringen en ander geneuzel gericht. Mij benaderen ze niet meer voor verzekeringen want ook daar heb ik een vlijmscherpe mening over, ik heb al gezegd dat ik dan onmiddellijk naar een andere bank stap. Als je komt pinnen, groeten ze nog maar veel ingewikkelder moet het niet worden.

Spaarvarken

Hier hebben ze niet eens een kleingeld-wissel-automaat. Daar heb je’ kinder-spaardagen’ voor. Dus kom je met je varken, mag je een afspraak maken voor de dag dat driehonderd andere kinderen ook komen. Ik betaal die bank. Die bank is er omdat ik/wij er zijn. De meest simpele handelingen duren lang bij de bank en schreeuwen volgens de medewerkers om  een afspraak. Ik word daar moe van. Ik word daar te oud voor.

Rente

Mijn kinderen hebben eens vier weken op hun gestorte spaargeld moeten wachten bij die bank. Vier hele weken! Daar heeft de bank een reden voor. Vandaar dus die spaardagen. Dat zijn over het hele land op één dag enorme bedragen, natuurlijk. Uiteraard dreigde ik met een stuk in de Telegraaf Media Groep, waar ik voor schrijf en ineens… Juist…

De naamswijziging doorgeven

Waar gaat het nu om. De naamswijziging van de kinderen is al een aantal weken een feit. Neemt niet weg dat er na zo’n bloed, zweet en tranenverhaal na de beslissing uit Den Haag en de handtekening van de koning nog een heleboel geregeld dient te worden. Inschrijven in de gemeentelijke registers was al razendsnel geregeld door een lieve medewerker van de gemeente, de identiteitskaarten zijn al gehaald. Ik ga het u allemaal niet uitleggen wat daaraan vooraf gegaan is. Scholen, tandarts, huisarts, apotheek, verzekering, bibliotheek en ga zo maar door. Al deze instanties of bedrijven en personen  moeten worden ingelicht. Laat ik duidelijk zijn: Dit zijn heerlijke dingen om te doen. Correctie; Daar ís het hem om te doen.

Instanties

Verreweg de meeste instanties die ik bel, benader of mail reageren met een van deze zinnen:

-Wat leuk.

-Geniet ervan.

-Geen punt, regel ik.

-Is morgen klaar.

-Was gisteren al klaar.

-Super dat het achter de rug is.

-Eindelijk!

-Dat werd tijd.

-Mooi zo.

-Het recht heeft gezegevierd.

-De naam dragen iemand die hun niet moet, is ook niks.

-Hebben de kinderen eindelijk wat ze willen.

-Even kopietje sturen van de ID-kaarten van de kinderen, graag.

-Op de diploma’s dus de juiste naam.

-Hoor ik zelden, wat apart. Wel kostbaar, zeker?

-Bijzonder, zeg. Gaan we achteraan.

-Heeft het lang geduurd?

-Zo, bijna twee jaar, tenenkrommend, zeg!

-Wat leuk dat u de vlag uit had.

-Gaan we de naam toch even aanpassen, ik duik er even in.

-Geboortedata van de kinderen, graag.

-Belt u zelf even met de apotheek?

-Moet je dat nu per letter betalen of gewoon per naam. Per kind? Zo!

-Gebak!(rechtbank-collega’s)

-Mooi voor jullie(vrienden)

-In hun hart droegen ze de naam al dus het was al zo.

-Is dat maar achter de rug.

-Inlijsten, die handtekening van Willem Alexander.

Al met al zeer lieve, soms ook lachwekkende,  reacties van mensen die iets als een naam wijzigen niet elke dag op hun bord krijgen. Het is bijzonder zomaar een verrassend gesprek te hebben met een wildvreemde aan de telefoon. Ik leg dan vaak neer met de gedachte dat het toch wel heel fijn is dat zeer belangrijke instanties zo adequaat reageren. En ik streep daarbij  instantie no. zoveel door. Op naar de volgende.

Toets één, of twee of drie en anders: blijft u aan de lijn…

Even bellen met de bank gaat niet. Dan kom je in Amsterdam uit en word je doorverbonden na vier keer een andere telefonist aan de lijn te hebben gehad. Is allemaal zo onnodig. Ik maak het de bank gemakkelijk. Ik stap er op af met al mijn kinderen met allemaal een verse ID-kaart in de hand en allemaal na drie uur vrij dus ruimschoots de tijd voor een simpele wijziging. Dunkt mij.

Wij helpen de bank

Auto gepakt, kinderen mee, geparkeerd, bank.

In de loop naar het gebouw zeg ik nog tegen de kinderen dat het nog wel eens een vervelend verhaal kon gaan worden bij de bank, aangezien veel dingen te moeilijk zijn. Ergens verwacht ik wel dat het nu even geregeld wordt, ik heb immers alles bij me. Kinderen, ID-kaarten, mijn eigen paspoort, de brief waarin staat dat ik alleen gezag heb, de handtekening van onze koning, de inschrijvingsbrief van de gemeente, de oude bankpasjes van de kinderen, ik heb God mag weten alles bij me. Er is niets maar dan ook helemaal niets dat ik niet bij me heb.

Wij zijn met zijn vieren de enige klant in het gebouw. In een oogopslag zie ik vier bankemployees en eentje loopt langzaam naar het veel te kleine balietje. “Goedemiddag”. Zegt hij. En hij wacht.

Ik dacht even dat hij zou zeggen: “Waarmee kan ik u helpen”, maar ik loop fors achter want dat doen ze al lang niet meer bij de bank. Wij helpen hún. Is ook zo.

Raar

Goed. Het is bijna half vier. De bank is geopend tot vijf uur. Moet lukken toch? Het lukt niet. Bij deze bank lukt het niet. Het kan niet want de bezetting is volgens de lange dunne man te krap en hij wrijft zich wat over zijn hoofd na mijn uitleg over wat ik nu precies kom doen.

Hij vraagt me naar mijn rekeningnummer. Ik zeg: “Als u nu een simpele handeling niet kunt doen heeft u mijn rekeningnummer ook niet nodig, is het wel?” Wij betalers hebben duidelijk geen naam maar een nummer bij de bank. Een rekeningnummer. Bij nader inzien heeft de man, die dit werk waarschijnlijk al een aantal geestdodende jaren heeft gedaan, meer tijd nodig. Iets heel makkelijks als: naam er af, naam er op, dat gaat niet in een half uur, daar heeft de goede man een afspraak voor nodig en of ik dan alles bij me heb.

Catastrofe

De kinderen hoeven dan niet mee omdat ze minderjarig zijn. Dat is raar. Ik weet namelijk heel erg ontzettend zeker dat wanneer ik de kinderen niet had meegenomen, ik ze mee had moeten nemen. Honderd procent. Het is dat ik me wat grieperig voel en bar slecht heb geslapen dus moe ben, anders –ik ken mezelf- had dit flutgesprek op een catastrofe uit kunnen lopen.

Rolt met ogen

Ik zucht, draai richting mijn dochter met mijn ogen en zie haar een rol pepermunt pakken uit een soort van vaas. Als het maar tijd kost, als het maar moeilijk moet, als de bank het maar niet simpel kan doen. Het is te moeilijk. Ik kom namelijk niet geld brengen maar ik kom iets heel moeilijks vragen. Met een klik met de muis op te lossen maar dat gaat niet. Niet vandaag. Dat kan pas over een paar dagen. Ik zal eens polsen of ik iets van mijn geld terug kan krijgen wat in de zak van de ‘bank-top’ is beland.

Wanneer ik er toch zit.

Foto: www.foter.com, rechtenvrije foto’s.